In 17 nieuwe en bestaande nummers beschrijft Simone Kleinsma de afgelopen vierenhalf jaar waarin ze van het ene moment op het andere alleen kwam te staan. Hoofdthema is daarbij opruimen. En wie opruimen zegt, zegt Marie Kondo. Ja, niet alleen bij een simpele volgepropte ladekast, maar ook zelfs bij rouw probeert Simone spullen te categoriseren in bewaren, wegdoen of twijfel. Oude reisgidsen, die mogen subiet weg. Maar die versleten, onooglijke badmat? Op het eerste gezicht denk je weg. Maar hij heeft daar ook jarenlang met zijn natte voeten op gestaan, dus twijfel.
Dit is typerend voor het verhaal dat de liedjes en Kleinsma’s tussenliggende monologen vertellen. Geen zware, ingewikkelde metaforen, maar alledaagse observaties. Op deze manier weten Kleinsma en haar creatieve partners Frank Houtappels en Ruut Weissman van iets heel persoonlijks als gemis iets te maken waar we met de hele zaal iets bij kunnen voelen.
Een verhaal begint altijd ergens en eindigt ergens anders. Zo ook bij Verder. Voeren verdriet, somberheid en stilstand in de eerste helft de boventoon, in de laatste driekwartier drijven de humor en de hernieuwde ondernemingszin steeds hardnekkiger naar boven. Gedachten als “Waar zit jij? En denk jij daar nog wel aan mij?” maken steeds meer plaats voor “ruimte maken voor iets anders waarvan je nog niet weet wat het is”. En dit alles wordt op Kleinsma’s vertrouwde solide en professionele manier gebracht. Officieel is dit een solovoorstelling, maar ze wordt voortdurend vaardig bijgestaan door toetsenist Menno Theunissen en blikvanger en percussionist Maria Martinez Paya.
Het enige nadeel bij zoveel zorgvuldige opbouw en professionaliteit dat alle stadia van rouw nogal gecontroleerd en binnen de lijntjes neergezet worden. De show zou nog krachtiger zijn als onbeheerste emoties als radeloosheid en paniek een plaats hadden gekregen. Toch zal iedereen zich na anderhalf uur krachtsvertoon zonder enige moeite gewonnen geven aan Verder.
