Het was de cast van Spring Awakening die afgelopen zomer het door lockdowns geteisterde muiscallandschap na maanden verlamming heropende. En deze lente zijn ze terug voor drie weken. In Amsterdam-Centrum én in een grotere zaal.
Maar dit zijn niet de enige verschillen. Veel castleden hebben stappen gezet. Zo spelen Dave Rijnders en Shay Lachman nu elke avond in Aladdin en is Sterre Verschoor vertrokken naar Hij gelooft in mij. De gaten zijn voor de komende drie weken opgevuld met o.a. Sterre-Luna Zangirolami en Rick Bok.
Veel bezoekers die de oorspronkelijke productie gemist hebben, kunnen dan nu hun hart ophalen aan een van de mooiste moderne musicals, maar is er voor de vele recidivisten onder ons voldoende nieuws voor een tweede bezoek?
Dat is er zeker. Was afgelopen juni Juul van de Laar de man van de avond als een verpletterende Moritz Stiefel, nu aan Luuk Haaze de eer. Haaze maakte vorig jaar al samen met Bas van Rijswijk van die enkele scène tussen Hänschen en Ernst al een kostbaar kleinood. In de reprise bewijst hij in staat te zijn een zware hoofdrol te dragen. Luuk geeft zijn Melchior Gabor ook een nieuwe interpretatie. In de tijd van Ton Sieben was Gabor een minzame, rustige en wijze steun voor zijn vriend Moritz, Haaze maakt er een temperamentvol baasje van dat zich maar al te bewust is van zijn intellectuele voorsprong op zijn klasgenoten en zich daarom een bijna irritant triomfantelijke houding aanmeet. Of we nu een betere Melchior zien, weet ik niet, maar Haaze intrigeert enorm.
En dan is er Wendla Bergmann in de interpretatie van Apollonia van den Brand. Dat is een Wendla geworden die zich het meest bewust is van haar lichaam. Waren tot nu toe de gebaren van zelfbetasting heel abstract en deden ze meer denken aan kunstzinnige dans, deze Wendla betast zich vanaf de eerste minuut van de voorstelling vol nieuwsgierigheid en zonder angst. Apollonia’s vibrato tijdens ‘Mama who bore me’ maakt het plaatje compleet van een sensuele Wendla, klaar voor haar eerste treffen met een manspersoon.
Er valt dus genoeg interessants te zien in deze reprise. Dan moeten we ook niet vergeten dat Spring Awakening van zichzelf al gezegend is met een meeslepend verhaal en ongelooflijk mooie songs. Op de première had de cast vooral in het begin nog wat last van nervositeit en gingen vooral adlibs tijdens ‘Those you’ve known’ en de meerstemmigheid tijdens ‘Mama who bore me (reprise)’ bijna mis. Maar die zullen intussen wel zijn gladgestreken.
