Freilichtbühne Tecklenburg presenteert voor de kinderen een eigen productie Cinderella, en later in het seizoen speelt naast Mozart ook Footloose. Het theater is in de open lucht, maar de eerste en tweede rang is overdekt met een soort tentdoek. De zitplaatsen bestaan uit lange banken, die een beetje op parkbanken lijken. Een kussen meenemen is geen overbodige luxe, en hieraan zijn dan ook de ervaren bezoekers te herkennen. Waar een theaterbezoek in Duitsland meestal een flinke duit kost, is het hier goed te doen. 34 euro voor eerste rang.
Mozart is overduidelijk een productie van Sylverster Levay en Michael Kunze. Regelmatig komt er muziek voorbij die je aan Elisabeth laat denken. Niet zo vreemd natuurlijk, omdat Mozart hun directe opvolger van Elisabeth is. De voorstelling werd zo’n anderhalf jaar gespeeld in Wenen, rond de afgelopen eeuwwisseling.
Waar in Wenen figuurlijk vaak met decors wordt gesmeten, heeft Tecklenburg eigenlijk alleen een soort landhuis als decor, en maakt verder gebruik van de muren en paden die het oeroude theater van nature heeft. Wat er aan extra’s is, is soms lachwekkend lelijk (zoals een orgel dat in de deuren van het huis uitklapt), maar over het geheel genomen is er efficiënt gebruik gemaakt van de mogelijkheden.
Het verhaal begint met een flashback, als de weduwe van Mozart zijn steenloze graf (be)zoekt. Dan zien we de jonge Amadeus spelen. Een tijdsprong volgt, en we zien een volwassen(er) Mozart, in spijkerbroek. Maar ook de jonge Amadé(us) blijft in de voorstelling terugkomen. Hij vertolkt het genie dat wil componeren, terwijl de volwassen Mozart, Wolfgang, het stuntelende enfant terrible vertolkt. Wolfgang en Amadeus liggen dus ook regelmatig met elkaar in de clinch. Vader Mozart verliest de controle, de familie Weber zuigt Mozart financieel leeg, en ze zijn niet de enigen die gebruik maken van het gebrek aan verantwoordelijkheid en ruggengraat van de componist.
De bezetting, zeker op de mannelijke rollen, is zeer interessant. De titelrol is voor Patrick Stanke (o.a Aida, 3 Musketiere, Last 5 Years), die de rol van Wolfgang Mozart prachtig neerzet. Het grote naïeve kind in hem wordt duidelijk neergezet; zijn overmoedigheid en gebrek aan manieren komen goed over. Superster Ethan Freeman (Phantom of the Opera, 3 Musketiere, Bonefatius) speelt zijn vader, die probeert zijn ontdekking in het gareel te krijgen, waar hij jammerlijk faalt. Hij vertolkt de rol degelijk, maar weet nergens echt te knallen. Wie dat wel doet is Marc Clear (Les Miserables, 3 Musketiere). Als hij ziet dat de jonge componist, die hem zo geschoffeerd heeft, briljant is, presenteert hij de showstopper van de avond. Een terechte ovatie is het gevolg. De vrouwenrollen worden degelijk vervuld, zonder dat er een echte uitschieter is. Als familie Weber is dit zooitje ongeregeld wel heerlijk om naar te kijken.
Hoewel de voorstelling wel serieus van aard is is er genoeg om te lachen. De eerdergenoemde Webers doen hun duit in het zakje, maar ook de huppelende lakeien die een koets voorttrekken zijn hilarisch om te zien. Ook de vette knipoog die wordt gemaakt met Mozartkugeln is een zeer geestige vondst.
De kleine Amadeus (Laurin Kirsch) speelt wonderwel mooi zonder tekst, is een ware blikvanger ondanks zijn geringe lengte en het samenspel met de grote Mozart is heel fraai. Een soms ontroerend en soms verontrustend gezicht.
Het verhaal is wel lastig te volgen. Er worden tijdsprongen gemaakt en karakters met de haren bijgesleept (zoals de Theaterdirekteur) die de souplesse uit het verhaal halen). Hoewel de synopsis je af en toe wel weer op het juiste spoor brengt, lijkt dit manco toch vooral in het script zelf te liggen.
Mozart is zo’n theaterstuk dat op het podium lastig uit de verf komt. De personages ontbreken echte aantrekkingskracht, zodat je een toeschouwer van buiten blijft. Je kijkt en luistert, maar gaat er niet echt in op. De vertolking in Tecklenburg is goed; de vertolking van de score is heel prettig om naar te luisteren en het optreden is aardig om te zien, met de komische momenten als hoogtepunten. Voor een buitenoptreden lijkt alles wat er in zit er ook wel echt uitgehaald.
Tecklenburg is over de grens zo’n drie kwartier rijden vanaf Oldenzaal. Waarschijnlijk dichterbij dus dan je zou verwachten. Een professioneler uitvoering in de buurt lijkt me erg onwaarschijnlijk; dit is zeker een kans om aan te grijpen.
