Little Shop is de tweede musical van de Chocolate Factory die in korte tijd naar het West End verhuisd (Sunday in the Park with George was de eerste). Maar waar de meeste van hun musicals tot nu toe over getergde kunstenaars gingen (naast SITPWG ook Tick, Tick..Boom! en The Last Five Years) is deze show compleet het omgekeerde: puur escapistisch amusement.
Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige horrorfilm (1960) van Roger Corman, waar in Jack Nicholson een van zijn eerste filmrollen speelde. In de musicalbewerking voert humor echter boven horror de toon en draait het om een bloeddorstige plant (Audrey II), die uit is op wereldverovering. Aangezien het een musical is staat er natuurlijk ook een liefdesverhaal centraal, namelijk tussen Audrey en Seymour. Beide werken ze in de plantenzaak waar Audrey II (vernoemd naar Audrey natuurlijk) staat en beide leiden aan een groot minderwaardigheidscomplex. Dit weerhoud ze er dan ook van om hun gevoelens voor elkander te uiten.
Regisseur Matthew White (The Last Five Years) heeft precies de juiste toon voor het stuk weten te vinden. Zijn visie is niet vernieuwend, maar werkt wel. Het speelse decor van David Farley, die ook verandtwoordelijk was voor de revolutionaire vormgeving van SITPWG, zit vol met verassingen. Zo kan de etalageruit van de louche plantenzaak het podium oprijden, waardoor het interieur van de winkel wordt onthuld. Ook de andere kant van het decor kan uitgeschoven worden. Zo ontstaat bijvoorbeeld de tandartsenpraktijk van de masochistische tandarts (Jasper Britton in topvorm), die een ruige relatie met Audrey heeft.
De spastische choreografie van Lynne Page (vooral te zien in de bewegingen van de stoere meidengroep die constant commentaar levert) is erg dynamisch en draagt bij aan de onheilspellende sfeer.
Aan de creatie van de plant is duidelijk veel tijd en geld besteed. Audrey II wordt op fenomenale wijze in drie fasen van groei vertoond. Twee daarvan zijn robotten en een is een pop (gemanipuleerd door Andy Heath). De bewegingen zijn zo goed gedaan, dat je als kijker werkelijk gaat geloven dat het een levend wezen is. Een kind in de zaal schreeuwde spontaan uit: ‘Hoe doen ze dat!’. Ook de stem van Mike McShane draagt er aan bij dat Audrey II helemaal tot leven komt. Uiteindelijk groeit Audrey II tijdens de finale op theatrale wijze uit het speelvlak en het publiek in. Let op de zaadjes die het monster slinks verspreidt!
De show wordt echter niet alleen gedragen door een magische plant. White heeft een schitterende cast weten te verzamelen, die allemaal mee verhuizen naar het West End (m.u.v. Britton).
Sheridan Smith (bekend van de succesvolle BBC-serieTwo Pints of Lager and a Packet of Crisps) weet de rol van Audrey op vertederende wijze nieuw leven in te blazen, door de rol niet campy maar oprecht te spelen. Ook Paul Keating, die al twee keer voor een Olivier Award is genomineerd (Tommy & Closer to Heaven), weet Seymour bijzonder ontwapenend te maken zonder dat zijn ‘’ nerd’ een karikatuur wordt. Het moment dat de twee elkaar vinden, tijdens het nummer Suddenly Seymour, is daardoor dan ook een van de hoogtepunten van de show.
De originele Britse Seymour, Barry James, maakt dit keer ook weer deel uit van de cast. Ditmaal speelt hij echter de eigenaar van de plantenzaak en een soort van opportunistische vaderfiguur voor Seymour. James is zo irritant dat je niet kan wachten totdat hij op gewelddadige wijze aan zijn eind komt.
De heerlijke nummers van Ashman & Menken (The Little Mermaid, Beauty and the Beast) zijn een en al genot, maar doen je het beiindigen van hun partnership (vanwege de dood van Ashman aan AIDS) ook betreuren. Wat een verlies voor het theater. Hun vitale en ingenieuze nalatenschap leeft echter voort in deze show. Het is geen meesterwerk, maar wel amusement van de bovenste plank.