Het succes van bovenstaande opzet valt of staat met de kwaliteit van de cast. Daar zit het hier wel snor mee. David Soul als Mack en Janie Dee als Mabel zijn in topvorm en hebben een tastbare chemie op toneel. Soul zet een treffend portret neer van een luidruchtige workaholic. Een macho die zijn gevoelens niet kan uiten, wat schitterend verwoord wordt in het nummer ‘I Won’t Send Roses’. De combinatie van Soul zijn rauwe stem met de kwetsbaarheid van de muziek maken dit een van de hoogtepunten van de show. Vooral de payoff-regel aan het eind van het nummer: ‘and roses suit you so’ breekt harten.
David Soul als Mack Sennett
Tweevoudig Olivier Award winner Janie Dee weet alles uit haar rol te halen wat er in zit en dat is heel wat. Ze beheerst de komische momenten als geen ander, haalt de subtekst uit elk nummer en zingt ze ook nog als een engel. Haar drugsverslaving wordt ook erg subtiel uitgespeeld. Langzaam zie je het licht van Mabel doven. Dee laat een onuitwisbare creatie achter die zeker hoge ogen zal gooien bij de Olivier Awards 2007. Soul en Dee weten personages van vlees en bloed te creeeren waarom je echt gaat geven en worden ondersteund door een super ensemble, die zingt, acteert, danst en musiceert alsof hun leven ervan af hangt.
Janie Dee als Mabel Normand
De muziek
Ik ben nooit een groot liefhebber van Jerry Herman musicals (Hello, Dolly!, Mame, La Cage Aux Folles) geweest, maar ik heb wel altijd de originele Broadway Cast Recording van Mack & Mabel in mijn collectie gehad. Het is ook Herman zijn eigen favoriete score uit zijn oeuvre. In deze uitgeklede productie blijft de vitaliteit en lyrische inventiviteit van de score geheel overeind. De liedteksten komen zelfs beter over en met meer betekenis. Herman heeft in deze score perfect de manische feeling van de films en periode weten te vangen, maar ook de tragiek van het liefdesverhaal.
Pleidooi voor een flop
Doyle heeft bewezen dat Mack & Mabel weldegelijk kan werken als show. Niet als een groot Broadway spektakel, maar wel als een intiem, tragikomisch liefdesverhaal. Het zal om deze reden nooit een enorme kaskraker worden, maar dat heeft deze enscenering ook niet nodig. Ik ben verheugd dat ik deze geliefde flop eindelijk heb kunnen zien en ook nog eens in zo’n geslaagde productie. Het Criterion is voorlopig even musical-comedy-mekka.