Schande van mijn kant en dat terwijl je zo verdomd alleen in Antwerpen zat…Een plek des onheils.. Hoe was het daar? Niks gebroken?
Eigenlijk hebben we dit jaar gewisseld van plek. In 2007 lag ik een groot deel in de kreukels en afgelopen maanden zat jij in de lappenmand te wachten tot ze je een fruitmand op bed kwamen brengen, of juist niet. Service tot aan de deur hè?
Nog bedankt trouwens voor die spaartip die je me in maart gegeven hebt. Het gaat inderdaad echt slecht met het milieu want met verdwijnen van de gletsjers op Ijsland is mijn geld inmiddels ook als sneeuw voor de zon verdwenen…...
Ongelooflijk, 2008 loopt alweer bijna op zijn einde, de kerstversieringen zijn weer uit de kerststal gehaald en zoals altijd brengt deze periode weer veel extra voorstellingenjolijt met zich mee. Overal duiken alweer allerlei jaarlijsten op wie/wat/waar/waarom goed was, of juist niet. En wie/wat,waar,waarom vooral niet opnieuw moet in 2009, of juist wel.
Na Evita hebben we inmiddels ook Joseph gevonden terwijl de meesten deze allang gespot hadden….Misschien moet men eens hoognodig op zoek naar zich of haarzelf…. Of misschien juist niet..
Voor mij kan december niet meer stuk want ik heb het voorrecht gehad in Londen de wat mij betreft mooiste musicalproduktie ooit te zien. Geweldig gespeeld, prachtig gezongen, briljante choreografie, weergaloos decor en alles met een uitermate intelligente en doeltreffende simpelheid… Billy Elliot. Ongelooflijk.
Daarnaast heb ik me ook buikkramp mogen lachen bij Avenue Q. Begrijp nu eindelijk dat al die musicalssites eigenlijk één grote dekmantel zijn om het internet op te kunnen voor iets héél anders…
Voor 2009 hoop ik eerlijk gezegd op een musical over de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. De twee kandidaten lenen zich namelijk allebei prima voor een prachtig verhaal. Stel je voor Obama, a new hope. Of McCain, the musical.
McCain zou denk ik een tragi-komische musical opleveren met slechte afloop. Een op zich integere man, die krijgsgevangen heeft gezeten in Vietnam (bombastisch nummer) probeert te vechten voor wat hij denkt dat goed is maar blijkt allerlei rare en wereldvreemde karikaturen om zich heen verzamelt te hebben. Sarah Palin is hierin natuurlijk de komische sidekick van McCain, die steeds net de verkeerde dingen zegt, draagt en denkt.
Een groot ensemble nummer in de nepsneeuw waarin Palin, gezeten op een grote olieboor, de grote deugden van een homo- en abortus vrij land bezingt, met op de achtergrond een door haar geschapen idyllische paranoide maatschappij waar vrolijk “gelinedanced” wordt en iedereen bang is voor iedereen.(countrynummer) McCain blijkt in de 2e acte het allemaal steeds minder goed te weten en soms zachtjes te dromen van een klein huisje op de prairie waar hij in alle rust op zijn oude dag zijn memoires kan schrijven (dramatische ballad).
In het laatste nummer ontdekt McCain dat Palin eigenlijk een tot leven gewekte opblaaspop is, waar hij, tot besef gekomen over de leegheid van het bestaan, demonstratief de lucht uit laat lopen. (fanfaremuziek overgaand in draaiorgeltune)
Nee, dan “Obama, a new hope”. Een vrolijke luchtige, hoopvolle musical. Echter, het begint met een duistere wereldorde vol angst, oorlog en armoede ( een lange proloog die begint tijdens de slavernij en die via burgeroorlog, wereldoorlogen, moordaanslagen economische crisis’ en terroristische dreiging ons naar 2009 brengt) . Na de Proloog komt er een nummer waarin het land ontwaakt onder een nieuw zon ( Alain Menken -achtig lied; “the Bush transplant”) Wat volgt is een mooi ingetogen nummer over één van de eerste acties van de nieuwe president; het sluiten van Guantanamo Bay (Guantanamo Bay Blues).en de grote solo van de president waarin hij de lofzang bezingt op de vrije democratie(still dreaming) Hierna wordt in een groot ensemblenummer korte mette gemaakt met de kredietcrisis en inhalige bankdirecteuren (Wall Street Rumble). Dan is er een wereld geschapen waar een ieder kansen krijgt om zijn talent te benutten op basis van gelijkwaardigheid. Een verlichte, humane wereld waarin afkomst, sexuele voorkeur, religie, overtuiging, huidskleur er niet meer toe doen. ( groot gospelnummer met beetje rockeinde).
Het einde ben ik nog niet uit. Of Obama wordt neergeschoten en duisternis volgt ( het Slechte einde in vorm van een kakafonie) of de wereld gaat gelijkgestemd op weg naar een orgastische apotheose waarin tolerantie en vrije liefde omnipresent zijn. ( Aquarius anno 2009). In beide versies is een epiloog mogelijk waarin een klein jongetje dit allemaal gedroomd blijkt te hebben..of toch niet?
Je merkt het al. Ik heb te lang over deze column gedaan en teveel aan de paddo’s gezeten… maar ja, ze moesten op và³à³r 1 december….”Klink”klare onzin natuurlijk.
Ach, wat ik denk ik nogal omslachtig probeer te zeggen; Er is volgens mij behoefte aan hoop en verdraagzaamheid, aan nuance en zelfreflectie, aan verandering en matiging, aan bescheidenheid en onbaatzuchtigheid. Kunnen we dat? Ja, dat kunnen we!! Of juist niet?
Nou ja, in ieder geval, ik wens het jou, mezelf en eigenlijk iedereen in 2009. Oh ja? Ja!
