Het eerste half uur van de ‘vernieuwde’ Aida valt absoluut niet mee. Voor de liefhebbers van de oorspronkelijke versie niet. Wie raakte niet uitgepraat over de sierlijke opbouw van de voorstelling: in een oudheidkundig museum neemt een beeltenis van een vorstin ons mee naar het oude Egypte en vertelt zij een hartverscheurend liefdesverhaal. Aan het eind keert zij nog even terug om ons de moraal van het verhaal te onthullen om dan weer op te gaan in de eeuwigheid.
Helaas, de wereld anno nu is harder, dus weg zijn de betoverende tonen van de muziek van de opening en het troostende einde die na twintig jaar nog steeds horden musicalvrienden weten te ontroeren. Ze hebben plaatsgemaakt voor stoere oorlogsmuziek, zoals we die kennen van de overdaad aan oorlogsfilms op de streamingplatformen. We zien twee volkeren elkaar met zwaarden te lijf gaan. En toch valt een krijger uit het ene leger - Radames - voor de charmes van een krijger – Aida - uit het andere.
Maar of de twee geliefden ons weten mee te slepen in hun liefdesverhaal? Nee. We begrijpen eigenlijk helemaal niet waarom die twee hun leven riskeren voor hun verboden liefde. In de oorspronkelijke versie had Radames vergelijkingsmateriaal. Zijn verloofde Amneris is in aanvang een giechelende oppervlakkige ijdeltuit, ja, dan is dat weerloze tot slaaf gemaakte meisje met de mooie zangstem toch een verademing. De Aida van nu is verre van weerloos en dient haar minnaar van stevige repliek. Dat is dan misschien een authentieker beeld van vrouwen uit die tijd, maar het maakt van Radames niet meer dan een man die genoeg heeft van zijn verkering en over haar schouder alweer kijkt naar zijn nieuwe vlam. Het noodlot, zo mooi en toch eenvoudig neergezet in 2001, en de urgentie zijn minder aanwezig en doen het publiek alleen maar zich afvragen waarom al die mensen op het toneel zo opgewonden rondrennen.
Dat is het eerste halfuur van de ‘vernieuwde’ Aida. Maar dan gebeurt een wonder. Naarmate de songs van weleer steeds meer onze aandacht opeisen, keert de prachtige Aida van toen met grote stappen terug. Daaraan zijn vooral de uitvoerende artiesten op en achter het toneel debet: het live orkest, de acteurs. Zij zijn het die de mensen in de zaal die al bijna afhaken, krachtig weer naar hun stoel sleuren.
Daarbij zijn we getuige van de geboorte van een nieuwe ster in musicalland. Belachelijk, want Gaia Aikman is al jaren bubbling under. The Lion King, The Bodyguard, Tina, ze viel toen wel op, maar Aikman heeft de rol van Aida zich volledig eigen gemaakt. Af en toe zó eigen, dat het pijn doet. Tijdens Dans van de mantel ondergaat zij een schier bestiale metamorfose, bijna zorgwekkend, maar haar vlekkeloze zang ondertussen verraadt totale controle over haar performance. Het is sneu voor het ensemble dat bijna even sterk meedanst en -zingt, maar alle aandacht en bewondering zijn tijdens die song voor Gaia. Het is dit moment dat de ‘vernieuwde’ Aida na een pittige start zich volledig revancheert en ons een avond bezorgt die we niet snel vergeten.
Historische mijlpalen lijken allemaal in het (verre) verleden gebeurd te zijn, daarom heten ze niet voor niets historisch, maar voor deze ene keer mogen wij deze mijlpaal met Gaia Aikmans naam erop beleven, hier en nu.
