In den beginne…
Ken’s passie voor musicals begon toen hij 5 jaar was en de The Wizard of Oz op TV zag. De volgende dag was de veranda zijn podium en zong hij alle nummers uit de film. Op school had hij er zelfs discussies over met kinderen die hij ‘de toekomstige gay-kids’ noemt. Sindsdien is hij verslaafd aan musicals en wist dat op een of andere manier hij iets met musicals ging doen.
Ken zijn eerste kans deed zich voor toen hij studeerde aan het San Francisco Ballet. Hij werd gecast in de de show Evolution of the Blues, geschreven door John Hendricks. Hierin wordt de geschiedenis van de Amerikaanse jazz verteld. De show speelde 5 jaar en de 17-jarige Ken was veruit de jongste in een cast bestaande uit show biz veteranen. Onder hen bevond zich ook Harold Nicholas, bekend van de Nicholas Brothers. Deze oldtimers namen Ken onder hun vleugels en hij leerde dan ook veel van ze.
Ken heeft nog steeds mooie herinneringen aan tapdanser Eddie, die altijd dronken was behalve tijdens optredens. Dan was het net of er elektriciteit door zijn lijf ging en tapte hij of zijn leven er vanaf hing. Tot op de dag van vandaag is dit de helderste ‘tap’ die Ken ooit gehoord heeft.
Tijdens zijn studie met Alvin Ailey in New York nam Ken deel aan een open vakbond auditie op Broadway, met een vals vakbond lidmaatschap. Hij werd aangenomen en keerde nooit terug naar zijn studies. De show heette: Marlowe. De musical draaide om de veronderstelling dat Christopher Marlowe diverse stukken van Shakespeare had geschreven.
Marlowe is een van de meest legendarische flops van Broadway. Frank Rich schreef in de New York Times: “..a wholly ridiculous show that is much more fun to sit through than many merely mediocre musicals.” Al is zijn eerste Broadway musical geflopt toch heeft Ken er fijne herinneringen aan. Het was ‘smakeloos, maar schitterend’ vertelt Ken. Hij herinnert zich dat de producers van de show maffia waren. Als premiere geschenk kreeg de cast een boek, met harde omslag, waarin een dolk zat waaraan 50 dollar was vastgemaakt.
Andrew Lloyd Webber
Gedurende de jaren 80 domineerde de musicals van Andrew Lloyd Webber Broadway en Ken zat in de originele cast van Cats, Song & Dance en Starlight Express. Wat hij zo leuk vindt aan Lloyd Webber’s musicals is de enorme fantasie die hij in zijn producties steekt. Het is dit aspect dat hem in eerste instantie voor musicals heeft doen kiezen.
Volgens Ken is Song & Dance de enige musical van Lloyd Webber die een gebrek aan fantasie had. De show werkte niet omdat de hoofdrolspeler (Christopher d’Amboise) verkeerd gecast was. Ondanks dit feit werd de musical gered door Bernadette Peters, met haar ongelooflijk talent en charisma. Ze is fantastisch om mee te werken, omdat ze met beide voeten op de grond staat.
Ken: ‘Spelen in een Lloyd Webber show vergt enorm veel van je stembanden. De noten zijn zo hoog en je stembanden verslijten dan heel snel’. Dit is ook exact wat er met hem gebeurde gedurende de try-outs van Starlight Express, waarin hij Electra speelde. Hij moest de try-outs verder spelen met een understudy, die in de orkestbak voor hem zong. Het gevolg was dat hij na de premiere gelijk buiten strijd was. Dit was erg frustrerend omdat ze op Broadway niet alleen bij de premiere een recensie schrijven, maar ook in de weken daarna.
Als Electra in Starlight Express
Jelly’s Last Jam
Een van de belangrijkste musicals van de jaren 80 was Jelly’s Last Jam. De show ging over het leven van jazz vernieuwer Jelly Roll Morton. Tijdens deze show had Ken de eer te werken met twee reuzen uit de theaterwereld: de ondertussen overleden Gregory Hines, die gestalte gaf aan Jelly, en regisseur/schrijver George C. Wolfe.
Ken over Hines: ‘Hij was een fantastische man. Een ster met de mentaliteit van een ensemblespeler, ongelooflijk getalenteerd en hij kon ook nog eens geweldig scatten. Als hij in de tijd van Sammy Davis Jr. had geleefd was hij een nog grotere ster geweest.’
Ken over Wolfe: ‘Hij opende mijn ogen om geregisseerd te worden als een persoon en niet zo zeer al een zwart persoon. Blanke regisseurs vertellen je vaak meer te acteren als een zwarte en gaan totaal voorbij aan allerlei nuances’.
Toen de cast aan het repeteren was voor een van de laatste scenes in de show brak Ken in tranen uit omdat Wollfe het zo briljant geregisseerd had. Jelly wordt dan bezocht door mensen uit zijn verleden en Wolfe regisseerde hun als zwevende geesten. ‘Ik had het gevoel dat ik naar een genie zat te kijken’.
Als Chimney Man in Jelly’s Last Jam
Dangerous Games
Dangerous Games is Ken zijn favoriete musical waaraan hij meewerkte. De show was gecreeerd door, de van oorsprong Argentijnse regisseur/choreograaf, Graciela Daniele en vertelt het verhaal van de vermisten in haar land. Ken: ‘Het was een ongelooflijk intensief creatief proces. De show behandelde onderwerpen als verkrachting en marteling via heel gepassioneerde choreografie. De recensies van buiten New York waren lovend, maar de critici in New York vonden de show veel te donker.’ Ken speelde een dictator die een nummer zong dat ‘The Joys of Torture’ heette, dit ontlokte een paar hevige reacties in het publiek.
