The Boy from Oz vertelt het levensverhaal van entertainer en songwriter Peter Allen, niet realistisch maar als showbiz glitter en glamour. Zoals Allen ook was.
Oz ging op 5 maart 1998 met veel succes in premiere in Sydney, waar het 2 jaar liep en op 16 oktober 2003 ging de Broadway-versie in premiere. Oz is de eerste Australische musical op de ‘great white way’. Voor deze transfer herschreef Martin Sherman het originele script van Nick Enright.
Het verhaal begint met slechts een piano op een leeg toneel. Hierachter neemt Peter Allen (Hugh Jackman) plaats en zingt uit volle borst “The Lives of Me”. Hierna neemt hij het publiek mee naar zijn jeugd in Australie.
Allen had een roerend leven. Hij werd ontdekt door Judy Garland, trouwde met haar dochter Liza Minnelli, maar viel echter op mannen, schreef vele pophits voor diverse artiesten, trad zelf op in grootse shows en stierf uiteindelijk aan AIDS. Zijn eigen musical Legs Diamond is een van die legendarische Broadway flops en wordt uitgebreid beschreven in het boek Not Since Carrie.
Al deze aspecten komen voor in de musical, alhoewel gezien door een roze bril. Het script heeft er bewust voor gekozen om niet te realistisch en diep in te gaan op de donkere kanten in Allen zijn leven. Dit is te betreuren want dit maakt de musical niet meer dan een opppervlakkige, maar bijzonder amusante avond.
De nummers, allen geschreven door Allen (i.s.w.m. anderen), helpen uitdieping ook niet. Het zijn leuke popsongs, maar niet echt theatraal. Vaak zijn ze niet bevorderlijk voor het plot of het uitdiepen van personages. De grootste hits die de revue passeren zijn Arthur’s Theme (waar hij een Oscar voor won), I Honestly Love You (grote hit voor Olivia Newton-John), Don’t Cry Out Loud en I Go To Rio. Het laatste nummer is geensceneert als de ultieme camp finale. Decorontwerper Robin Wagner tovert een enorme hemel witte trap tevoorschijn, waarop de gehele cast in wit en met palmbomen shirts zingt en danst. Jackman laat voor de laatste keer zijn behaarde borstkas zien en zijn lichaam schudden, met als resultaat een ecstatisch publiek.
Het is dan ook Jackman die show onvergetelijk maakt. In korte tijd brak hij wereldwijd door als Wolverine in de X-Men films, maar op toneel is hij echt in zijn element. Hij is de perfecte triple threat: fantastische acteur, zanger en danser. Vooral het laatste was een grote verrassing. Door middel van houding en de campy kleding van William Ivey Long heeft hij zijn brede lichaam weten om te bouwen tot die van een lange slungel, die fantastisch kan bewegen. Zijn ledematen lijken tot in het oneindige door te gaan.
Op energieke en humoristische wijze praat Jackman de verschillende hoogte- en dieptepunten van Allen zijn leven bij elkaar. Zo goed dat het ‘en toen en toen’ karakter van het script je niet stoort. Jackman won terecht elke bestaande prijs voor deze rol, waaronder de Tony, Drama Desk, Drama League en de Astaire (prestigieuze dansprijs) Award.
De overige cast werkt ook erg hard om van niets iets te maken. De kinderacteur Mitchel David Federan is sterk als de jonge Allen, het lukt Stephanie J. Block (Minnelli) en Isabel Keating (Garland) om meer dan een impersonatie neer te zetten, Beth Fowler is vertederend als Allen zijn moeder en Jarrod Emick weet in korte tijd een hechte homoseksuelerelatie met Jackman neer te zetten.
Michael Mulheren, Jarrod Emick & Beth Fowler: “Everything Old is New Again”
Het is echter Jackman die de show maakt. De musical mag dan niet erg diep gaan en het materiaal geen hoogstandje zijn, Jackman weet je van begin tot eind te amuseren op topniveau. Hij is praktisch de hele op avond toneel en werkt zich in het zweet. Gelukkig maar, zonder Jackman geen show. Dit dachten de producenten ook. Als Jackman vrij had was er ook geen uitvoering en toen zijn contract afliep besloten ze te stoppen i.p.v. door te gaan met een vervanger. Deze avond heb ik een performance gezien voor de geschiedenisboeken.
