Een waargebeurd verhaal over een moedige verzetsstrijder die niet van opgeven wilde weten. De 18e-eeuwse Surinaamse held Boni voerde een hevige en onophoudelijke strijd tegen het Nederlandse kolonialisme dat zijn landgenoten tot slaaf had gemaakt. Boni’s reputatie nam zulke legendarische vormen aan, dat na zijn dood na 30 jaar strijd zijn geest nog zou rondwaren en de overlevenden hoop op de toekomst gaf. Ideaal materiaal voor een indrukwekkende nieuwe musical, helemaal na de excuses van Koning Willem-Alexander op 1 juli van dit jaar.
Helaas slaagt Boni de musical er niet in om een indrukwekkende musical te zijn. Nieuw voelt de voorstelling wel aan, niets aan de avond doet denken aan een Mamma Mia of een Les Misérables. De makers hebben op alle fronten geprobeerd vernieuwend te zijn. Zo worden in de opening de rollen in het verhaal ter plekke verdeeld over de beschikbare acteurs…maar wacht, zagen we dezelfde manier van rolverdeling niet al in 1973 gebeuren in de verfilming van Jesus Christ Superstar? Verder bestaat de muziek uit stevige hiphop, rap en spoken word, geen ‘I Dreamed A Dream’…hé, hoorden we dezelfde stijlen niet al in 2015 in de met Tony’s overladen Hamilton?
Dan blijft de vraag over of de musical indrukwekkend is, zoals een echte held verdient. Emotioneel voelt de voorstelling wel aan. De acteurs en dansers – vooral titelrolspeler Urvin Monte – leveren een huzarenstuk om de urgentie van de strijd op de zaal over te brengen. De eerste songs slagen erin om opwindend te zijn, in elk geval smaken ze naar meer. Maar na een halfuur van heftige emoties blijft vooral geschreeuw over en weer over. Op één song na worden alle songs op een oorverdovend hard volume gezongen. De tussenliggende dialogen hebben eenzelfde geluidsniveau. Iedereen op het toneel lijkt boos op elkaar te zijn. Nuance is ver te zoeken. Natuurlijk, een strijd tegen slavernij is er een waarin harde, minder genuanceerde woorden moeten vallen. Maar een bijna drie uur durende voorstelling waarin de boog voortdurend gespannen staat, wordt een lelijke voorstelling.
Het lijkt erop dat de makers te verliefd zijn geraakt op hun eigen materiaal. Geen enkele wetenswaardigheid in Boni’s leven mag blijkbaar overgeslagen worden. De musical is hierdoor zó volgepropt, dat het meest interessante feit als afgeraffeld aanvoelt. Want hoe het Boni gelukt is om als mythe nog eeuwenlang voort te leven onder zijn landgenoten, wordt afgedaan met personages die zonder duidelijke reden als robots ‘Ik ben Boni’ prevelen. Als een verzameling Stepford Wives.
Het grootste verwijt is voor de songs: niet minder dan 34 stuks krijgt het publiek opgediend. Bijna allemaal even heftig. Op elk onbewaakt ogenblik voelt een personage – hoofd- of bijfiguur – zich geroepen om van links of rechts op te komen met zijn of haar visie op de zaak. In luide en vooral verwijtende woorden barst alweer iemand in zingen uit. Wat was de reden ook weer dat de meerderheid van de mensheid zo’n hekel heeft aan musical? Dat daar iedereen op elk moment in zingen uit kan barsten.
