Na 8 jaar is Grease terug. Een televisieauditie voor de twee hoofdrollen werd weliswaar matig bekeken, maar de kaartverkoop liep als een trein. Een mooie prestatie voor een niet eens zo meesterlijke voorstelling. Het zijn vooral de aanstekelijke hitsongs en de charismatische hoofdrolspelers (wat te denken van Richard Gere als Danny?) die de voorstelling al meer dan 50 jaar op de been houdt.
En dan de versie van 2023. Zou het argwanende publiek van nu de pogingen van crooner-van-middelbare-leeftijd Vince Fontaine om een piepjong meisje te versieren nog wel pikken? Of Sandy’s ommezwaai van tutje naar lichtekooi, alleen om de gunst van haar Danny te winnen?
Politiek correcte bezoekers kunnen gerust zijn. Vince Fontaine plakt deze keer hooguit een beetje te veel aan schoolhoofd Miss Lynch. Sandy draagt in de finale een strak, zwart, maar verder keurig pakje en roept voor de zekerheid dat ze haar nieuwe outfit niet draagt voor haar beau, maar voor zichzelf: “omdat ik daaraan toe ben!”
Het feest dat Grease heet, is in deze versie opvallend minder nostalgisch. De kostuums zijn zo slim uitgekozen dat ze zowel in de jaren 50 gedragen kunnen worden als nu. Nog opvallender is – vooral omdat Grease nu eenmaal Grease heet – de kuiven van de heren niet bepaald druipen van de Brylcreem.
De songs daarentegen blijven onveranderd, ze worden gelukkig niet gedragen door ongevraagd moderne arrangementen. Een gedreven ensemble voert ze lenig en sterk uit. Nogal logisch, een groot deel stond vorig jaar nog in de topper Aladdin en is rechtstreeks overgeheveld van Agrabah naar die middelbare school in de fifties.
De ondersteunende rollen worden heerlijk neergezet door anderen William Spaaij en Marjolijn Touw. Met hun ervaring en timing weten ze alle grappen die het script ze toebedeelt, vakkundig te benutten. De ster van de avond is toch wel Esmee Dekker. Je zou denken dat Dekker na het zware My Fair Lady, Evita en Lazarus te goed is voor het lichtvoetige Grease. Maar zij slaagt erin om ondanks het grote aantal acteurs op het toneel alle aandacht op te eisen met haar stoere, cynische, maar diep verstopt heel gevoelige Betty Rizzo. De uitvoering van There are worse things I could do is het absolute hoogtepunt van de show.
Maar dan de centrale figuren Sandy en Danny. Hebben ze vanwege de zeven weken Op zoek naar te weinig tijd gehad om te repeteren? Geen idee, maar het is wel zo dat ze door het geweld van het krachtige ensemble en de rake bijrollen platgedrukt dreigen te worden. Hopelessly devoted to you zingt Danique Graanoogst prachtig, Sandy brengt Tristan van der Lingen aandoenlijk, maar het klassieke koppel Sandy en Danny lukt het maar niet om uit de schaduw van de anderen te klimmen en center stage te claimen.
