Engelstalige musicals komen steeds meer in trek in Nederland. Of beter gezegd, in Amsterdam. Natuurlijk is er het befaamde Broadway in Carré die toptitels langs de Amstel bracht als The Book of Mormon en straks de achtvoudig Tonywinnaar Hadestown. Maar ook semiprofessionele gezelschappen als Happily Ever After Productions hebben ons blij gemaakt met Broadwaymateriaal zoals Avenue Q.
Nu brengt Queen’s English Theatre Company een echte klassieker: La Cage Aux Folles. De oerversie was een Frans toneelstuk uit 1973 van Jean Poiret, die vijf jaar later uitmondde in een verfilming. Die film was een wereldwijd succes en heel bijzonder was dat deze Franstalige film genomineerd werd voor drie Amerikaanse Oscars. In 1983 kwam een musicalversie op Broadway, die pas weer vertrok na vier jaar en meer dan 1700 uitvoeringen. Deze versie brengt het internationale gezelschap in november en december naar CC Amstel in Amsterdam.
De musical was indertijd vrij progressief. Midden in de jaren 80, toen het aidsvirus genadeloos slachtoffers maakte, vooral New York niet oversloeg en de wereld een ferme stap terug deed nemen in de buurt van homo’s, was daar een op het eerste gehoor vrolijke musical over twee nachtclubeigenaren die openlijk gay waren, samenleefden en ook nog een zoon opvoedden. Terwijl de spaarzame televisiefilms van toen (bijvoorbeeld An Early Frost) de homo zich als de gemiddelde stereotiepe hetero liet gedragen, liet hoofdkarakter Albin schaamteloos de teugels vieren en kakelde en kirde hij erop los. Zijn significant other Georges vertegenwoordigde het rustiger en bedaarder homotype.
foto: Queen’s English Theatre Company
In de Amsterdamse versie zien we hetzelfde rollenpatroon. Louis van Beek steelt vooral in de eerste akte de show als Albin, een rol die hem op het lijf is geschreven. Niet alleen het publiek geniet van Van Beeks aanstekelijke optreden, de acteur geniet zelf merkbaar van zijn eigen prestaties. Met veel plezier speelt hij de onverbeterlijke narcist, met veel aandacht voor zichzelf en een jaloersmakende scherpe tong. En toch houdt deze Albin zielsveel van zijn man Georges, gespeeld door Mark Winstanley. Deze acteur heeft aanvankelijk de ondankbare, ondergeschikte rol van de aangever van het komische stel. Maar gaandeweg als bepaalde gebeurtenissen de sfeer in het mannenhuishouden minder vrolijk maken, groeit Winstanley in zijn rol als panische, maar uiteindelijk tactische onderhandelaar en probleemoplosser.
De musical is vooral beroemd geworden door zijn shownummers. Natuurlijk, La Cage Aux Folles speelt zich af in een nachtclub in Saint Tropez, waar vooral drag queens uitbundige en ondeugende shows geven. Het publiek wordt dan ook royaal getrakteerd op dansnummers vol glitter, glamour en lenigheid. Aanvankelijk komen de dansers van Queen’s English Theatre Company nogal aarzelend over. Misschien was die aarzeling er doordat de premièrevoorstelling vooral in het eerste uur behoorlijk te kampen had van storende bijgeluiden, maar het zelfvertrouwen groeide naarmate de voorstelling vorderde.
Zelfs deze bescheiden voorstelling voert trots de naam van een BN’er op de poster. Jurylid, choreograaf en entertainer Barrie Stevens neemt de rol van de conservatieve en zeer homofobe politicus Edouard Dindon op zich. Een leuke vondst. Stevens, zijn hele leven lang een ambassadeur van de gay zaak, in de rol van zijn levenslange vijand. Hij speelt zijn karakter naar behoren, alleen is het jammer dat het script hem veel te snel laat veranderen van een homohater naar een gay ally, sterker nog, er is helemaal geen overgang.
Ten slotte, de musical komt uit 1983 en dat is goed te merken. Vooral aan het script. In de loop der jaren is de productie al van rechts ingehaald door flitsender shows als Priscilla Queen of the Desert en in mindere mate Kinky Boots. De voortgang van La Cage Aux Folles is verre van strak te noemen, te veel onderbrekingen met liedjes stagneren de vaart. Het duurt lang voordat de – voor een traditionele musical - verplichte confrontatie komt. Maar als dat treffen eindelijk plaatsvindt – eind eerste akte, begin tweede akte – dan betaalt ons geduld zich terug. Dubbel en dwars.
