De musical, die bijna drie uur duurt, is geproduceerd door twee titanen: Sir Cameron Mackintosh en Disney. De laatste bracht in 1964 al een succesvolle film uit, zeer losjes gebaseerd op de zes Poppins-boeken van P.L. Travers. Voor de theatrale vertaling zijn de makers teruggegaan naar de boeken. Dit levert een diepere en donkerdere musical op, dan velen zich herinneren van de film.
Ik keek heel lang uit naar dit stuk en moet eerlijk toegeven dat ik het grootste gedeelte van het eerste bedrijf een beetje teleurgesteld was. De show kwam langzaam op gang. Het openingsnummer ‘Cherry Tree Lane’ was niet erg sterk, de opkomst van Mary weinig spectaculair, het huis, ontworpen door mijn favoriete vormgever Bob Crowley (meester van de abstractie), vond ik weinig aan de fantasie overlaten en het ‘Jolly Holiday’-ballet, uitgevoerd door grauwe standbeelden in het park, kwam niet uit de verf. “Poppins” komt pas van de grond met de nummers ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ en ‘Temper, Temper’, waarin speelgoed tot leven komt om de kinderen te straffen. Vanaf hier sleepte de musical mij mee in zijn magie en was ik alle voorgaande teleurstelling vergeten.
“Practically Perfect” heet het allitererende nummer dat Mary introduceert, waarin ze van alles uit haar tas tovert van kapstok tot bed. De titel slaat zowel op het personage als de actrice die haar tot leven brengt, Laura Michelle Kelly. Niet alleen is het een grote prestatie om het publiek Dame Julie Andrews in deze iconische rol te doen vergeten, maar ook om Poppins een hele avond interessant te houden. Deze ondergaat gedurende het hele verhaal namelijk geen verandering. Kelly is een veelbelovende musicalster met een stem als een nachtegaal.
Het personage van Bert fungeert als verteller en net als Ché in de verfilming van “Evita” is hij een ‘everyma’ die steeds een ander beroep uitoefent. Gavin Lee als Bert is een ware ontdekking en een echte ‘Londoner’ die authentiek cockney praat (iets wat Dick Van Dyke in de film niet lukt). Hij is ook een fantastische danser en stopt de show, met spectaculaire choreografie van Matthew Bourne, tijdens ‘Step in Time’, dat zich afspeelt op de daken van Londen. Hij negeert de zwaartekracht en danst langs de gehele lijst van het podium, dus ook op zijn kop a la Fred Astaire in de film “The Royal Wedding”.
Regisseur Sir Richard Eyre weet altijd het beste uit zijn acteurs te halen (hij regisseerde de Nederlandse Jochum ten Haaf als Vincent van Gogh in “Vincent in Brixton”) en dat is ook zeker hier het geval. De rest van de cast is dan ook top van Linzi Hateley en David Haig als de ouders tot de kleine, maar belangrijke rol, van Rosemary Ashe als de personificatie van het kwaad.
Wat verfrissend is aan de show is dat de kinderen echte krengen zijn. Ze misdragen zich om aandacht van hun vader te krijgen en kijken neer op mensen van andere sociale klassen. Hier maakt Poppins natuurlijk op haar eigen manier korte metten mee. Deze factor van ‘class’ speelde in de film geen rol.
Voor deze show zijn kosten nog moeite gespaard. De producenten hebben dan ook een ‘dream team’ achter de schermen weten samen te stellen. Wat mij betreft is de vormgeving van Bob Crowley (“Carousel”, “Aida”, “The Witches of Eastwick”) niet zijn beste werk. Veel mensen zullen echter onder de indruk zijn van het huis. Door subtiele verschuivingen worden het dak, zolder, hal en keuken onthult. Tijdens ‘A Spoonful of Sugar’ stort de keuken op hilarische wijze in, waarna Poppins het weer magisch op orde brengt.
Sterkere momenten heeft Crowley met de daken van Londen en de bank, waar de vader werkt, met Egyptische hierogliefen op de pilaren. Het mooie lichtontwerp is van Howard Harrison.
Het script is geschreven door Jullian Fellowes, die een Oscar won voor zijn scenario voor “Gosford Park”, en de nieuwe nummers zijn van George Stiles en Anthony Drewe. Deze twee is het heel goed gelukt om de nieuwe nummers in de stijl van de Sherman’s te schrijven. De veteraan William David Brohn heeft een nieuw geluid voor de show weten te creeren dat absoluut werkt.
Ondanks dat “Mary Poppins” wat bondiger vertelt had mogen worden, is het een mooie avond uit in het theater voor de hele familie.