Het toneelstuk van Jean Anouilh, hier gisitueerd in een kathedraal setting, gaat over de hechte vriendschap en later intense strijd tussen koning Henry II (een Normandier)van Engeland en zijn archbishop of Canterbury, Thomas of Becket (een Saks). Henry had Thomas de post van archbishop bezorgd, zodat hij een bondgenoot in de kerk zou hebben, maar eenmaal in functie kiest Becket ervoor om de wet van God boven die van de koning te stellen. Dit zint Henry totaal niet en hij komt tot de conclusie dat hij Becket vervroegd naar zijn God moet sturen.
Het stuk begint en eindigt met een naakte Henry, die boete doet voor de moord op Becket, en Becket die in hemelslicht toekijkt. In het proloog is Becket gekleed in zijn Kathlolieke gewaad en aan het eind (als hij door Henry tot ‘saint’ is verklaard in een lendenlapje als Jezus of Sint Sebastiaan (gezien de homoseksuele subtekst). Het laatste beeld van het stuk is die van de poedelnaakte Henry, die zijn hand uitstrekt naar de heilige en half naakte Becket.
Dit is een stuk dat het vooral moet hebben van sterk samenspel tussen de twee hoofdrolspelers. Ze moeten aan elkaar gewaagd zijn, net als de 2 hoofdrollen in Chicago. Dat was zeker het geval in de verfilming (met Richard Burton en Peter O’Toole) en de originele theaterversie (Christopher Plummer en Derek Jacobi). Het is zeker ook het geval in deze mooie revival van regisseur John Caird (Les Miserables).
Jasper Britton zet een sterk portret neer van een verwende, kinderachtige koning, die walgt van zijn vrouw Eleanor en zijn zonen en geobsedeerd is met zijn haat liefde verhouding met Becket.
De mysterieuze en ongrijpbare Thomas of Becket wordt vertolkt door de Schotse filmster Dougray Scott (Ever After, Mission Impossible II, Enigma). Hij heeft met deze rol de kans om te schitteren en zich letterlijk helemaal bloot te geven. Een van de mooiste beelden uit het stuk vindt plaats als climax voor de pauze, wanneer Becket zijn kleren van zich afrukt om aan de armen te doneren. Hij staat bloot voor God, met tranen in zijn ogen en is als een schilderij belicht door Peter Mumford. Becket is bang en onzeker voor de taak die hem te wachten staat als dienaar van God en zijn volgelingen.
Becket is een prachtige voorstelling, die helaas bij de critici en het grote publiek niet is aangeslagen. De productie moet dus vervroegd zijn deuren sluiten. Ik ben in elk geval blij dat ik het nog heb kunnen zien.