Tick, Tick…Boom! was oorspronkelijk een onemanshow en werd zelf door Larson vertolkt in diverse kleine theaters in New York. Door de jaren heen herschreef hij het stuk vele malen (onder diverse titels), maar liet het uiteindelijk in de la rusten toen hij aan Rent begon. Hiervoor won hij postuum zowel de Tony Award als de Pulitzer Prize. Na zijn dood besloten zijn vrienden dat Tick weer een productie verdiende. David Auburn, zelf een Tony Award en Pulitzer Prize winnaar voor zijn toneelstuk Proof, koos scénes en nummers uit de diverse incarnaties van het stuk en slaagde erin om een coherent geheel te maken dat een ode is aan het leven van een veelbelovend talent.
Ik zag deze productie in een geweldig nieuw vlakkevloer-theatertje: de Menier Chocolate Factory. Deze voormalige fabriek is door producenten David Babani en Danielle Tarento gerenoveerd tot een atmosferisch restaurant en theater, waar hip urban Londen naar toetrekt voor avontuurlijke producties.
De musical speelt zich af op een praktisch leeg speelvlak, de cast bestaat uit 3 man, en toch is het één van de meest energieke en emotionele musicals die ik afgelopen tijd heb gezien.
De bakstenenmuren van de fabriek zijn overal nog gewoon zichtbaar (wat het Boheemse leven van het stuk alleen maar benadrukt), de vette vierkoppige band zit gewoon op het speelvlak en tegen de achtermuur bevinden zich houtenplaten, waarop de New York skyline is beschilderd.
De musical begint en eindigt, net als Company van Stephen Sondheim en George Furth, met de verjaardag van de protagonist, Jonathan. Hij staat op het punt 30 te worden in 1990 en dit is de aanleiding voor introspectie en neuroses. Zijn musicalcarrière lijkt maar niet van de grond te komen en hij werkt al vier jaar als ober in een diner. Wordt het tijd zijn artistieke ambities op te geven en een comfortabeler levenspad in te gaan? Deze persoonlijke crisis wordt schitterend verwoord in het ingenieuze openingsnummer “30/90”. De bridge van het nummer zit vol met verwijzingen naar The Wizard of Oz en Peter Pan, verhalen over de eeuwige jeugd. Ook worden de overige twee personages in dit nummer geintroduceert: Susan, zijn vriendin die danseres is en haar brood verdient door les te geven aan ongetalenteerde rijkeluiskinderen, en Michael, Jonathan zijn beste vriend. Hij is zwart, homoseksueel en heeft een succesvolle baan in de advertentiebiz. Michael probeert Jonathan ook aan een baan in deze wereld te helpen met desastreuze gevolgen.
De cast is in een woord fenomenaal en wordt geleidt door Neil Patrick Harris als Jonathan. Zijn gouden strot, zelfspot, onnavolgbare energie en emotioneel portret van Larson laat niemand in de zaal ongeroerd.
Neil Patrick Harris
Op zijn twaalfde werd Harris al beloond met een Golden Globe nominatie voor zijn filmdebuut Clara’s Heart met Whoopi Goldberg. Sindsdien heeft hij in een indrukwekkend cv opgebouwd in film, televisie en theater. Zo speelde hij Mark in de L.A. productie van Rent en was hij op Broadway te zien als de Emcee in Cabaret, Proof en Assassins van Stephen Sondheim.
Cassidy Janson is een ware sensatie als de roodharige Susan, maar schittert ook in diverse bijrolletjes waaronder als Jonathan zijn agent. In haar emotionele solo Come to Your Senses haalt ze alles uit de kast tot groot genot van het jeugdige publiek, die uit hun dak gingen.
Ook Tee Jaye als Michael en diverse typetjes is top. In het nummer “No More” doet hij zijn verworven luxe met veel flair uit de doeken, maar deze komt wel met een prijskaart. Hij heeft zijn dromen ingeruild voor een commerciële carriëre in adverteren. Zijn onthulling dat hij leidt aan AIDS is de katalysator die Jonathan doet doorzetten als artiest en AIDS komt later natuurlijk prominent voor in Rent.
Tick zit vol met prachtige persoonlijke nummers, die muzikale en thematische punten aanstippen die later in Rent terug zullen komen. “Johnny Can’t” Decide” is een dilemma-ballad, waarin de protagonist niet kan kiezen tussen zijn grote passie en de burgerlijke wensen van Susan, die het hectische leven van New York zat is.
“Sunday” is een humoristische hommage aan de innovatieve musical Sunday in the Park with George van James Lapine en Stephen Sondheim (de held van Jonathan die een prominente rol in het stuk speelt). In dit nummer zingt Jonathan over arrogante New Yorkers die hij op zondag moet bedienen en manipuleert ze net als de schilder Seurat in de Sondheim-musical in diverse houdingen.
“No More” is een komische tour de force van Harris en Janson. In dit nummer wordt de miscommunicatie tussen man en vrouw prachtig in woord, muziek en spel uit de doeken gedaan.
De musical eindigt hoopvol en verwoord Larson zijn levensfilosofie. In Rent was het, “No day but today”, hier verwoord hij het als volgt, “Cages or wings which do you prefer?/ask the birds/fear or love?/don’t say the answer/actions speak louder than words”.
Deze kamermusical is liefdevol tot leven gebracht door een groot aantal Broadway professionals. Scott Schwartz (zoon van Stephen) is de getalenteerde kapitein van het schip en regisseerde ook de Off Broadway versie. De getalenteerde jonge hond Stephen Oremus (Wicked, Avenue Q) creëerde de prachtige arrangementen en harmonieën.
Gedurende het verhaal hoort Jonathan constant het tikken van een klok (hier slaat de titel op) in zijn hoofd. Een mooie metafoor voor het verstrijken van tijd (ook prominent in Peter Pan), maar ook het bonken van zijn hart die op het punt staat het te begeven. Deze productie heeft mij diep geraakt en zal niet gauw vergeten worden. Het doet je nadenken over de richting van je eigen leven en aspiraties, maar ook over het verlies van een veelbelovend musicaltalent. Aan het eind van het stuk dropen de acteurs van het zweet en ging het hoofdzakelijk jeugdige publiek compleet uit zijn dak.
Het theater gaat in de toekomst Sunday in the Park with George produceren. Een musical waar ik, als Sondheim-aanbidder, erg naar uitkijk, vooral in deze unieke ruimte. Voor meer info over deze productie en theater: http://www.menierchocolatefactory.com.