11-10 15.00 Snakes — The Musical (Leicester Square Theatre)***
https://www.youtube.com/watch?v=C69USXy0ZOY
Op zoek naar voorstelling kom je de vreemdste titels tegen. Titels waarvan je je afvraagt wat dat in vredesnaam moet gaan worden. Titels ook die me nieuwsgierig maken. In dit geval een filmtitel die ik lekker links heb laten lliggen. En zo zit ik dus met en kleine 40 mensen in de kelder van het Leicester Square Theatre, die overigens officieel the Lounge heet.
Snakes wordt gepresenteerd als de aanzet naar een megamusical. We zien de maker, in spijkerbroek en ruitjesblouse, en twee spelers, een jongen en een meisje in strakke danskleding. Het publiek heeft ook een rol. Al hoeft deze niet echt te worden gespeeld. We zijn geïnteresseerde investeerders en producenten. Zo zit hoegenaamd de producent van de musical Jaws 2 in de zaal, waarvan zij enorm hadden genoten, en waarvan ze betreurden dat het al na 2 1/2 week dicht moest. Nog altijd beter dan I Can’t Sing. Het is niet de eerste sneer naar deze gigantische flop deze vakantie.
Ik heb de film dus niet gezien en heb dus geen idee in hoeverre er wat is overgebleven van het oorspronkelijke verhaal. Wat we hier te zien krijgen is te absurd voor woorden, maar dat maakt het juist zo grappig. De megalomane plannen voor de musical, met een budget van 30 miljoen (of was het 50) die in het Palladium moet komen te staan werkt op de lachspieren, net als de doorgaans buitengewoon serieuze toon van de plannen. De jongen speelt de held en de gay steward, beiden stevig aangezet met clichégebaren. Als de schrijver zegt dat hij iemand anders voor de uiteindelijke hoofdrol zal casten, maar de rol van stewart wel bij hem vindt passen, haast de acteur zich te vermelden dat hij wel hetero is, en dat de actrice dat ook weet. Het is de aanleiding voor een doorlopende bitchfight tussen haar en de schrijver. Wicked is een teer onderwerp, omdat de heren daar op werkbezoek samen heen zijn geweest (Seperate Rooms….. Same hottub….), en de dank die zij krijgt voor haar grote aandeel in het project is een rol in het ensemble. Dat is toch wel het minste. Plannen voor een levengrote levensechte slang, getraind om de acteur in te slikken en backstage weer uit te spugen, blacklights, achtervolgingen door de zaal (publiek houdt van interactie). Een podium met 3 draaischijven, de middelste concentrisch, even komt Forbidden Broadway terug in de herinnering, maar ook hier wordt het komisch uitgevoerd.
Muziek varieert van clichénummers, naar erg herkenbare fragmenten uit Fiddler on the roof en Cabaret bijvoorbeeld, maar net even bewerkt. Maar ook een nummer ala Barbie Girl en een heel fout gay dansnummer (hier komt het hele mannenensemble op gekleed in slechts een gouden broekje). Eigenlijk mis ik het voorbeeld, want dat de schrijver zo gecharmeerd is van deze jongen begrijp ik wel.
De voorstelling is maar 70 minuten, en wat vliegen ze voorbij, tot aan het geforceerde happy end. Ik ben zeer benieuwd of de cd slechts de nummers bevatl, of de hele show. Ik hoop het laatste; ik hoor het graag terug.