The State of Broadway
Ik vroeg aan Ken of de Broadway musical nog steeds de grote Amerikaanse kunstvorm is. Ken: ‘Ja, het zal daar (New York, red.) altijd het best worden uitgevoerd. Creatief gezien gaat het er echter nog als vroeger aan toe, er wordt geen vooruitgang geboekt. Er is nog alleen nostalgie en het publiek krijgt geen nieuwe musicals te zien. Het is tijd voor r&b, rap en pop musicals. Wanneer je blanken vraagt waarom Broadway ‘The Great White Way’ heet, dan vertellen ze je dat het komt door al de witte lichtjes. Zwarte mensen weten echter de ware betekenis. Zwarte schrijvers worden ook niet aangemoedigd om een Broadway show te schrijven en vaak maak je als zwarte acteur als enige deel uit van een cast”.
Het hoge niveau van Broadway artiesten
Op de vraag hoe het komt dat het niveau van de uitvoerende artiesten in musicals, over het geheel genomen, op Broadway zoveel hoger ligt dan hier en zelfs in London antwoordt Ken het volgende: �New York is de musical hoofdstad van de wereld. Artiesten van overal ter wereld proberen het daar te maken. Er is elke dag wel een auditie voor iets. Er is geld. Choreograaf Gillian Lynne was enorm enthousiast toen ze Cats in New York mocht casten, ze had zoveel buitengewoon getalenteerde mensen waar uit ze kon kiezen in vergelijking met London.
Ken beschrijft zijn indruk van het niveau van Nederlandse uitvoerende artiesten als “een hoogtepunt van middelmatigheid”. Ken: ‘Het Nederlandse publiek is minder veeleisend en daarom hoeven de artiesten minder hard te werken. Talent is er zeker, maar hier kan je met veel minder wegkomen. Ik heb 20 jaar ervaring en moet voor elke show steeds weer knokken. Wanneer je op Broadway werkt bestaat er geen vriendschap, geen loyaliteit, het is gewoon business. Nadat ik met Trevor Nunn samenwerkte aan Cats moest ik toch weer auditie doen voor Starlight Express.’
Razzle Dazzle ‘em op film
Soms leveren Broadway relaties je toch nog wat op. Ken heeft zijn rol in Chicago te danken aan zijn relatie met regisseur/choreograaf Rob Marshall, samen zaten ze in het ensemble van Dangerous Games. Ken: ‘Rob was nooit een uitschieter in het ensemble maar er ging altijd wel wat interessants om in zijn hoofd”. Jaren later kreeg Ken een telefoontje of hij zin had om deel te maken van het ensemble in de verfilming van Chicago. Dit aanbod kwam als een geschenk uit de hemel. Zijn appartement, dat tegenover het World Tirade Center lag, werd op 11 september 2001 verwoest. Als resultaat van de ramp viel de kans om een tour van Smokey Joe’s Cafe’ waar hij ook nog heeft in gespeeld op Broadway - te regisseren in duigen. Ken hoefde voor Chicago niet te auditeren en was de laatste die gecast werd. De volgende 5 maanden werkte hij in Toronto aan de verfilming van 2 nummers. Ken: ‘Ik heb altijd met de beste mensen gewerkt en het ensemble van Chicago bestond geheel uit artiesten van wereldklasse. Sommige onder hun hadden zelfs een Tony Award gewonnen. Het was een geweldige tijd’.
Over Catherina Zeta-Jones: ‘Net als Gregory Hines had ze de mentaliteit van een ensemble lid en vroeg ze het uiterste van haar zelf. Ze was ook zo slim om bij de Oscars genomineerd te worden in de categorie ‘Best Supporting Actress’. De Oscars zijn een populariteitswedstrijd en dat jaar was Nicole Kidman de grote favoriet”.
Met Catherine Zeta-Jones op de set van Chicago
Go forth Ken Ard
Ken wil zich graag ontwikkelen tot een gepolijst cabaret artiest (niet hetzelfde als een Nederlandse cabaretier). Net als Sammy Davis Jr. wil hij totaal organische shows ontwikkelen en net zo het publiek op zijn hand hebben. Ken: “Ik zou graag zijn DNA willen hebben en het mixen met die van mij.”
Op 2 oktober maakt Ken zijn cabaret debuut in Cristofori te Amsterdam. Dit is de eerste keer dat hij als zichzelf voor een publiek staat en dat vindt hij best een beetje eng. De muziek zal voornamelijk uit het American songbook voortkomen, maar er zullen wel heel wat verassende, obscure en vergeten nummers de revue passeren. De sets zullen o.a. bestaan uit muziek van de jaren 60 en 70 die Ken blij maakten. Nummers van bv. Sammy Davis, Mark Murphy en Frank Sinatra. Hij zal begeleidt worden door een jazz trio: piano (Rob van Kreeveld), drum (Erik Kooger) en contrabas (Ren� van Beeck ).
Het concert beloofd heel wat te worden. Grijp je kans dus en woon een avond high class entertainment bij! Voor meer info en voor het reserveren van kaartjes bezoek www.cristofori.nl/content/concerten_agenda.php?cid=355 of bel 020-7700660. Bezoek ook Ken zijn site: www.kennethard.com.