De dag dat ik “Virginia Woolf” zag begon de show nog voordat het doek was opgegaan. Een bezopen zwerver was namelijk de theaterzaal ingeslopen en viel het publiek lastig. De floor manager moest een slim spelletje spelen om hem vrijwillig de zaal uit te werken. Dit leek me een toepasselijke ouverture voor een stuk waarin alcohol, het spelen van spelletjes en illusies een grote rol spelen.
Het overbekende toneelstuk uit 1962 van Edward Albee gaat over George (Bill Irwin) en Martha (Kathleen Turner), die gedurende één helse avond alle frustraties uit hun huwelijk tot op het merg uitvechten. Het pasgetrouwde stel Nick (David Harbour) en Honey (Mireille Enos) zijn die avond hun gasten en worden tegen wil en dank bij de venijnige strijd betrokken. Pas als George en Martha elkaar volledig kapot hebben gemaakt en alle illusies zijn afgebroken lijkt er hoop op een toekomst te zijn.
Het bijzondere aan deze productie is de frisse kijk op het stuk. Het kan namelijk gauw uitmonden tot een schreeuwfestijn. De cast heeft nieuwe modulaties in het spel aangebracht en weet ook de zwarte humor meesterlijk uit te buiten. Dit heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat Turner en Irwin een komische timing en instinct bezitten waar je u tegen zegt. Zij bewijzen eens te meer dat clowns soms tragiek het beste neer kunnen zetten.
In het eerste bedrijf lijkt het gevecht tussen George en Martha bij voorbaat al beslist. Turner, een en al femme fatale met haar karakteristieke hese stem, gaat als een beest te keer en het lijkt alsof de introverte Irwin in de eerste ronde al knock-out zal worden geslagen. Martha laat er geen gras over groeien dat ze George een nul vindt. “I swear, if you existed, I’d divorce you”, is een van haar rake one liners.