Pippin - een popconcert over iemands leven

Cohen ziet Pippin als een groot popconcert. De band staat dus, net als bij musicals als “Hair” en “Rent”, gewoon op het podium. Cohen: “Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat Pippin een popconcert over iemands leven is. Een leven waar heel veel in gebeurt. Het is ook spannend om verder te gaan dan het letterlijke verhaal. We hebben er allerlei droomachtige surrealistische elementen in gebracht. Het is zo best een heftig geheel geworden, waarin emotioneel heel wat van de spelers gevraagd wordt.” Dat geldt zeker voor Marquez, die Pippin speelt. Marquez: “Alles bij elkaar ben ik misschien een paar minuten 'niet' op het toneel. Dat vooruitzicht vond ik in het begin best eng, maar nu we aan het doorlopen zijn ontdek ik de voordelen. Ik hoef geen lijstjes te maken met wanneer en waar ik op en af moet, en ik hoef niet in en uit mijn spel te stappen. Dit vergemakkelijkt het spelen van de boog in het verhaal. Ik ben aan het eind van de voorstelling een andere Pippin dan aan het begin door alles wat hij doormaakt.”

De weg naar een eerste grote hoofdrol

Marquez wist al op 7-jarige leeftijd dat hij “iets met muziek en theater wilde gaan doen. Ik heb net als Pippin vaak het gevoel gehad, anders te zijn dan de mensen om me heen. Ik wist al zo lang dat ik op het podium wilde staan en wilde zingen en eigenlijk was er niemand om me heen met wie ik me kon identificeren. Ik ben ook nooit van dat pad afgeweken, ondanks dat dit soms in verkeerde aarde viel bij mensen om me heen. Waar andere mensen gingen moppentappen of playbacken bij de talentenjacht op school, stond ik verkleed als boom een liedje te zingen van het Nederlands Kindertheater en zo nog tal van andere voorbeelden. Nu ik dit schrijf [het interview is via email afgenomen, red.] is mijn broertje een video van vroeger aan zijn vriendin aan het tonen, waar ik op 12-jarige leeftijd in de huiskamer met een nepmicrofoon "Why God Why" en "I Don't Know How to Love Him" sta te zingen... ik denk dat deze illustratie wel een duidelijk beeld geeft van mijn jeugd.”

Toen Marquez “Miss Saigon” zag wist hij zeker dat hij het musical vak in wou. Enkele jaren later speelt hij nu zelf de hoofdrol in “Pippin”. Dat hij de hoofdrol zou krijgen, als enige jongen in zijn klas, kwam niet echt als een verassing. Toch heeft hij auditie moeten doen. Marquez: “Je zou denken dat ik geen zenuwen hoefde te hebben, maar het was verschrikkelijk! In je eigen vertrouwde schoolruimte een auditie doen voor een regisseur van buitenaf, voor een rol die je sowieso gaat krijgen. Ik denk dat ik het gevoel had dat ik wilde bewijzen dat ik ook in staat was om de rol te spelen, ondanks dat ik de enige jongen was.”

Een voorstelling die je wat doet

Cohen is erg tevreden over het hele repetitieproces en een en al lof over de studenten die hij heeft mogen (bege)leiden. Cohen: “Het is een heel bijzondere groep performers waar ik mee mag werken. Het talent is er absoluut aanwezig. Ik hoop dat het ze lukt, als ze later een baan hebben, om dat speciale vast te houden dat ze hebben en dat ze steeds de kans krijgen om het te laten zien. Het plezier voor mij zit er in om die creativiteit en fantasie aan te boren en vrij te maken. Het heeft mijn verwachtingen tot nu toe veruit overtroffen.”

Marquez hoopt dat het publiek naar de voorstelling komt kijken, omdat de voorstelling “zich onderscheidt als musical. Niet alleen het op vele vlakken duistere verhaal, maar ook de absurde humor en boven alles: het verhaal dat we willen vertellen. Het verhaal waarin we iedereen willen meeslepen. Een verassend verhaal, waarin we het publiek steeds op het verkeerde been zetten, en waarschijnlijk met gemengde gevoelens achterlaten. Een voorstelling die je wat doet, en door blijft malen op de terugreis naar huis.”