In gesprek met Koos Meinderts

Hoe herken je een Koos Meinderts-stuk
Dat moet je eigenlijk niet aan mij vragen. Nou ja, ik denk dat er altijd wel humor in zit. Het een lach en een traan en een korrel zout-effect. Het moet ontroeren, en tegelijkertijd moet je het allemaal niet te serieus nemen. Dat is ook een beetje mijn levensmotto. 's morgens een gedicht, mooi, en dan 's middags een parodie erop.
Misschien sluipt ook de cabaret-achtergrond er wel een beetje in. Bij Piggelmee was dat ook zo. Dat is in de basis een mierzoet natuursprookje. Daar hebben we twee figuren bij verzonnen, die als een soort Statler en Waldorf bij de Muppets van een afstandje commentaar leverden. Dat moet er wel inzitten Als het alleen maar zoet en lief is springt het glazuur echt van mijn tanden en daar kan ik niet zo goed tegen. Daar moet wat tegenover staan, waardoor het ook echt mooier wordt door het reliëf. Maar echt bewust ben ik daar niet mee bezig; pas als je ernaar vraagt is dit wat ik denk dat het is.
Ik ben bezig met het verhaal en om dat zo goed en mooi mogelijk op te schrijven. Maar die dingen sluipen er altijd in. Ik hoef me ook niet voor te nemen om het “leuk” te maken, want dat wordt het vanzelf. Als ik dat wel doe wordt het misschien wel té leuk. En natuurlijk kijk je aan het eind nog wel terug en zie je misschien wel stukken die wel heel lang wat zwaar zijn en waar wat luchtigs bij kan. Maar dat is componeren, dan heb je alles al. Later gaat de regisseur dat ook weer doen. Die gaat ermee aan de slag en ziet dat dingen niet werken. Dat heeft dan bijvoorbeeld te maken met wie het speelt. Als zij bepaalde kwaliteiten hebben dan moet je daar gebruik van maken en dan heeft misschien consequenties voor de tekst.

Is er veel veranderd in de manier van werken sinds Piggelmee zo'n tien jaar gelden
Toen we Piggelmee maakten wisten we eigenlijk helemaal niet wat er mogelijk was. Ik had wel eens wat van ze gezien, maar was me niet zo bewust van hoe goed ze zijn. Misschien heb ik me toen wel wat ingehouden. In Piggelmee zit er een soort verhalen in verhalen, en die verhalen waren helemaal uitgeschreven. Die flinke lappen tekst vond ik behoorlijk ophouden; die fout zou ik nu niet meer maken. Je leert altijd van of wat je geschreven hebt werkt of niet werkt. Ook dit is weer omdat je er naar vraagt, maar waar ik niet bewust mee bezig bent. Net zoals je boeken van mij van 15 jaar geleden wel herkent als boeken van mij, maar ook denkt dat hij nu wel beter kan schrijven. Je leert het door te doen, en dat geldt ook voor het schrijven voor theater.

Je hebt de voorstelling gisteren gezien. Heb je het gevoel dat de voorstelling af is
Ja. Natuurlijk kan je er een andere regie op zetten, waardoor het weer een andere voorstelling wordt, maar ik heb het gevoel dat het verhaal wel verteld is. Het wordt nu 40 keer gespeeld en dan is het over. Misschien dat ze het in Roosendaal volgend jaar brengen. Die doen binnenkort De Snoepwinkel van Zevensloten en met andere regie en spelers wordt dat toch weer een andere voorstelling. Ik denk ook dat van de Winterkoningin best een mooie film te maken zou zijn. De snoepwinkel is dat niet, maar bij Winterkoningin zie ik dat wel voor me.


Kunnen we Koos Meinderts zelf nog op het podium verwachten. De voorstelling “Het verhaal achter de Liedjes” samen met Harrie Jekkers is al weer even geleden
Ik ben natuurlijk voornamelijk op de achtergrond geschreven en alleen de laatste voorstelling hebben we met zijn tweeën gedaan. Dat vond ik wel heel erg leuk. Maar de bal ligt bij Harrie; daar heeft hij zich in ontwikkeld en ik ben met jeugdliteratuur aan de slag gegaan. Hij wil ook best wel een keer optreden maar dan moet het wel wat goeds zijn. En hoe langer je bezig bent, hoe kritischer je wordt; dat merk ik zelf ook wel en hoe moeilijker het wordt. Om nou weer met eenzelfde soort programma te komen en in plaats van een leuke oom met een leuke tante te komen... Eigenlijk moet je het aan hem vragen, maar dit zal dicht in de buurt komen wat hij zou zeggen.
Voor mij is het ook niet dat het perse moet en dat ik aan Harrie zit te trekken. Ik kan zeggen dat ik in Carré heb gestaan, maar dat was zonder Harrie nooit gebeurd natuurlijk. Ik kwam in een gespreid bedje.
Ik sluit niet uit dat er nog eens wat zal komen, maar ik sluit ook niet uit dat dit het gewoon is geweest.