Madeleine Coutard (Kleinsma) behaalde in de jaren 80 enorme successen als revuester, maar brak plotseling haar glansrijke carrière af. Vrijwillig trekt zij zich terug in een Amsterdam grachtenpand met uitzicht op de Westertoren. Haar kostuumontwerper Kimono (Paul Groot). Niet alleen Madeleine is vergane glorie, ook haar ooit monumentale huis is in verval. Geldnood dwingt haar met hulp van een wijkverpleegster (Lottie Hellingman) kamers te verhuren aan een aantal studenten. Dat kost haar veel moeite. Temeer omdat tegelijkertijd Omroep Max Madeleine een aanbod doet om haar comeback op televisie te vieren. Oude wonden spelen weer op. Waarom is Madeleine eigenlijk gestopt?
In de eerste akte is het script van Dick van den Heuvel nog behoorlijk zoekende. Gaat de voorstelling over de botsing tussen oude theatercultuur (Madeleine en Kimono) en nieuwe (de studenten)? Zien we het roerende verhaal van een diva in ruste die nog één kans krijgt? Of staat het grote geheim van Madeleine centraal, een geheim dat door de snelkookpan die haar huis geworden is, op het punt staat open te barsten?
Het eerste halfuur lijkt de voorstelling vooral te geven waar Simone Kleinsma-fans voor zijn gekomen. Veel scènes waarin de ster centraal staat, vaak uitmondend in een naar het Nederlands vertaald chanson, ondersteund met theatrale gebaren. Te vaak, waardoor we weliswaar naar mooi theater kijken, maar niet verder komen in het verhaal.
Het is het wachten op het aandeel van de studenten die voor het vuurwerk zorgen waar de musical in het begin zo naar snakte. Eindelijk weet het stuk dan welke koers het moet varen. Toegegeven, de standpunten van de tegenpolen zijn niet heel schokkend: de ouderen klagen over het hedendaagse taalgebruik vol anglicismen, de jongeren zijn vooral begaan met het klimaat. Maar de conflicten – of beter: conflictjes – geven de acteurs de gelegenheid om te laten zien wat ze kunnen. Vooral de jonge garde zorgt voor blije verrassingen. Sara Afiba en Rick Bok zijn beiden fris en naturel, Desi van Doeveren pakt alle kansen die haar woelige karakter biedt en Jochem Smit laat zien dat zijn Musical Award voor aanstormend talent in 2019 terecht was. Het ensemble zingt en beweegt foutloos.
Paul Groot omzeilt vaardig de valkuilen die zijn rol als ‘gay buurman’ in zich draagt, hij wordt nét niet de flamboyante Jack uit sitcom Will & Grace. Zijn solosong verhaalt van zijn enige grote liefde die hij aan aids moet verliezen. Zo diep in het verhaal voelt dit plotselinge nieuwe thema alsof het er nog even vlak voor het eind ingeflanst moet worden, maar door Groots indrukwekkende vertolking zetten we het verhaal maar al te graag in de pauzestand.
Ten slotte Simone Kleinsma. Na al die jaren kunnen we nog steeds niet om deze vakvrouw heen. In de eerste helft commandeert zij het podium – al doet zij dat in wel heel veel chansons -, in de tweede helft kan zij los met haar komische talent. Scriptschrijver Dick van den Heuvel bedient haar rijkelijk met rake oneliners die doen denken aan de glorietijd van televisiesitcoms als The Golden Girls, met Kleinsma als de Nederlandse Beatrice Arthur. Ook het fraaie huiskamerdecor van Joris van Veldhoven doet terugdenken aan series als Friends en Frasier. Maar belangrijker is hoe Kleinsma in deze scènes genereus voldoende ruimte geeft aan haar tegenspelers.
foto’s: Set Vexy
