Urban kunstenaars laten zich vaak inspireren door hun omgeving. Wat hun, m.n. filmmakers, de laatste tijd erg bezig houdt is de steeds groter wordende individualisering in onze metropolen. Films als ‘Short Cuts’, ‘Magnolia’ en ‘Crash’ maken dit duidelijk dit door een panorama aan personages te presenteren wiens verhaallijnen in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar aan het eind op ingenieuze wijze samenkomen. Hiermee benadrukken de makers de verbondenheid van iedereen en laten de desastreuze gevolgen zien als men dit vergeet.
Dit lijkt ook de motivatie achter ‘Southwark Fair’ van schrijver Samuel Adamson te zijn. Hij maakt gebruikt van bovenstaande thematiek en structuur, maar heeft dit op een vrij luchtige manier uitgewerkt. Hoewel er in zijn stuk sociale issues als vermeende pedofilie en het homohuwelijk worden aangekaart draait het vooral om vereenzaming in de grote stad. Hoe een ieder op zoek is naar menselijk contact en liefde tussen al het immense beton en staal.
Deze ode aan Londen bevat slechts zeven excentrieke personages, die zich gedurende een dag constant in absurde situaties bevinden. De meest centrale figuur is de IT’er Simon, die op innemende wijze wordt neergezet door Rory Kinnear (Festen) als een schlemiel, een gay versie van Woody Allen zijn alter ego. Een van de hoogtepunten uit het stuk is een reünielunch tussen hem en de man, Patrick (Con O’neill), die hem op 14-jarige leeftijd onveilig ontmaagde tijdens een amateur-productie van “A Midsummer Night’s Dream”. De biseksuele Patrick verwacht echter een totaal andere jongen en verbergt dit niet onder stoelen of banken. De vernederende woorden en pijnlijke stiltes tussen de twee worden meesterlijk geacteerd door Kinnear en O’Neill (Olivier Award-winnaar voor ‘Blood Brothers). De laatste presenteert een treffend portret van een louche loser, die zijn hele leven al in een penopauzefase verkeerd.
O’Neill, Legge & Kinnear
De gedenkwaardige lunch wordt in het 2de bedrijf nog eens vertoond, maar dan vanuit het perspectief van Aurek (Michael Legge), de Hongaars-Canadese ober met een attitude. Hij staat op het punt in het huwelijksbootje te stappen met de bekakte Alexander (Rhashan Stone). Hij is de fictieve zwarte assistent van Ken Livingstone, die zich eigenlijk voor Aurek schaamt en dol is op Marks & Spencer maaltijden.
De overige personages bestaan uit: Toni (Madeleine Potter), de jaloerse Amerikaanse vrouw van Patrick, die rondloopt met een kunstmatige hand en de bokshandschoen van Marlon Brando uit ‘On the Waterfront’; en het blonde Australische stuk Angus (Simon Gleeson), die zijn vogelfluitjes aan iedereen op straat probeert te slijten.
Het schaakspel der liefde tussen bovenstaande personages wordt geobserveerd door May (Margaret Tyzack), een bejaarde actrice die het nooit echt gemaakt heeft. Ze droomt echter nog steeds van een doorbraak. Veteraan Tyzack (Olivier Award-winnaar voor ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf?) weet elke scène waar in ze zit te stelen en haar hoed (met opgezette papegaai) zorgt voor veel ophef.
Tyzack & Legge
‘A Midsummer Night’s Dream’, het stuk waardoor Patrick en Simon elkaar leerden kennen, wordt diverse keren geciteerd en net als in dat stuk vallen de personages in eerste instantie voor de verkeerde persoon. ‘Southwark’ eindigt echter niet zoals de blijspelen van Shakespeare met een bruiloft, maar slechts met het vinden van menselijk contact en hoop op tenminste één gelukkige relatie.
Hytner en Adamson hebben een heerlijke avond escapisme in het theater gecreëerd. De vormgeving is vrij rudimentair, maar dat stoort totaal niet. Superlatieven ontbreken namelijk voor deze sensationele cast, wiens spel in het intieme Cottesloe (het kleinste podium van het National Theatre) als sterren aan de heldere hemel schitteren. “Southwark Fair” is niet een erg diepzinnig en ook niet altijd even geloofwaardig stuk, maar wel vermaak van het hoogste niveau.