Op zondag 9 december ging “Charley, een komische musical” in première in het Oude Luxor Theater in Rotterdam. Iedereen werd geacht in black tie te verschijnen en dat past heel goed bij deze nieuwe musical. Charley neemt ons mee naar de jaren 30 en dan vooral de zorgeloze variant. Meisjes en jongens mogen elkaar alleen ontmoeten met een chaperonne erbij, rijke families hebben een butler die hun hele leven organiseert en de zon lijkt eeuwig te schijnen.
De musical is gebaseerd op één van de allerbeste kluchten ooit: De Tante van Charley. Jon van Eerd (die het script schreef en de liedteksten maakte) schitterde daar jaren geleden in en behaalde er zijn eerste solosucces mee. Met zijn eigen productiemaatschappij Het Pretpakhuis presenteert hij dit seizoen een musical die hierop gebaseerd is. Een waagstuk van jewelste, zeker omdat van Eerd duidelijk heeft gekozen voor kwaliteit. Geen orkestbandje met muziek en geen ensemble vol stagiaires, integendeel. Een live orkest en een cast vol ronkende namen: De Tante van Charley is een product van liefde voor het vak en een kloppend hart voor de ouderwetse musical comedy.
Het plot van Charley heeft niet heel veel om het lijf. Twee pedante mannetjes Anton en Lodewijk (gespeeld door Jonathan de Moor en Job Bovelander) hebben een oogje op de olijke tweeling Celine en Eline (Priscilla Knetemann en Aimee de Pater), maar deze staan op het punt te vertrekken naar de Riviera. Om ze nog één keer kuise kusjes te kunnen geven voor de reis dient de Braziliaanse tante (die net is aangekomen in Nederland) op te draven als chaperonne. Wanneer deze door butler Charley tevergeefs wordt ontboden, trekt de arme man zelf maar een jurk aan en weet binnen no time de harten van de oudere heren (Hugo Haenen en Laus Steenbeeke) op hol te brengen. Wanneer de echte tante (gespeeld door Vera Mann) vlak voor de pauze ten tonele verschijnt, samen met haar gezelschapsdame (die ook nog een oude vlam van Charley blijkt — Anne-Mieke Ruyten) zijn de rapen gaar en moet de arme Charley onmogelijke toeren uithalen om de zaak te redden.
De voorstelling drijft voor een groot deel op de onweerstaanbare van Eerd. Hij kent zijn Charley van haver tot gort en weet met sublieme timing werkelijk elke grap tot de laatste druppel uit te melken, tot grote hilariteit van het publiek. Dat vreet hem op en zit duidelijk te wachten tot het volgende gesjor aan zijn aftandse pruikje of zijn nog wanhopigere blik. Klucht acteren van zeldzame klasse. Maar hij kan vooral schitteren omdat de mensen om hem heen zo steengoed weten wat ze aan het doen zijn. Jonathan De Moor weet opnieuw te verrassen in een lichtvoetige rol waarin maar weer blijkt wat voor groot talent hij is. Samen met van Eerd heeft hij de schitterende pauzefinale “Leun op Mij”, wat misschien wel het beste nummer uit de show is. Job Bovelander heeft van het script wat minder kans om uit te pakken, maar weet van Lodewijk toch een heel aardig personage te maken. Vera Mann komt wat laat in actie en lijkt daarmee wat achterstand op de rest te hebben. Haar Donna Lucia blijft wat vlak vergeleken met de andere veel kluchtmatigere collega’s. Zo weten bijvoorbeeld Hugo Haenen en Laus Steenbeeke van hun Olivier Heemstede en Kolonel van Aerdenhout twee ronduit walgelijke mannetjes te maken die niets anders lijken te doen dan hun piemel achternalopen. Maar wat doen ze dat heerlijk. De grote verrassing van de voorstelling is Anne-Mieke Ruyten. Zij weet van Ella van Vlissingen zowaar een ontroerend karakter te maken, hopend op een mooie toekomst met haar Charley (wat voor hoofddeksels, jurken, badpakken of fruitschalen hij ook op- of aanheeft).
Behalve de ijzersterke cast kent Charley ook een opvallend aantrekkelijke score. De Engelsman Michael Reed is vooral bekend als West End arrangeur, maar tovert hier een paar ijzersterke songs tevoorschijn die prima passen bij de sfeer van de voorstelling. Een tikje ouderwets misschien, maar lekker. Het deed denken aan Jerry Herman, George Gershwin of moderner, George Stiles en Anthony Drewe’s Half a Sixpence.
Charley de komische Musical zal niet de boeken ingaan als de meest baanbrekende voorstelling van de laatste jaren. Maar het is een mooi en liefdevolle productie, gemaakt door mensen die houden van theater. Iedereen die geniet van het komische werk van Jon van Eerd zal voldaan naar huis gaan, net als iedereen met een hart voor musical.
