De eerste indruk van de dynamiek tussen het stel blijkt al gauw een illusie. Op meesterlijke wijze ontwikkelt Irwin zich tot een slinkse strateeg, die onderdanig er voor zorgt dat de alcohol rijkelijk blijft vloeien terwijl hij persoonlijke info verzamelt waarmee hij op het juiste moment kan toeslaan. Als hij dan eindelijk als een cobra toeslaat is de beet behoorlijk giftig. Irwin zijn spel is subtiel, gelaagd en laat langzaam een diepe indruk achter. Dit is een memorabele prestatie, die in New York werd bekroond met een Tony Award.
De rol van Martha lijkt Kathleen Turner op het lijf geschreven. In de film “The War of the Roses” (1989) mocht ze al proeven aan een soort van Martha. Hier had ze echter niet de beschikking over de rijke taal en complexiteit die oermoeder Martha haar bied. Als een dronken roofdier sluipt ze over het podium en verslint ze uit frustratie alles in haar weg. Heel af en toe laat ze echter ook haar kwetsbare kant zien en deze glimpen zijn hartverscheurend. Martha: “I cry all the time, but deep inside me, so nobody can see.” Turner beheerst alle facetten van haar personage tot op het bot en weet je constant te boeien.Voor mij is ze de ultieme Martha. Een creatie die voor altijd op mijn geheugen gegrift zal blijven.
“Virginia Woolf?” heeft de grootste impact als het jonge stel even sterk is gecast als de hoofdrollen. Gelukkig is dat hier zonder enige twijfel het geval. David Harbour weet de illusie van ideale schoonzoon (zonder humor) geweldig neer te zetten. George en Martha weten hier echter doorheen te prikken en wat over blijft na het spel “get the guest” is in Harbour een beeld van de Amerikaanse droom in diggelen. De rol van Honey kan gauw stranden in een karikatuur. De getalenteerde Mireille Enos weet haar echter menselijk te maken door de tragiek te vinden achter de meest kwetsbare van het kwartet.
Het raadsel “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” loopt als leidmotief door het stuk en wordt aan het eind, als de ochtend nadert, door George herhaalt. Martha heeft eindelijk een antwoord op de cryptishe vraag. Uitgeput, kwetsbaar en klein zegt ze: “I..am..George..I am.” Alle illusies zijn vernietigd en het stel gaat nu het echte leven tegemoet. Een beangstigend moment voor de twee. Een hoopvol en ontroerend eind van een meesterwerk. Na New York en nu Londen zal deze gelauwerde productie nog afreizen naar Washington en Los Angeles.
Tony Awards:
Best Play of 1962
Best Actor - Bill Irwin
5 Tony Award nominaties:
Best Revival of a Play
Best Actress - Kathleen Turner
Best Supporting Actor - David Harbour
Best Supporting Actress - Mireille Enos
Best Costume Design - Jane Greenwood