Adam Cooper, in de rol van gokker Sky Masterson, is een grote verassing. Hij staat namelijk vooral bekend als balletdanser en brak wereldwijd door als zwaan in ‘Matthew Bourne’s Swan Lake’. Voor zijn indrukwekkende prestatie in dit moderne dansmeesterwerk won hij diverse internationale prijzen waaronder de prestigieuze Fred Astaire Award voor ‘Outstanding Dancer’. Ook werd hij beloond met een Tony Award nominatie voor ‘Best Actor in a Musical’, terwijl er in “Swan Lake” geen noot werd gezongen en geen woord werd gesproken. Zo overweldigend was zijn dansprestatie dus.
Adam Cooper
De nonchalante charme, die McGregor aan de rol van Sky toevoegde, wordt door Cooper ingeruild voor rauw sex appeal. Ook komen nummers als ‘I’ve Never Been in Love Before’ en ‘Luck Be a Lady’ meer tot zijn recht met Cooper zijn stembanden. Het is natuurlijk overbodig te zeggen dat de choreografie voor Sky nog nooit zo dynamisch en technisch perfect is uitgevoerd. Met zo’n elastische Sky als die van Cooper verlang je zelfs naar meer dansmomenten voor dit personage. Samengevat is Cooper dus een hemelse Sky.
In handen van musicalveteraan Sally Ann Triplett kan het met de naieve, maar hartverwarmende stripper, Miss Adelaide eigenlijk niet fout gaan. Het is een genot om haar interpretatie te aanschouwen. Triplett heeft een specialisatie gemaakt van het spelen van Amerikaanse ‘broads’ (o.a. Reno Sweeney in Anything Goes en Roxie Hart in Chicago). Alhoewel ze de aanstekelijke combinatie van sex en kwetsbaarheid mist die Jane Krakowski had, accentueert ze met haar talenten weer andere facetten van het personage. Haar Adelaide is minder zweverig, harder en berekenend dan gewoonlijk. Dit maakt dat haar ‘Miss Adelaide’s Lament’ in deze versie niet de showstopper is die het normaal is, maar ‘Marry the Man Today’ juist wel. In dit nummer wordt de manipulatie van de getrouwde man door vrouwen op hilarische wijze verwoord.
Kelly Price als Sarah Brown (majoor van het Leger des Heils in Times Square) is een groentje in musicalland. In korte tijd is ze van een rol in het ensemble uitgegroeid tot deze hoofdrol. In het begin van de voorstelling was voor mij nog niet duidelijk waarom. Deze show heeft krachtige persoonlijkheden nodig en dat leek ze in eerste instantie niet in zich te hebben. Vanaf de scene in Havana, als haar personage o.i.v. alcohol los komt, weet ze de rol zich echter eigen te maken. Tegen de tijd dat ze het heerlijke ‘If I Were a Bell’ aangeschoten zingt (met op de achtergrond een enorme volle maan) heeft ze het publiek voor zich gewonnen o.a. d.m.v. haar heerlijke komische mimiek. Hierin overtrof ze zelfs de originele Sarah: Jena Russell.
De enige tegenvaller onder de nieuwkomers is Neil Morrissey in de rol van gokorganisator Nathan Detroit. Deze rol vereist een ‘larger than life’ personality als bv. Nathan Lane (die hem in de Broadway revival in 1992 speelde). Morrissey pakt de rol te serieus aan. Hij acteert alsof hij in een drama van David Mamet staat, waardoor zijn Nathan totaal niet over komt tussen alle andere uitvergrote personages met namen als Big Jule en Harry the Horse. Geen prestatie beneden de maat, maar wel een die je niet zo veel doet.
Het ensemble van deze productie blijft een immens genot. Ze maken van elk productienummer een feest. Voor deze momenten kom je ogen en oren te kort. Hoogtepunt van de musical blijft voor mij het Havana-segment, dat zo meesterlijk gechoreografeerd is door Rob Ashford. Ook het grote dansmoment van de gokkers: ‘The Crapshooters’ Dance’ en ‘Sit Down, You’re Rockin’ the Boat’ dat het theater in een religieuze ‘revival meeting’ verandert zijn echter juweeltjes. Met de derde castwissel, geleid door een krachtige Adam Cooper, blijft deze ‘Guys & Dolls�‘een fabelachtige mooie musicalavond vol met ingenieuze verbale en fysieke humor en romantiek. Regisseur Michael Grandage en consorten doen een ieder het Piccadilly theatre verlaten met een grote glimlach op het gezicht.