In Hollywood zijn concertfilms een zorgenkindje. Een compleet optreden van het begin tot het einde wordt nogal lastig omdat in bioscoopzalen andere wetten rond spanningsbogen en dynamiek gelden dan in een reusachtige sporthal of op een door regen geteisterd modderveld. Bovendien voorzien concertdvd’s al voldoende in die behoefte. Filmmakers kiezen dan het liefst voor een extra verhaallijn: naast beelden van de liveshow schotelen ze ons of een reallifedocumentaire voor of de geschiedenis van de band in kwestie.
Daar zit nu net het probleem van Glee: The 3D Concert Movie. De televisieserie Glee is enorm populair, maar heeft na twee seizoenen nog nauwelijks een geschiedenis. Bovendien is de cast nog zo jong en beduusd van het plotselinge succes, dat ze persoonlijkheid tekort lijken te komen voor een interessante documentaire.
Dat is een grote teleurstelling, want op de uitreiking van de Golden Globes hebben we een indrukwekkende speech mee mogen maken van Chris Colfer, die van zijn karakter Kurt, the only gay in school, een personage maakt dat we voorlopig niet vergeten. Op televisie scoort de serie hoog wanneer het gaat om de strijd tegen het schoolpesten en voor homo-emancipatie in het bijzonder. Daarentegen laten de filmmakers op dit gebied behoorlijk wat kansen liggen. Chris Colfer komt alleen aan bod tijdens een onbezorgde mash-up van classics Happy Days Are Here Again en Get Happy en een schattige interpretatie van I Wanna Hold Your Hand, terwijl hij grotendeels naar kirrende meisjes zwaait. Waarom geen gezellig duet met Darren Criss zijn love interest in de serie? De film kiest liever voor een zijweg buiten de concerthal, waarin Glee-fan Trenton vertelt over zijn coming-out. Maar Trentons getuigenis heeft een enthousiaste, veelbelovende aanloop, waarna die na een warrig middengedeelte als een nachtkaars uitgaat. Niet bepaald doeltreffende munitie voor het It Gets Better-offensief.
De andere fangetuigenissen zijn aardig, een verhaal van een lilliputter en een van een meisje met gedragsproblemen. Beiden hebben ze zich van het juk van hun beperkingen weten te bevrijden dankzij de serie en haar invloed op de maatschappij. Dat is echt mooi, maar anderhalf uur lang uitspraken aanhoren die op hetzelfde neerkomen (“Dankzij Glee heb ik geleerd trots te zijn op mezelf”), valt niet mee.
En dan hebben we het nog nauwelijks over de optredens zelf gehad. De oude Journey-hit Don’t Stop Believin’, het Glee-motto, is uiteraard sterk en indrukwekkend, maar zo’n lange reeks van coverversies (van River Deep Mountain High tot Firework) die geen van alle avontuurlijk zijn, maakt het geheel nogal mat. Optredens van Madonna en Lady GaGa zijn natuurlijk ook een orgie van autotune en effecten, maar maken af en toe een broodnodige vuist. Glee blijft vooral lief en Gleeks hebben nauwelijks iets te vertellen.
Foto’s : copyright © 2011 Twentieth Century Fox Film Corporation. All Rights Reserved.
