Het is tegenwoordig een trend om bekende films tot theaterstukken te maken. Het sleutelwoord hier is ‘brand’. Producenten hebben dan en een bekende merknaam in handen, zoals When Harry Met Sally of Footloose, en stoppen er dan nog minstens een acteur bij bekend van film of eerder nog televisie. De meeste van deze stukken zijn ongeinspireerd en voegen niets theatraals toe aan het verhaal. The Graduate is een beetje zo een stuk.
Het verhaal is natuurlijk gebaseerd op de gelijknamige, inmiddels klassieke film uit 1967 van regisseur Mike Nichols. De film was op zijn beurt weer een bewerking van het boek van Charles Webb en maakte een ster van Dustin Hoffman in de rol van de net afgestudeerde Benjamin Braddock.
Hoffman & Anne Bancroft als Mrs. Robinson in de filmversie
Terry Johnson schreef de toneelbewerking en nam ook de regie op zich. Zijn werk is professioneel, maar voegt geen vernieuwende elementen aan of kijk op het verhaal toe.
De meeste mensen kennen inmiddels het verhaal van Benjamin die verleidt wordt door Mrs. Robinson, maar verliefd wordt op haar dochter Elaine. Benjamin wordt gespeeld door de veelbelovende Matthew Rhys, die wat moeite heeft met zijn Amerikaans accent (zoals zo veel Britse acteurs in de West End die Amerikanen moeten spelen). Hij heeft echter het probleem dat in 1967 zijn personage overkwam als een icoon voor een generatie terwijl nu hij meer wat weg heeft van een luie, verwende nietsnut. Vooral Rhys zijn interactie met Turner zorgt voor de komische hoogtepunten.
Kelly Reilly heeft de ondankbare rol in deze menage a trois als Elaine en heeft niet zo veel te doen. Een uitzondering is de scene waarin zowel zij als Turner dronken zijn. Reilly zou zich na deze productie ontpoppen als een groot theateractrice in producties als Sexual Perversity in Chicago en After Miss Julie.
De vormgeving is een en al vakwerk. Tussen de scenes worden nummers uit de periode afgespeeld, de omlijsting van de set van Rob Howell bestaat uit muren van shutters, zodat alle scenes zich altijd in een slaapkamer lijken af te spelen.
Het is echter Kathleen Turner die de avond de moeite waard maakt wat mij betreft. Zij herrinert je er aan wat voor een komisch talent ze is en weet praktisch elke zin een punchline te geven. Dit bewees ze al in films als Romancing the Stone, Prizzi’s Honor, Peggy Sue Got Married (Oscar nominatie), haar stem als Jessica Rabbit en haar gastrol in Friends als de vader van Chandler. Turner haar Mrs. Robinson is een monster, maar tegelijkertijd weet ze ook sympathie op te roepen.
De beruchte naakt scene is een storm in een glas water. Om Benjamin te verleiden trekt ze haar jurk uit in zijn deuropening, maar je ziet slechts de contouren van haar voluptueze lichaam in silhouet (smaakvolle belichting van Vanstone) voor enkele seconden.
Turner herhaalde deze rol ook op Broadway en ook daar wist ze duizenden bezoekers te trekken. Momenteel staat ze daar echter in een veel beter stuk: Who’s Afraid of Virginia Woolf?