Voor het eerst in het korte bestaan als columnist voor deze site werd ik geconfronteerd met een fenomeen waar ik al veel over gehoord had; Writer’s block…..
Het idee om te moeten beginnen aan een column maakte me onrustig. Voorbereidende werkzaamheden schoof ik zo lang mogelijk voor me uit, wetende dat beginnen zou betekenen de diepte in, een vooruitzicht wat enorm benauwde.
Toen ik mijzelf eenmaal zover had gekregen ervoor te gaan zitten kwam er niets…...........helemaal niets….. Oh nee? NEE!!
Terwijl er toch genoeg stof tot schrijven was de afgelopen maanden. Ik zou natuurlijk kunnen schrijven over de repetities van Les Miserables uitmondend in een heerlijke premiere gevolgd door overwegend geweldige recensies. Ik zou dan schrijven dat goede recensies betekenen dat je de eerste weken net even met een iets lekkerder gevoel aan het spelen bent. Niets meer en niets minder. Al is het wel bijzonder prettig als goede pers over een voorstelling waar je zelf ook heel erg in gelooft dat positieve gevoel bevestigd.
Ook had ik het natuurlijk kunnen hebben over de buitengewoon vakkundige jury van de musical awards die met voortschrijdend inzicht zulke weloverwogen en uitermate wijze keuzes heeft gemaakt waarmee zij blijk gaf van visie en veel verstand van zaken.
Ok, even serieus dan. De award was de kers op de taart in uitzonderlijk intens en mooi half jaar, zeker in de sterke categorie waar ik me in bevond. Niets meer, niets minder..
Maar goed, al deze hectische en heftige gebeurtenissen maakten dat mijn pen droog sloeg. Wat restte mij nog? Les Miserables, hoe bijzonder ook en alle positieve reacties ten spijt, de 7, soms 8 voorstellingen in de week, maken dat er even geen rest meer was. Een column over het weer moeten wennen aan het speelritme en het missen van andere sociale contacten, zo heb ik jou al veel te lang niet gezien en komt het regelmatig voor dat ik mezelf bij mijn vriendin weer opnieuw moet introduceren, zou teveel een klaagzang lijken. Een stupide gedachte aangezien theater maken prachtig is, gebrek aan contact met de buitenwereld een prijs die soms betaald moet worden. Oh ja? Ja!
Als laatste wanhoopspoging heb ik mijn toevlucht genomen tot het lezen van allerlei internetsites en forums (fora?) om inspiratie op te doen…. Dat is gelukt…. Al zouden de drie columns die ik hier over zou schrijven weinig vrienden maken.
Ik heb me er eigenlijk nooit zo mee bezig gehouden maar wat is internet soms toch een laf en makkelijk medium. Natuurlijk, ieder zijn mening en voor veel musicalliefhebbers, fans en kenners zijn er veel mogelijkheden hun mening over produkties en acteurs te geven. Niks mis mee, toch? Laat ik het nu maar zeggen, nu voor mij persoonlijk de meeste reacties positief zijn, ik heb er grote moeite mee als iemand zich verschuilend achter een schimmig pseudoniem, anoniem collega’s met grote verdiensten en carrières wegzet als talentloze nietsnutten. Ieder zijn menig, maar in hun ijver om tegen forumgenoten een punt te maken is de toon soms zo hautain, zo betweterig en zo triest dat het voor mij niets meer met een onderbouwde mening te maken heeft. Een mening geef je sowieso onder je eigen naam, onderbouwd en respectvol, zoals bijvoorbeeld de meeste administrators op deze site. Het gaat er niet om dat men niet mag zeggen dat men iets of iemand niet goed vindt, De toon daarentegen is soms tenenkrommend en doet een enorme expertise en vakkennis vermoeden bij de auteur, althans, door de auteur zelf. Wat vind jij? Heb ik teveel gezegd? Negeren maar? Ach, ik word oud, dat zal het wel zijn. Niks meer, niks minder.
Tot gauw.
Ps. We moeten na mijn fietsvakantie maar snel een keer afspreken. Zal ik je via sms weer op de hoogte houden van mijn klimverrichtingen?
liefs
