Plaats van handeling is het Buinerveld, hartje Drente, en een landschap dat in de ijstijd ontstond. Hier is een theater gecreeerd: een amfitheater op een grijze vlakte, met uitzicht op de ongerepte natuur. Het klinkt bijna logisch dat Urdward hier zijn mammoetgenootschap heeft opgericht. Een bezoek aan Mammoet blijkt namelijk een bezoek aan een demonstratie van dit genootschap. In de filosofie van deze groep draait het om de kwade god Icka, die de mensen doet geloven dat zij in het middelpunt van de wereld staan en dat zij mogen overheersen. Een god ook die niet toevallig als ikke klinkt. Een gebrek aan gemeenschapszin, Drentse “noaberschap” en bescheidenheid: ‘t kun minder.
Door middel van het naspelen van de gemeenschap uit de oertijd: de heilige Mammoetjacht, waarbij de dapperste van de jongeren moet voorgaan en zal sterven voor de gemeenschap. Ook hier ging dat niet zonder slag of stoot. Een moeder van eerdere uitverkorenen die bang is ook haar laatste zoon zo te verliezen. Twijfel bij de uitverkorene, omdat deze net “vuur wilde beginnen” met een meisje. Urdward laat ook zijn versie zien van het lot van het meisje van Yde. Ondertussen horen we getuigenissen van levens voor de gemeenschap, maar zien we ook de interne wrijvingen. Leden die nog moeten leren zich volledig aan te passen, de dochter die weg wil naar de echte wereld, Urdward’s vrouw die alle praktische zaken regelt zodat Urdward kan zweven, en mensen die hun plaats zoeken.
De voorstelling kent herkenbare karakters en situaties. Rollen worden vol overgave gespeeld. Het is grappig om te zien hoe verschillend mensen de voorstelling ervaren. Sommigen moeten lachen als ze de leden van het genootschap oermensen zien spelen, met uiteraard oerkreten (met verstaanbare ondertoon) en primitieve manier van bewegen, terwijl anderen gewoon een groep oermensen ziet. Natuurlijk zijn er ook voldoende grappen die iedereen als zodanig begrijpt: de verwijzing naar situatie in de Oostvaardersplassen bijvoorbeeld. De kracht zit vooral in de staging. De jacht, die goed gebruik maakt van de luiken in het podium in combinatie met behoorlijk acrobatische toeren. De momenten dat ook het landschap achter het podium wordt gebruikt, en de toenemende sfeer door de invallende duisternis. Ook de muziek heeft een belangrijk aandeel: bij de opening met tribal ritmes bijvoorbeeld, of juist tropische klanken, in een lied dat je aanspoort in de ogen te kijken van diverse diersoorten.
Een openluchtvoorstelling in Nederland heeft het risico dat je te maken krijgt met grillige weergoden. Tijdens de première waren deze minder goed gezind. Precies voor de voorstelling stopte de regen, maar dat was slechts een schijnbeweging: tijdens de show kwam er toch weer behoorlijk wat water naar beneden. Waar het publiek in allerijl beschutting zocht onder jassen en poncho’s en een enkele paraplu (niet doen natuurlijk, tenzij je op de achterste rij zit), speelden de acteurs schijnbaar onverstoord door.
Mammoet is een wat merkwaardige show. De grote vraag: Kunnen we, als we dat willen, Icka eigenlijk wel verslaan? Zijn we in staat offers te brengen? En heeft ook een gemeenschap geen zondebok nodig?
