Svenn - 30 January 2011 08:30 PM
Ik ben het in grote lijnen juist met tom eens. En draai de vraagstelling weer toe naar jou, lotus… Waarom altijd staan? In Nederland is de show vaak nog niet eens afgelopen of mensen gaan al staan. Maar volgens mij weet niemand waarom… Heb ooit geleerd dat acteurs het helemaal niet prettig zouden vinden dat iedereen standaard gaat staan bij het slotapplaus. Want was is dan de waardering? Je zou namelijk denken dat iedereen en alles dan enthousiast is terwijl dat vaak niet het geval is.
Ook al is het een vrij beroerde show, dan klap je uit respect voor het werk van de acteurs en de orkestleden. Staan doe je echter als een prestatie uitzonderlijk is. In Londen kan het dus gebeuren dat je plukjes mensen ziet staan. Maar standaard gebeurt dat niet.
Meeklappen, daar gruwel ik van. Maar soms ontkom je daar niet aan (zoals vandaag bij de titelsong uit WWRY).
Maar weet je wat ik nou vreselijk irritant vindt: een song is afgelopen, applaus en vervolgens volgt meteen al de reprise waarna weer applaus volgt… Pfff… Tanz der Vampire kent dat euvel bijvoorbeeld.
Nou oké, ik ben al vrij snel van iets onder de indruk, haha. Maar ik vind het gewoon knap hoe ze zo’n voorstelling maken en vind applaus (en opstaan) dan wel iets van erkenning geven. En ach, om nou als enige in een zaal te blijven zitten omdat ik de voorstelling wat minder vond… 😉
Ik snap je punt, van dat staan op het eind, maar ik sta zelf ook wel eens op het podium en als mensen bij het slotapplaus NIET gaan staan, dan heb ik zoiets van: “Huh? Vonden jullie het niet leuk dan?” Ligt ook vaak aan het publiek hoor, want ik speel twee keer per jaar en de ene dag is het applaus standaard vrij gematigd en de andere dag superenthousiast.
Meeklappen is ook zoiets. Soms vind ik het overbodig en denk ik: “Laat me nou even luisteren!” en soms heb ik zoiets van: “Ach, waarom ook niet? Het is een aanstekelijk nummer, niet te hoogdravende teksten, goede melodie… ik klap gewoon lekker mee!”
Maar ik snap nog niet waarom ik niet zou mogen klappen :( Lijkt me als acteur toch juist fijn? Zo van, ja de grap/het lied/de scene/de show is gelukt? Of zie ik dat ook weer verkeerd? 😉