“War over, and Big City begin to work on ship and travel all about. One day the ship dock in London and he went to Piccadilly Circus and watch the big life. When the ship sail Big City stay behind.”
- Sam Selvon, The Lonely Londoners, 1956
Het verhaal speelt zich af eind jaren ‘50 en volgt de eerste immigranten die van het Caribischgebied naar Londen kwamen. Tijdens de overtocht zingen ze hoopvol over een nieuwe toekomst in Engeland. Al gauw blijkt de musical echter geen waarheidsgetrouw beeld te zijn van de migratiegeschiedenis, maar een ouderwetse romantische komedie, die het musical genre wat mij betreft al ver voorbij gestreefd is. The Big Life gaat terug naar de periode van het vroege werk van Cole Porter, Rodgers & Hart en Irving Berlin, zonder hun goeie nummers.
Op de boot wordt een plotwending uit Love’s Labours Lost van Shakespeare geintroduceerd, waarin de mannen een eed zweren om de eerste drie jaren in Londen zich te onthouden van vrouwen en drank en zich compleet te richten op studie en werk. Hier komt natuurlijk niets van terecht en het grootste deel van de musical draait om verleiding en de man-vrouw strijd.
Sommige van de Shakespeare plotwendingen werken in deze context wat mij betreft niet en overschaduwden de donkere kant van de migratie-ervaring. Af en toe zien we wat hiervan, maar dat wordt met het volgende vrolijke ‘battle of the sexes’- nummer gelijk weer ontkracht.
De nummers van Paul Sirrett (tekst) en Paul Joseph (muziek), hoofdzakelijk geent op ska en calypso, is niet gevarieerd en theatraal genoeg en begint al voor de pauze eentonig te klinken. De muziek wordt uitgevoerd door een band (musicerend boven het speelvlak), die om een of andere reden geheel in het wit gekleed is en engeltjesvleugels op de rug heeft bevestigd.
De regie van Clint Dyer is traag. Scenewisselingen duren veel te lang en worden bij elkaar gepraat door Miss Aphrodite (Tameka Empson). Deze zorgt net als de oude brompotten bij The Muppet Show voor satirisch commentaar tussen de liefdesperikelen van de personages. Alhoewel, de zaal haar hilarisch vond, voegde het niet echt iets toe aan het verhaal en maakte de avond veel langer dan noodzakelijk. Ook de choreografie is niet bijzonder. Sinds choreografen als Jerome Robbins (West Side Story) en Agnes DeMille (Oklahoma!) verwacht je meer dan energieke danspassen. Choreografie moet iets toevoegen aan het verhaal of het personage. Dat is hier nooit het geval.
De cast doet het aardig, maar de vrouwen zijn duidelijk een niveau hoger dan de mannen.
De critici waren verrassend lovend en ook een groot deel van het publiek lijkt de musical op te vreten. Dat de musical in Londen cultureel diverser wordt is zeker een inspirerend moment, maar als kind van migranten hoop ik dat in de toekomst de verhalen wat interessanter en moderner worden. Ik weet het, Rome is niet in een dag gebouwd. Geduld is echter geen kwaliteit die ik bezit.