Het hilarische en hartverwarmende script van Abe Burrows is gebaseerd op verhalen van Damon Runyon en gesitueerd in een fictief Broadway van de jaren ‘30 waar gokkers, gangsters en strippers zachtaardige knuffels zijn en zich uiten in eigen slang. De ondertitel van Guys & Dolls is niet voor niets, ‘a musical fable of Broadway’ en de nummers van Frank Loesser zijn ook fabelachtig.
Het verhaal begint met een weddenschap tussen de gokkers, Sky Masterson (McGregor) en Nathan Detroit (Douglas Hodge), dat Sky de majoor van het Leger des Heils, Sarah Brown (Jenna Russell), niet mee uit krijgt naar Havana. Tegelijkertijd probeert Nathan constant de dans van een huwelijk, met de stripper Miss Adelaide (Jane Krakowski), te ontspringen. Ze zijn al 13 jaar verloofd en Adelaide is er letterlijk ziek van. Alles draait hier om de liefde, de battle of the sexes en eindigt (net als vele komedies van Shakespeare) met een dubbele bruiloft.
Guys & Dolls was vanaf de originele premiere (24 november 1950) op Broadway een hit (1200 voorstellingen) en won 8 Tony Awards, waaronder voor Beste Musical. Sindsdien zijn er wereldwijd diverse succesvolle producties geweest en een verfilming (1955) met Marlon Brando en Frank Sinatra.
Grandage zijn interpretatie is de eerste versie voor het nieuwe millennium en is in vele opzichten een nieuwe kijk op het stuk. De vormgeving van Christopher Oram is vrij minimaal en grauwer dan normaal. Deze Times Square is verlopen en realistischer, iets wat ook in de kostuums terug te zien is. De pakken van de gokkers zijn niet glimmend nieuw, maar ietwat versleten. Ook de nachtclub waar Adelaide optreed heeft een sjofele uitstraling, waar strippers als koeienmelkers in optreden.
Grandage regisseert de musical als een klassiek toneelstuk met nummers, wat betekent dat de dialoogscès even sterk zijn als de nummers. Hij deinst er niet voor terug om zijn acteurs in absolute stilte en leegte hun solo’s en duetten te brengen.
De grote ensembele-nummers zijn echter super levendig, niet in de minste plaats vanwege de meesterlijke choreografie van Rob Ashford, waar superlatieven geen recht aan kunnen doen. Het eerste bedrijf piekt met het ballet in Havana, waarin Sarah onder invloed van alcohol los komt. Overal vliegen ledematen, in sensuele bewegingen, over het toneel en over elkaar op de heerlijke Latin arrangementen van David Chase. Je weet niet waar je moet kijken, zo gevuld is het toneel op dit moment.
Filmster McGregor, in zijn musicaltheater-debuut, is zonder twijfel de publiekstrekker van deze productie. Bij zijn eerste opkomst barsten fans al in applaus uit. Hij is echter live niet de beste zanger (de gefabriceerde kracht van Moulin Rouge ontbreekt), maar met zijn acteertalent, charsima en verassend goede dans moves vergeef je dat al gauw.
De echte ster van de avond vond ik echter Jane Krakowski, die internationaal doorbrak als secretaresse van Ally McBeal. Ze is hartverwamend, bezit een komische timing waar je u tegen zegt en is ook nog eens een fantastische danser. De nummers ‘Adelaide’s Lament’ en ‘Marry the Man Today’, uitgevoerd op een leeg toneel, zijn master classes in musical comedy.
Jena Russell is goed gecast als Sarah. Het is een waar genot om haar stijve majoor o.i.v. de liefde te zien ontdooien in de Havana-scene, maar ook in nummer als ‘If I Were a Bell’ en ‘I’ve Never Been in Love Before’. Douglas Hodge als Nathan voegt iets nieuws toe aan deze productie. Zijn Nathan is een neurotische loser, die allerlei gekke bekken trekt en uit een cartoon gestapt lijkt te zijn.
Bovenstaand kwartet wordt bijgestaan door een van de beste ensembles momenteel in de West End en op Broadway. Iedereen danst en zingt op topniveau en in karakter, wat de grote productienummers een hemelsgenot maken.
Om de schaarse beschikbare dagkaarten te bemachtigen moest ik 2 uur, ‘s ochtends vroeg, in de rij staan, maar het was absoluut de moeite waard. Vanaf de eerste rij kon ik genieten van een echte Broadway klassieker, die je met een brede glimlach de zaal doet verlaten.