Als musicalliefhebber (wat Balanchine zelf ook was) ging ik natuurlijk vooral naar deze voorstelling om de suite van Gershwin, maar dat is het laatste deel van het drieluik. De show begint met ‘Symphony in C’ een erg klassiek werk uit 1947 op muziek van Georges Bizet. Dit gedeelte was voor mijn smaak iets te veel tutu’s, spietsen en voorspelbare vrouwen- en mannenrollen. De climax van het stuk was echter wel indrukwekkend als het hele corps de ballet op het podium danst.
Alhoewel het tweede deel, ‘Apollon Musaete’ een stuk ouder (1928) is dan het eerste kwam het moderner over. In het ballet (op muziek van Igor Stravinsky) wordt de Griekse mythe over de geboorte van Apollo en zijn vorming door de muzen vertelt. De geboorte begint met een pakkend beeld: Apollo (Raphael Coumes-Marquet) is als een gestoorde in een dwangbuis van doeken gewikkeld. Verder kon het verhaal mij echter niet boeien. Het ballet had een sensuelere Apollo kunnen gebruiken en de expressieve dans vergt goeie dansende acteurs. Dat was bij de voorstelling die ik zag niet het geval, wat sommige dramatische momenten onbedoeld humoristisch maakte voor een modern publiek.
Na twee pauzes was het dan eindelijk zover: ‘Who Cares?’, een ballet gemaakt op 16 nummers van George Gershwin en gearrangeerd door Broadway meester Hershy Kay.
Ik verwachte een fushion van klassieke dans en Broadway, maar in mijn ogen was het voornamelijk klassieke dans. De combi van Gershwin en klassiek ballet werkte voor mij niet echt. Als ik de muziek hoor verwacht ik toch virtuoze tap en jazzdans, maar dat was totaal niet het geval. Naast technische perfectie miste ik de passie en energieke uistraling van showdansers.
Het stuk duurt ook te lang. Na 45 minuten heb je de ietwat voorspelbare combinaties wel gezien. Het was echter wel een plezier om het Holland Symfonia de prachtige muziek live te horen spelen.
Ballet & Broadway is een interessante avond vanuit historisch perspectief, maar het raakte mij op geen enkele wijze. Waarschijnlijk is het toch vooral iets voor de echte klassieke ballet liefhebber. Geef mij maar de moderne danswerken van Matthew Bourne (Swan Lake, The Car Man), Susan Stroman (Contact), Twyla Tharp (Movin’ Out) of zelfs verder terug Bob Fosse (Dancin).