Tharp, een begrip in de moderne danswereld, wou graag d.m.v. dans het verhaal van haar generatie vertellen en in Billy Joel zijn nummers vond ze de inspiratie daarvoor. Toen ik voor het eerst het idee hoorde voor deze show dacht ik dat het weer de zoveelste juke box musical zou worden, maar dat is het gelukkig totaal niet. Het is ook geen musical, zoals het geadverteerd wordt, maar een te gekke moderne dansvoorstelling.
De show is gesitueerd in Long Island gedurende de jaren 60. Tijdens het nummer “Scenes from an Italian Restaurant” worden we geintroduceert aan de koning en koningin van de prom: Brenda (Meg Paul) en Eddie(Lawrence Rabson). Hun liefdesvlam is echter uitgebrand, terwijl hun vrienden James (Benjamin G. Bowman) en Judy (Mabel Modrono) juist op het punt staan te gaan trouwen. Brenda vind de ware liefde in de jongens hun andere vriend Tony (Ian Carney), wat de nodige spanning oplevert.
De Vietnam oorlog ontwricht het leven van de vrienden op dramatische wijze. De jongens moeten vechten aan het front en de meiden blijven moederziel alleen achter. Tijdens het nummer “We Didn’t Start the Fire” ensceneert Tharp op indringende wijze de horror van oorlog en komt James om het leven.
Het eind van het eerste bedrijf raakt je tot in je ziel als Judy, op een leeg podium, dansend rouwt met de Amerikaanse vlag in haar handen. Dat Amerika op dat moment weer verwikkeld was in een andere oorlog (Irak) maakte de scene extra actueel en pijnlijk.
In het twee bedrijf proberen de getraumatiseerde veteranen Tony en Eddie hun leven weer op te pakken, zonder succes. Tony is emotioneel onbereikbaar voor Brenda geworden, terwijl Eddie helemaal doordraait en een drugsverslaafde wordt. We zien hem totaal verdwaald in een vervallen seksclub tijdens het nummer “Captain Jack”. Pas als hij Judy toevallig tegen het lijf loopt en deze hem vergeeft voor de dood van James kan hij zijn leven weer oppikken. Dit resulteert in een uitgelaten dans, waarin je Eddie weer tot leven ziet komen (“The River of Dreams/Keeping the Faith/Only the Good Die Young”.) Ook Tony en Brenda weten elkaar weer te vinden.
Uiteindelijk komt de oude vriendenclub na jaren weer bij elkaar op de plek waar ze ooit jong en onschuldig waren.
De dansers zijn stuk voor stuk enorm indrukwekkend en weten een verhaal te vertellen en personages te creeren zonder woorden. Dit spreekt ook voor de choreografie van Tharp, waarvoor ze terecht een Tony Award won. Tharp heeft een ijzersterke crew om zich heen verzameld, bestaande uit Donald Holder (licht), Santo Loquasto (decor) en Suzy Benzinger (kostuums). Joel arrangeerde (samen met Stuart Malina) zijn eigen muziek voor de show en werd beloond met een Tony Award.
Een vette popband speelt op een brug boven het podium en alle Billy Joel nummers worden op levendige wijze uitgevoerd door Wade Preston, wiens stemgeluid die van Joel zelf erg benadert.
Movin’ Out is een van de beste dans shows die ik ooit heb meegemaakt en dat op Broadway, die niet bekend staat om haar diversiteit. Een absolute aanrader.