Het was een grote teleurstelling. De beslissing van Theater Rotterdam om de geplande familievoorstelling Wolfgang het wonderjong vanwege de Covid-crisis twee jaar uit te stellen, was voor regisseur Pieter Kramer reden om per direct de samenwerking te stoppen. En zo leek er een einde te komen aan de prachtige en zeer succesvolle traditie van familievoorstellingen van Theater Rotterdam. Die voorstellingen, met als hoogtepunt De gelaarsde poes, waren zo hilarisch en geliefd, dat ze maanden van tevoren waren uitverkocht. Gelukkig heeft Kramer zijn boeltje kunnen verhuizen naar De Theateralliantie en Theatergroep Oostpool en kunnen we het langverwachte Wolfgang het wonderjong eindelijk meemaken.
Het verhaal mag bekend zijn. In 1984 regisseerde Milos Forman een met Oscars overladen verfilming van de opkomst en ondergang van Wolfgang Mozart, met de nadruk op zijn rivaal Antonio Salieri, Amadeus. In tegenstelling tot vele andere Oscarwinnaars heeft de film de tand des tijds doorstaan en kan iedereen zich nog de schaterlach van Tom Hulce herinneren en het indrukwekkende acteerwerk van F. Murray Abraham.
Voice of Austria
In Wolfgang het wonderjong horen we af en toe eenzelfde lach uit titelrolspeler Bart Rijnink komen en zien we ook iets van een rivaliteit tussen Mozart en collega-componist Salieri. Maar we hebben hier te maken met een familievoorstelling van Pieter Kramer, dus scenarist Don Duyns levert een stok dat barst van de grapjes, vierdemuurdoorbraken en knipogen naar het heden voor het hele gezin.
Zo treffen de nog jeugdige componistjes in spe elkaar tijdens The Voice of Austria, compleet met juryleden op draaibare stoelen. En horen we een oneliner als ‘Iedereen speelt hier gratis, het is toch kunst?’ Ook krijgt Pieter Kramer – en wij – nog steeds niet genoeg van mannen in vrouwenkleren en raast en tiert Lukas Smolders als de moeder van Salieri die haar zoon voortdurend opjut tegen zijn veel getalenteerder concurrent. Ook Kramers lieveling Dick van den Toorn is zichtbaar in zijn element als dartele muze.
Andere acteurs die opvallen, zijn Alex Hendrickx die keizer Jozef II met een ontwapenende sulligheid neerzet. Dankzij zijn grapjes rechtstreeks naar het publiek gericht is hij vooral de favoriet van de kinderen in de zaal. Jan-Paul Buijs speelt een verrassende Salieri: niet de door frustratie verteerde man uit de film, maar iemand die hoewel hij snel beseft dat hij de mindere is van Mozart, altijd zijn vriend wil blijven.
Milde glimlach
Natuurlijk speelt muziek een grote rol in Pieter Kramers familievoorstellingen. Hits van Michael Jackson leukten De gelaarsde poes op en Queen-classics deden dat bij Hamlet. Deze keer is de keuze evident: we horen bekende en minder bekende werken van de grote Mozart zelve met fraaie teksten van Theo Nijland. Een waar kunststuk is de finale die geheel in operastijl wordt gebracht.
En toch, Wolfgang het wonderjong haalt het niveau niet van zijn voorgangers. Terwijl toppers als De zere neus van Bergerac drie uur lange dijenkletsers waren, ontlokt Wolfgang hooguit een milde glimlach of hooguit gegniffel. De vroegere voorstellingen hadden enorme starpower: daar zag je sterren als Alex Klaasen, Arjan Ederveen, Wart Kamps en Maarten Heijmans in één stuk. Bovendien ontbreekt in Wolfgang het wonderjong een absolute ster: een spraakmakend decor, zo spraakmakend dat het een extra personage was en een extra reden om te komen kijken. Denk aan de woelige zee in Hamlet of de hardnekkig tweedimensionale rekwisieten in De gelaarsde poes. We missen ze node.
Scènefoto’s: Sanne Peper
