Zal de waarheid het daglicht zien?
Het verhaal draait om drie voormalige vrienden die elkaar, door de intriges van één van hen, na jaren weer in een ranzig motel ontmoeten. Wat hun uit elkaar heeft gedreven is een vermeende date rape en alle drie hebben ze een andere kijk hierop. Amy (Medina Schuurman), de vrouw in kwestie, is nu een succesvolle juriste voor het Openbaar Ministerie. John (Cas Jansen), die haar verkracht zou hebben, is een pretentieuze filmregisseur van low budget films. Vincent (Tygo Gernandt), die de waarheid om egoïstische redenen boven tafel wil halen, is een drugs dealer. Hij is de enige in de ruimte die niet aanwezig was de avond van het incident, maar op de oppervlakte lijkt het zijn leven het meest te beheersen. Is de waarheid na zo veel jaren nog te achterhalen?
Universeel stuk
“ape” is geschreven door Stephen Belber, wiens stuk “Match” vorig jaar te zien was op Broadway met Ray Liotta en Frank Langella. Ook hier draaide het om een drietal personages en een vraagteken uit het verleden dat vooral het leven van een personage beheerst. Dat “Tape” een universeel stuk is blijkt uit de vele producties over de wereld. Zo heeft het onder andere gespeeld in Australie, Duitsland, Griekenland, Canada en Japan. Ook heeft Belber zijn stuk voor film bewerkt. Deze is geregisseerd door Richard Linklater (After Sunset) met Ethan Hawke, Uma Thurman en Robert Sean Leonard. Belber maakt deel uit van de Tectonic Theater Project, waar hij onder andere meewerkte aan het gerenommeerde “The Laramie Project”.
Regisseur vertrouwt vooral op humor
De productie is krachtig geregisseerd door Marcus Azzini. Het gaat als een trein voorbij en omdat er geen pauze is wordt je helemaal in de sfeer van het stuk gezogen. Azzini heeft ervoor gekozen om humor de boventoon te laten spelen, dit heeft tot gevolg dat de potenti�le momenten van groot drama en spanning onbenut blijven. Het aanwezige publiek leek hier echter niet om te rouwen.
In de mise en scène laat Azzini de personages steeds weglopen als de situatie ze niet zint, maar ook steeds weer terugkomen naar de motelkamer waar het hele stuk zich in afspeelt. Hiermee benadrukt hij dat het verleden geen van de personages echt los kan laten hoe graag ze dat ook zouden willen.
Wat jammer is aan het regieconcept is dat je als publiek hele scènes moet volgen op film. Het dekor bestaat namelijk uit een kubus, de motelkamer, die geheel afgesloten kan worden door rolluiken. Op deze luiken wordt dan geprojecteerd wat er in de kamer gebeurt. Dit geeft het publiek een voyeuristisch gevoel, maar dat was ook wel bereikt zonder deze techniek. Het mooie aan theater is het directe contact tussen acteurs en publiek en dat werd iets te vaak en te lang belemmerd doordat je in het theater naar film zat te kijken.
Wat wel mooi aan het decor was dat elke keer als een personage een uitvlucht zocht er een rolluik van de kubus open ging. Totdat alleen nog maar het skelet van de kubus over was. Alles was nu open en bloot. Dit is ook het moment in het stuk dat de personages de confrontatie met elkaar en het verleden aangaan.
Tygo Gernandt creert een gedenkwaardig personage
Voor de cast heb ik niets dan lof. Cas Jansen (“Lek”) heeft de minst interessante rol, maar hij weet de aandacht met natuurlijke charisma te houden. Ook weet hij zich staande te houden tegenover het acteerkanon dat Gernandt heet. Je gelooft echter geen moment een woord van wat uit deze gladde moraalridder zijn mond komt. De driehoekverhouding was spannender geweest als ook Jansen enige sympathie bij het publiek had weten los te maken.
Medina Schuurman (“Rozengeur & Wodka Lime”) zet een intrigerend personage neer, die ten koste van alles controle van de situatie wilt behouden. Je weet dus nooit wat ze precies voelt of denkt. Haar personage heeft slechts een moment waarin ze zich helemaal laat gaan. Of deze emotie echter echt is of waar die precies vandaan komt blijft een mysterie.
Tygo Gernandt (Gouden Kalf winnaar voor “Van God Los”) zet als Vincent voor mij het meest gedenkwaardige personage neer. Wat een fantastische, dynamische kameleon is hij toch. Zijn stem en uiterlijk zijn een unieke creatie. Het eerste gedeelte van het stuk brengt hij hoofdzakelijk door in een strak shirt gecombineerd met een afschuwelijke boxer met daaronder spillebenen en witte sportsokken. Zijn personage snuift, blowt en drinkt zich door het stuk heen, maar is ook degene van wie je de indruk krijgt dat hij het meest de waarheid spreekt.
Mission accomplished
REP lijkt zijn doelgroep te bereiken. Ik heb zelden zo’n grote groep jongeren de schouwburg zien vullen. Dat ze ook nog kwaliteit voorgeschoteld krijgen is goed nieuws. Mis deze voorstelling niet. Alleen het misbruik van kussens, door Gernandt en Janssen, is al een bezoek aan deze voorstelling waard.