Kijk je liever via YouTube, klik dan hier, vergeet niet de optie bekijken op hoge kwaliteit aan te zetten.
De rol van Evita vereist een groot kleurenpalet van de hoofdrolspeelster. In de voorstelling zien we de opkomst en ondergang van een straatmeisje die het weet te schoppen tot de ongekroonde koningin van Argentinië. Haar belangrijkste wapen is sex en Marjolein Teepen weet daar in de voorstelling raad mee. Haar vurige bewegingen spatten van het podium en ze lijkt zeker in de eerste acte een ontembare furie die meer wil en steeds meer krijgt. Haar ambitie is grenzeloos en ze gaat over lijken. Teepen is van oorsprong danseres en ze laat zeker in de eerste acte zien wat ze kan. “Buenos Aires” vertolkt ze heerlijk, al zou je bijna wensen dat de choreografie haar daar meer kansen bood om te schitteren. Wat wel opvalt is dat ze erg goed naar het ritme van de muziek luistert, soms te goed; er zit in de eerste acte bijna geen beweging die ze niet “op de toon” speelt, zelfs haar haar doet ze goed op het ritme van de muziek.
Na de pauze krijgt Teepen de kans om haar dramatische kant te laten zien. De acte opent met Evita’s hoogtepunt: de verkiezing van haar man Peron tot president van Argentinië. De keuze die de regie hier maakt is onvergeeflijk; Evita staat in alledaags kloffie tussen het juichende volk haar overwinningsspeech “Huil niet om mij Argentina”te zingen. Hierdoor ontneem je het publiek het zicht op de politica die wist wat ze tegen het volk moest zeggen: elk woord van de speech is alleen maar bedoeld om het volk te beroeren. In de nu gespeelde versie lijkt het alsof Evita daar op het balkon haar diepste zielenroerselen staat te overdenken. Een bespottelijke keuze die echt afbreuk doet aan wat Rice en Webber willen zeggen. Je zou willen dat regisseurs van dit soort zaken afblijven: Grizabella moet de lucht in, de kroonluchter moet naar beneden en Evita hoort op een balkon. Punt.
Maar daarna weet Teepen je moeiteloos mee te slepen in de achtbaanrit die Evita dan wordt. De macht wordt groter, de diamanten duurder, maar steeds meer begint het fràªle lijf van de Argentijnse tegen te sputteren. De gevoelige kant van Evita komt steeds meer naar voren en Teepen doet dat weergaloos en weet vooral in het “nieuwe” nummer “You Must Love Me” (Je blijft bij Mij) diep te ontroeren. Het loeder lijkt getemd; hier staat een bang vogeltje dat niet meer weet wat ze moet.
Over Teepen’s stem is tijdens “Op zoek naar Evita” heel wat afgeschreven. Maar geschikt voor deze rol is hij zeker. Hard en fel in de lagere registers en klassiek in de hoogte. De breuk tussen haar beltstem en klassieke stem is groot en dat is in bepaalde nummers jammer. Ze zingt echter trefzeker en weet alle emoties met haar stem kleur te geven. Ze acteert geweldig en danst als de beste. Ik hoop haar nog heel vaak te mogen zien op de Nederlandse musicalpodia.
Je zou alleen wensen dat ze in een betere productie stond. Deze Evita lijkt een opgewarmde prak met een regisseur aan het roer die geen echte keuzes heeft durven maken. De productie die in 2006 in Londen in première ging voelde als nieuw en was opwindend; deze Nederlandse poging leunt half op Hal Prince’ briljante concept uit de jaren 70 en voegt daar wat mislukte trucs aan toe. Grootste bezwaar is dat deze voorstelling geen moment echt Argentijns lijkt. Het swingt voor geen meter, de choreografie is halfbakken en het ensemble lijkt er na al die maanden geen zin meer in te hebben. Nergens voel je “pizzazz”, om Willem Nijholt te citeren. Er wordt geweldig gezongen, maar daar houdt het wel mee op. De rouw na het aankondigen van Evita’s dood is bijna lachwekkend, “Buenos Aires” zou een showstopper moeten zijn, maar suddert maar door en er wordt verder heel veel halfbakken heen en weer gemarcheerd. Een beetje meer peper van het ensemble zou de voorstelling enorm helpen.
