Elke zondagavond is het jazzavond in het schitterende pand van Cristofori aan de Prinsengracht in Amsterdam. Hier kun je, dankzij contrabassist René van Beeck, in een intieme setting ‘established’ jazz virtuozen zien als diva Denise Jannah, maar ook ‘up and comers’ als Wouter Hamel, die enige tijd geleden het vocalisten jazz concours won. Op 2 oktober was het de beurt aan Broadway-ster Ken Ard (Cats, Jelly’s Last Jam, Smokey Joe’s Cafe) om zijn concert debuut te maken in Cristofori.
Alhoewel Ard 20 jaar ervaring heeft als Broadway artiest, begint hij in Nederland als jazz zanger aan een nieuwe fase in zijn carrière. Hij heeft inmiddels al enkele prestigieuze optredens achter de rug, zoals het recente verjaardagsconcert voor Pia Beck (de Nederlandse grande dame van de jazz) en benefietconcert (georganiseerd door Joop Braakhekke) voor de muzikanten in New Orleans in het Concertgebouw. In Cristofori was Musical World getuige van een aanstekelijke avond entertainment, waarbij het moeilijk was om stil te blijven zitten en geen glimlach op je gezicht te hebben.
De zaal zat stampvol en stoelen bleven aangesleept worden om extra ruimte te creëeren. Dit deed de temperatuur stijgen, maar toen Ard met zijn optreden begon werd het echt ‘red hot’ en ditmaal op een plezierige manier. Ard noemt zichzelf een entertainer en geen jazz zanger en de reden daarvoor werd ook duidelijk tijdens zijn twee sets.
Het optreden was fysiek, er was veel direct contact met het publiek er werd veel gedanst (niet vreemd want Ard is ook danser). Tijdens een solo van de percussionist Erik Kooger (van de Michiel Borstlap band) werd Ard geinspireerd tot een regendans. Het mag duidelijk zijn, dit was geen gemiddeld jazz concert.
De uitmuntende arrangementen waren helemaal op Ard zijn kleurrijke bariton geschreven. Ze deden zijn stem in alle registers schitteren, zowel in ritmische nummers als ballads. De ballads werden vaak slechts door de fenomenale pianist Rob van Kreeveld begeleidt. Nummers als ‘Any Place I Hang My Hat is Home’ (toepasselijk lied voor een ex-pat) van Harold Arlen en Johnny Mercer uit de obscure musical ‘St.Louis Woman’ en ‘Lush Life’ van Billy Strayhorn waren slechts enkele juweeltjes die een gevoelige snaar wisten te raken.
Met de up tempo nummers werd de zaal binnen enkele seconden helemaal in een feeststemming gebracht. George en Ira Gershwin waren bij deze nummers ruim vertegenwoordigd met wat onbekendere nummers. Niet ‘I Got Rhythm’ of ‘Fascinating Rhythm’, maar ‘Little Jazz Bird’ uit de musical ‘Lady, Be Good!’ (1924) en een sensationele uitvoering van ‘Slap that Bass’ (onlangs nog te horen in de musical Crazy for You) werden met groot enthousiasme door het publiek ontvangen.
Tegen het eind van de avond schreeuwde het uitzinnige publiek om meer. Dit kon een overgelukkige Ard niet weigeren en hij bracht als encore het nummer ‘Feelin’ Good’ en dat was precies hoe je het monumentale gebouw verliet, vrolijk en lekker.