En daar heeft ‘ie wel gelijk in: een musical registratie op TV kan mij niet boeien (tenzij ik hem ook live heb gezien), maar in theater raakt het me echt.
Een mooi voorbeeld daarvan vind ik Charlie & the Chocolate Factory:
De oude versie met Gene Wilder kent heel veel stille momenten waarin enkel een liedje gezongen wordt. In mijn ogen houdt dat vreselijk op en haalt de vaart eruit, terwijl ik de film verder geweldig vindt. On stage zou dat prima werken.
De nieuwe versie daarentegen (ook weer Burton/Depp) is veel vlotter en veel meer voor filmdoek geschikt. Hoewel ik eerst aan deze versie moest wennen omdat ik de oude in mijn hoofd had, vind ik hem nu wat dat betreft veel beter.