Voor de vijftigste verjaardag van Andrew Lloyd Webber was er een sjiek jubileumconcert in de Royal Albert Hall. Een gala vol sterren, dat op DVD is terug te zien. 10 jaar later is het een feestje voor het volk. Niet in een zaal, maar in de buitenlucht van Hyde Park Er zijn wel dure VIP-plaatsen, maar met een normale prijs van 20 pond per kaartje is het laagdrempelig. Het terrein is dan ook afgeladen vol als het concert begint.
De lijst van artiesten is lang, maar telt niet heel veel heel grote namen. Idina Menzel, Denise van Outen, Steve Balsamo, Marie Friendman en Elaine Page hebben grote staat van dienst, maar voor het publiek spreken de meest recente sterren het meest tot de verbeelding. Met name Lee Mead, de televisie-winnaar van de hoofdrol in Joseph and the Amazing Technocolor Dreamcoat en presentator John Barrowman brengen het publiek in extase.
De basis van de optredens is uitstekend. Het BBC Concert Orchestra speelt prachtig, de vocal group Capital Voices kwijt zich prima van haar taak, en het Crouch End Festival Chorus weet de bombast prima te vervolmaken. De optredens van de vocalisten is van wisselend niveau. Het zal niet verbazen dat juist de songs van de mensen die de show ook daadwerkelijk opvoeren of opgevoerd hebben het best overkomen. Beweging, emotie en sterke zang kloppen daar volledig. Waar mensen gelegenheidsnummers zingen gaat het een paar keer goed mis. No Matter What, een fraai moment in Whistle Down The Wind, wordt volledig om zeep geholpen door Jason Donovan. Slappe hap, geen uitstraling. Ook het optreden van Idina Menzel is een teleurstelling. In Don’t cry for me Argentina klinkt ze als een Muppet; Unexpected song klinkt iets beter, maar krijgt evenmin een uitvoering een superster waardig. R&B-ster Joss Stone doet Superstar op de voor haar bekende wijze; aansprekend voor de fans, maar mij kan het niet bekoren.
Hoogtepunten zijn er ook legio: Steve Balsamo’s Getsemane, Denise van Outen’s Take that look off your face, de instrumentale ouvertures en het slotaccoord en Lee Mead laat zien dat hij veel kwaliteit en uitstraling heeft.
Presentator John Barrowman steelt de show. Door een aantal sterke optredens, maar vooral door zijn ietwat gladde, maar zeer charmante presentatie. Hij komt met flair weg van een aantal versprekingen (die dus over moeten voor de radio-uitzending) en flirt met het publiek, dat elke lach en opmering, of een wiebel met de kont met gejuich beloont. Een ster met guy-next-door uitstraling.
Aan het slot van het concert wordt de BBC door de “jarige” componist uitvoerig bedankt. Voor deze show, maar ook voor de shows die nu draaien dankzij de televisiecastings die de omroep heeft uitgezonden. Voor het publiek is de primeur van de naam van de Phantom2-show: “Love Never Dies”.
Het afsluitende vuurwerk, begeleid door de muziek van het BBC Concert Orkest, is niet idioot groot, maar wel imponerend. Wel is duidelijk dat Engeland amper veiligheidsregels heeft voor vuurwerk. Er wordt zelfs over het publiek heen geschoten.
En zo komt er een einde aan een ruim 3 uur durende show, met hoogte en dieptepunten, met een heel charmante host en met veel presentaties die over moesten door persoonlijke foutjes van Barrowman of fouten van de techniek. Het kon niet allemaal niet deren; je was deel van een uniek evenement.
De show wordt “gelikt geknipt” uitgezonden op 10 oktober op het Britse Radio 2.
Lees verder voor een nummer voor nummer overzicht:
