Vorig jaar zou André Hazes 70 zijn geworden. Een mooie aanleiding voor Stage Entertainment om paradepaard Hij gelooft in mij in dat jubileumjaar van stal te halen. Martijn Fischer was met alle plezier weer van de partij. Aan Musicalworld legde Fischer twee jaar geleden uit: “Ik ben benieuwd hoe het nu voelt om het weer te doen.” Afgaand op de – een paar keer uitgestelde – première valt te zien dat Fischer zich prima voelt bij deze reprise. Hij beheerst zijn karakter van top tot teen en met de ogen dicht is het nog steeds alsof de volksbard nog leeft.
Het script staat na tien jaar als vanouds als een huis. Biografische verhalen lopen nogal het gevaar om te chronologisch te worden. Te veel en-toen-en-toen-en-toen geeft de kijker het gevoel van een checklist die afgevinkt wordt dan van een verhaal dat verteld wordt. Hij gelooft in mij draait echter om een groots concert dat Hazes de toenmalige Amsterdam Arena organiseert, deels om zijn roem in ere te herstellen. Maar André Hazes is door jarenlange gehoorschade behoorlijk doof aan het worden, funest voor een musicus.
Minderjarig
Bovendien wordt het verhaal niet verteld vanuit het standpunt van Hazes, maar van zijn grote liefde Rachel van Galen. Via flashbacks wordt haar verhaal verteld, van een 15-jarige fan zien wij Rachel groeien naar een volwassen vrouw die zich genoodzaakt voelt de business van haar man over te nemen.
Opvallend is dat één nieuw feit rondom de Hazes-sage in deze reprise niet wordt aangestipt. In een AVROTROS-documentaire onthult Rachel dat zij al op minderjarige leeftijd ook seksuele betrekkingen had met de inmiddels volwassen zanger. Het was interessant geweest als de reprise in deze MeToo-tijd daar commentaar op had geleverd.
Roosmarijn Luyten speelt Rachel erg sterk en vooral dienstbaar. Luyten is wars van sterrendom en geeft het publiek beter dan tien jaar geleden de gelegenheid om de ware Rachel te leren kennen. Toentertijd zagen we meer een nationale ster aan het werk met haar karakter.
Een andere opvallende verandering is de aanpak van Rachels ouders, Jan en Friedel. Indertijd had John Appels documentaire André Hazes – Zij gelooft in mij uit 1999 nog steeds een diepe indruk nagelaten op Nederland. Niet alleen het veelvuldig raadplegen van het Prisma Rijmwoordenboek werd gierend aangehaald, maar ook Rachels ouders waren onderwerp van gesprek: vader Jan met zijn witte snor en de met goud behangen moeder Friedel met haar vuurrode haar, mohair trui en Rotterdamse tongval. Tien jaar geleden waren de Van Galens ook in de musical een doorslaand succes, zo succesvol dat hun scènes het karakter van aparte hilarische sketches kregen, alsof de karakters riepen om een eigen musicalspin-off. Annick Boer en Rutger de Bekker daarentegen kiezen voor een gematigde aanpak. Nog immer flamboyant en geestig, maar rustiger en daardoor meer in harmonie met de voorstelling.
Artistiekerig
Ten slotte valt er nog iets af te dingen: de choreografie. We weten dat producent Joop van den Ende absoluut géén meezingvoorstelling wilde. Het gedegen script was daar al een goed middel tegen. Maar de bijzondere choreografie helpt daar niet in mee. Het ziet er allemaal net iets te artistiekerig uit, alsof men uit schaamte voor het volkse onderwerp in de choreografie aan het overcompenseren is geslagen. Dat geeft in de uitvoering van klassieker Bloed, zweet en tranen een merkwaardig, ongemakkelijk tafereel.
