Het is 1978. We zijn in Philadelphia. Nachtclubzangeres Deloris Van Cartier zit in een benarde positie. Haar liefje, gangsterboss Curtis, heeft net een verklikker van het leven beroofd en toevallig is zij daar getuige van. Ze slaat op de vlucht en de politie bezorgt Deloris een schuilplaats: in een nonnenklooster. Hoewel veilig, botsen de twee culturen heftig. Het beheerste, ingehouden kloosterklimaat versus de lawaaiige, zondige nachtclubsfeer. Toch delen zij dezelfde voorliefde, zingen.
Dit gegeven was de basis voor de film Sister Act, die actrice Whoopi Goldberg in 1992 haar tweede wereldsucces – na haar Oscar voor Ghost in 1990 – bezorgde. In 2006 startte een musicalversie in Amerika, maar de eerste grote première vond pas plaats in 2009 in Londen met redelijk veel succes. Patina Miller speelde de nachtclubzangeres en kon zich zo voorbereiden op haar Tony Award voor Pippin. Alan Menken, bekend van Little Shop of Horrors, schreef de songs, stevig leunend op de toentertijd immens populaire Philly Sound. Niet veel later verscheen een Nederlandse versie in Scheveningen met Carolina Dijkhuizen in de hoofdrol. Dit najaar komt Medialane met een reprise aangevoerd door April Darby.
foto’s: Danny Kaan
Dat deze reprise een tourversie is, wordt onmiddellijk nadat het doek opgaat helder. Het eens zo rijkelijke kloosterdecor is vervangen door een handvol tweedimensionale panelen en de cast zal zelf de meubelstukken sjouwen en versjouwen. Er valt meer op. De uitgelaten openingsmedley van drie songs die Deloris met haar achtergrondzangeressen ten beste geeft, is drastisch ingekort tot een flard van één song. We zijn duidelijk in het haastige 2024 beland.
Oké, de jachtige Tiktokgeneratie moet natuurlijk ook bediend worden, maar moet daarvoor zelfs het aardige subplotje van novice Maria Roberta gesaneerd worden tot een vluchtige bijzaak? Ook Deloris, niet bepaald Soeur Sourire, en de strikte moeder-overste veranderen wel heel erg snel van tegenpolen tot de beste vriendinnen.
Maar het meest teleurstellende is de humor in Sister Act. Die is voor de volle twee uur gebaseerd op de kloof tussen stijf (de nonnen) versus ongegeneerd (Deloris). Lachen om nonnen doen we al eeuwen (denk aan alle ‘Nonsens’-ellende die theaterminnend Nederland een aantal jaar geleden over zich heen gekieperd kreeg) en het dieptepunt is de opener van de tweede akte waarin we een monseigneur in vol officieel ornaat met een knotsgekke zonnebril en kettingen zien rocken alsof zijn leven ervan afhangt, in een wanhopige poging het verbaasde publiek te laten meeklappen en -joelen.
Niet helemaal waar, het echte absolute dieptepunt is een scène waarin de gangsters in het klooster de jacht openen op Deloris en succesvol tegengehouden worden door de nonnen. De scène zal vast als een ode bedoeld zijn aan de zwijgende komische films van Charlie Chaplin en Harold Lloyd, maar grote ogen, zwaaiende vuisten en malle geluidseffecten maken nog geen Comedy Capers. Integendeel, de scène is tenenkrommend en om even weg te kijken.
Eeuwig zonde, want de songs van Alan Menken zijn misschien geen klassiekers, maar ze zijn wel fantastisch en bij vlagen geniaal. Vooral Lady in the long black dress is een sublieme parodie op Float on van The Floaters, compleet met het hilarische noemen van de sterrenbeelden (‘Aquarius and my name is Ralph’). En wat te denken van April Darby en de actrices die de zingende nonnen spelen? Als zij hun geslaagde Alan Menken-songs inzetten, kunnen we heel even onze ergernis laten varen en genieten van geweldige en aanstekelijke uitvoeringen. Maar snel daarna kunnen we niet anders dan voor de zoveelste keer dezelfde conclusie trekken: de humor van Sister Act heeft zijn beste tijd gehad.
