Griekse tragedies zijn, waarschijnlijk vanwege de actuele wereldproblematiek, populairder dan ooit in Engeland. Vorig seizoen ensceneerde de Donmar Warehose al een Hecuba onder regie van Jonathan Kent en met Clare Higgins in de titelrol, die hiervoor een Olivier Award ontving. Deze RSC-productie is dus de tweede West End Hecuba in zeer korte tijd.
Het stuk werd voor het eerst in 424 vC in Athene uitgevoerd en speelt zich af na de val van Troje. Hecuba (Redgrave), de voormalig koningin van Troje, is tot slaaf van de Griekse overheersers gemaakt. Aan het begin van het stuk hoort ze dat haar dochter, Polyxena (Lydia Leonard), vermoord zal worden als offer, voor de gesneuvelde Griekse held Achilles, en evenlater komt ze erachter dat haar jongste zoon, Polydorus (Matthew Douglas), ook op brute wijze vermoord is door zijn beschermheer, Polymestor (Darrell D’Silva). Een personage zegt tegen haar, ‘you’ve got the best of children, and the worst of fates’. Dit is het moment dat Hecuba doorslaat en een complot smeet om zich te wreken. Met behulp van de vrouwen van Troje weet ze Polydorus zijn ogen uit te steken en zijn twee kinderen te vermoorden. Eind goed al goed? Not!
Dit alles speelt zich af op een praktisch leeg toneel, dat wordt omringd door twee enorme schuivende muren (ontworpen door Es Devlin) in aardse okertinten. Terwijl in de Donmar-productie het traditionele Griekse koor vertegenwoordigd werd door een acteur, bestaat het hier uit een hele groep Trojaanse vrouwen. Al hun teksten worden gezongen op indringende muziek van Mick Sands en hun bewegingen zijn effectief gechoreografeerd door Heather Habens. Het koor vertegenwoordigd hier alle vrouwen die door de jaren heen slachtoffer zijn geworden van oorlogen.
De vertaling is in handen van een van Engelands grootste dichters, Tony Harrison. Hij weet de tekst op subtiele wijze actueel te maken door bijvoorbeeld een uitdrukking als ‘de Griekse coalitie’ in zijn vertaling te gebruiken. Je hoeft niet ver te zoeken om de verwijzingen naar de oorlog in Irak en Bush er uit te halen. Het stuk gaat trouwens over hen die macht hebben en zij die machteloos zijn.
Voor mij is Redgrave een van de beste actrices ooit, in wat voor medium ook. Ze heeft terecht elke prestigieuze prijs denkbaar in haar bezit. De Oscar won ze voor Julia (1978) en onlangs won ze de Tony Award voor de Broadway-revival van Long Day’s Journey Into Night, waarvoor ze de hemel in werd geprezen.
Redgrave speelde in 1962 voor het laatst voor de RSC en haar Rosalind in As You Like It is legendarisch. In Engeland werd dus erg uitgekeken naar haar reunie met dit gezelschap.
Na het zien van deze voorstelling moet ik helaas rapporteren dat Redgrave haar vertolking niet het hoogtepunt is waar iedereen naar uitkeek. Waar dit precies aan ligt is mij niet duidelijk. Heeft het met haar recente ziekte te maken? Ligt het aan het materiaal? De regie? Joost mag het weten. Redgrave is natuurlijk bij verre niet slecht, integendeel, maar ze weet je ziel niet te penetreren, zoals deze rol vereist wil het stuk honderd procent effectief zijn. Vooral de tweede helft, waar het om wraak draait, had veel krachtiger gemogen.
Regisseur Laurence Boswell zijn mix van oude rituelen met de moderne vertaling werkt erg goed. Hij heeft echter een groot probleem, op een of andere reden heeft hij Redgrave niet tot een overrompelende prestatie kunnen leiden. Dit maakt Hecuba tot een goed i.p.v. een groots stuk. Na Londen zal Hecuba nog naar New York en Washington afreizen.