The Addams Family mag dan bij ons vooral bekend zijn vanwege de televisieserie uit de jaren zestig, maar verscheen voor het eerst in 1938 als cartoon in The New Yorker. De avonturen van de bizarre familie waren in eerste instantie bedoeld als satire op de ‘all American family’. De Addamsen hebben macabere, zeer on-Amerikaanse voorkeuren: hamsters op het menu, zoon en dochter vermaken elkaar het liefst op de pijnbank en de elektrische stoel en vader en moeder zijn na jaren huwelijk nog steeds seksueel tot elkaar aangetrokken. Twee bioscoopfilms volgden in de jaren negentig en ongeveer tien jaar geleden kwam de musical uit. En dit seizoen wordt The Addams Family de eerste Nederlandse musical van TEC Entertainment, die zich tot nu vooral bezighield met het naar Nederland halen van buitenlandse familievoorstellingen.
Als de voorstelling begint, is het gezin Addams net begonnen met zijn jaarlijkse traditionele familiefeest. De levende familieleden vieren samen met de gestorven voorvaderen en die daar ergens tussenin op het kerkhof hoe het is om een Addams te zijn. Net als de voorvaderen weer in hun graftomben willen verdwijnen, houdt oom Fester (Tony Neef) ze tegen met een verontrustend bericht. Dochter Wednesday (Marjolein Teepen) is verliefd geworden op een normale jongen, Lucas (Terence van der Loo). Die omgang met normale lieden zou de familie uit elkaar drijven. Fester vraagt de geesten om hem te helpen de familie te redden.
Wednesday mag dan hoteldebotel zijn op haar Lucas, maar ze blijkt dat niet van de daken te durven schreeuwen. Ze is vooral bang voor de reactie van haar moeder Morticia (Pia Douwes). Daarom neemt ze haar vader Gomez (Johnny Kraaijkamp) in vertrouwen en bekent ze haar liefde. Maar ze dwingt haar vader tegelijkertijd hierover te zwijgen bij Morticia. Om de zaken extra ingewikkeld te maken heeft Wednesday wel Lucas en zijn ouders uitgenodigd voor het avondeten, ‘om te kijken of de families bij elkaar passen’. Dit brengt vader Gomez in een moeilijk parket, want Morticia mag dan hamsters op het menu hebben, dromen van een romantische vakantie in de riolen van Parijs, maar liegen - of zelfs de waarheid verzwijgen - is voor haar een doodzonde.
TEC Entertainment mag in zijn handen wrijven met al het talent dat de producent bij elkaar heeft weten te krijgen. Paul Eenens (Spring Awakening) voert de regie, Jon van Eerd (La Cage Aux Folles) vertaalt en superster Pia Douwes (Elisabeth) voert de cast aan. Daarnaast zijn decors (Eve Velthuijzen), make-up (Bobby Renooij) en kostuums (Carla Janssen Höfelt) werkelijk oogverblindend, in deze sobere musicaltijden in Nederland bijna een uitzondering. Toch vindt TEC zijn grootste tegenstander in…het stuk zelf.
Het stuk draait allemaal om een beperkt soort humor. De familie houdt van alles wat macaber is: Morticia flost haar tanden met de draden van spinnenwebben, Fester heeft een geheime liefde: de maan, zoon Pugsley laat zich het liefst op de pijnbank uitrekken. Grappig voor een keer, maar geen humor om een hele avond mee te vullen. Bovendien vraagt het verhaal van zijn publiek wel heel veel of beter te veel voor zoete koek aan te nemen. Bijvoorbeeld, hoe macaber ook alle voorkeuren mogen zijn, liegen is een doodzonde. Maar waarom? Iemand voorliegen kan in de Addams-logica toch net zo geinig zijn als mensen het leven zuur maken?
Tot overmaat van ramp rammelt het verhaal behoorlijk. Zoals gezegd, vraagt Fester in de openingsscène aan de gestorven voorvaderen om hem te helpen de familie bijeen te houden. Hij roept zelfs tot twee keer toe ‘Aan de slag!’. En mocht de geoefende kijker denken de trigger te zijn tegengekomen die het verhaal van de musical in gang zet, volgt een complete voorstelling waarbij de voorvaderen veelvuldig opkomen, maar totaal niets bijdragen aan de voortgang. Of anders Wednesdays uitnodiging van haar verse schoonfamilie om te komen eten. Velen van ons vlassen dan op een heerlijk botsen van twee verschillende culturen à la de climax van La Cage Aux Folles. Helaas, het etentje eindigt weliswaar met een climax, maar moet daar te veel onnodige en onhandige bochten en omwegen voor bewandelen.
Jammer, want we zien prachtige dingen op het podium. Een spookachtig orgel dat heel kunstig omgewenteld wordt tot een spectaculaire showtrap, Pia Douwes’ jurk waarbij je de hele avond vreest voor een Janet Jackson-achtig nipplegate, maar zich keurig in het gareel houdt. Pia Douwes en Johnny Kraaijkamp vormen een onverwacht sterk koppel. Douwes mag zelfs haar danskunsten ten beste geven in een rol die in de oorspronkelijke versie nauwelijks aan dansen toekwam. Hoewel er verder niets met oom Festers geheime liefde wordt gedaan, mag Tony Neef wel een heel schattig lied hierover zingen. En ten slotte, hadden we hiervoor gesteld dat de gestorven voorvaderen nauwelijks iets bijdragen aan het verhaalverloop, het ensemble dat de gestorvenen moet spelen, speelt, zingt en danst dat de vonken ervan afspatten. Het doet bijna pijn om al die begenadigde mensen opgescheept te moeten zien zitten met materiaal waar ze te goed voor zijn.
