Tussen stakende schoonmakers door vond ik mijn weg naar de theaterzaal waar een enorme Amerikaanse vlag voor het podium was gespannen. Om 19:30 uur doofden de lichten, verdween de vlag en werd het interieur van een suburban-huis onthuld. Dit alles gebeurde onder keiharde begeleiding van een Bob Seger nummer. Nu iedereen wakker was geschud kon het verhaal beginnen.
Het toneelstuk is gesitueerd in de jaren ‘80 en speelt zich af gedurende een avond. Arthur en Leslie Reed hebben net een house warming gegeven. Arthur zit verwoed een computerspelletje te spelen, terwijl de stereo keihard aan staat. Tegelijkertijd is Leslie even verwoed aan het schoonmaken met een walkman op haar kop. Ze herhaalt allerlei Japanse woorden. Beide zijn tot in de puntjes gekleed en gekapt en communiceren totaal niet met elkaar. Dan zien we een man, Ben Cook, voor de deur verschijnen. Na vele malen aanbellen wordt de deur eindelijk geopend. Het is een overwacht en ongewenst bezoek van een van hun buren. Deze wordt echter harteljk uitgenodigd nadat hij flink wat complimentjes over hun huis en hun leven heeft gegeven. Aan het eind van de avond zijn alle drie emotioneel en fysiek door de mangel gehaald en hebben er heel wat pijnlijke confrontaties plaats gevonden.
Oscar Wilde heeft ooit eens geschreven: “a cynic is a man who knows the price of everything but the value of nothing” en dat gaat zeker op voor dit stel. Constant worden prijzen, merken en de landen waar spullen vandaan komen genoemd. Bang & Olufsen, BMW, Ierse servetten, West Duits bier, etc. Dit deed schrijver Bret Easton Ellis nog veel extremer in zijn controversiele boek American Psycho.
In het eerste bedrijf lijkt het er op dat Ben zijn functie vooral is om het lege leven van het stel cynisch te observeren en er is geen acteur die cynisme en ironie beter weet over te brengen dan Kevin Spacey. In het tweede bedrijf blijkt Ben echter zelf een verhaal te hebben. In plaats van compassie te tonen komt het competitiebeest in Arthur echter naar boven en resulteert in een pathetisch potje Amerikaans voetbal in de woonkamer. Arthur is een slechte verliezer en kleineert Ben op brute wijze. Uiteindelijk verlaat Spacey gebroken het huis van de gebroken relatie, die ongetwijfeld voor de buitenwereld mooir weer zullen blijven spelen.
Mary Stuart Masterson, bekend van de films Some Kind of Wonderful, Benny & Joon en Fried Green Tomotoes, speelt haar rol even perfect als de inrichting van Leslie’s woning. Ze spreekt met een irritant nasaal Amerikaanse accent, dat weer compleet anders is dan haar stem als de Italiaanse vrouw van Antonio Banderas in de Broadway musical Nine.
De rol van Leslie heeft niet veel diepgang. Dit is echt een mannenstuk. Toch weet Masterson op toneel diepere lagen te creeeren die er op papier niet zijn.
Steven Webber, bekend van de Amerikaanse sit-com Wings, The Shining en Jeffrey, is erg overtuigend als een klootzak. Als er per ongeluk drank op zijn Armani-pak van $1900,- beland draait hij helemaal door. De Reed’s worden eng herkenbaar en geloofwaardig door Webber en Masterson neergezet.
Kevin Spacey is hier echter top dog. Als Ben laat hij het publiek zien wat voor een theaterbeest hij is. De acteur die in het bezit is van 2 Oscars, een Tony en Olivier Award is hij een blok energie. Hij heeft geen enkele moeite om met zijn stem en persoonlijkheid de achterkant van de zaal te bereiken. Zijn personage rolt van de ene emotie in de andere en in een ander zijn handen zou het snel over de top kunnen gaan, maar Spacey weet alles overtuigend te brengen. Zijn mimiek is schitterend als hij het stel in de eerste helft ondervraagt, zijn goocheltruc vernuft, zijn voetenwerk tijdens de voetbaluitdaging dynamisch en zijn inzinking hatverscheurend. Wat een feest dat deze fenomenale acteur zijn carriere weer aan het theater wijdt.
Regisseur David Grindley laat op dynamische wijze de prijs van de Amerikaanse droom zien en geeft ons een virtuoso acteerprestatie van Spacey op de koop toe.