Net als de legendarische soaps Dynasty en Dallas sequels hebben gekregen over de volgende generatie oliebaronnen en overspeligen heeft het beroemde sprookje De wolf en de drie biggetjes ook een vervolg gekregen. In 2003 vertelde Studio 100 een verhaal over de volgende generatie naar varkensvlees hunkerende wolven. Paradepaardje K3 speelden de rol van de drie schattige slachtoffertjes en het succes was verzekerd. In 2007 kwam een nog succesvoller reprise en dit jaar slaat K3 opnieuw toe met De 3 biggetjes, maar dan in een compleet nieuwe samenstelling.
Hanne, Marthe en Julia zijn in hun eerste musical heel ontwapenend en trefzeker, er is niets aan te merken op zang en danspasjes. Maar het is meest opvallende is dat K3 ondanks de sterrenstatus onderdeel is van een veel groter geheel. Bij vlagen is De 3 biggetjes een volwaardige musical en absoluut geen simpel kinderfeestje, opgesierd met HEMA-spullen. Hier wordt geen half werk geleverd. Het ensemble bestaat zonder uitzondering uit begenadigde harde werkers. De dansroutines en vooral de meerstemmige zangpartijen zijn nou niet bepaald om na te doen door de kleintjes in de zaal. De jonge generatie wolven (Louis Thyssen, Gio Kemper en Michiel De Meyer) zijn een sexy versie van The Three Stooges, leveren slapstick compleet met stomp- en dreungeluidseffecten. De acteurs vormen zo’n mooi geheel, dat ze bijna de show stelen. En een veteraan als Nurlaila Karim zingt haar indrukwekkende solo Pas toch op voor de grote boze wolf met dezelfde passie als zij ooit in de vorige eeuw Movie in my mind van Miss Saigon gebelt heeft. Ook de songs van Johan van den Eede zijn absoluut geen kinderlijke aftelrijmpjes, maar aanstekelijke popsongs met een grote voorkeur voor country. En daarbij onvermijdelijk linedance. Het verbaast dan ook niet dat de zalen voor een groot deel gevuld zijn met publiek dat sinds 2003 is meegegroeid met het K3-erfgoed.
Er hadden in het verhaal ook een paar elementen mee mogen groeien. Natuurlijk zijn er een paar moderniseringen strategisch uitgestrooid – zo vraagt Louis de Vos niet om geld voor zijn waardevolle informatie aan de wolven, maar om ‘duku’ – maar de rol van Pluisje (Marie Verhulst) had in de nieuwe versie toch meer bestaansrecht kunnen krijgen: afgezien van haar snerpende wolvenalarm hangt het konijn er voor spek en bonen bij. En voelt een sterfscène wat misplaatst aan. De voorstelling duurt daardoor uiteindelijk ook een kwartier te lang. Voor de kleintjes in de zaal toch wel een harde dobber.
Maar ach, het blijft een aandoenlijk tafereel, tegenpolen die ondanks vastgeroeste traditie en de druk van hun omgeving voor elkaar zwichten. De 3 biggetjes levert waarvoor we gekomen zijn.
