za 23 mei 2015 Jerry’s Girls - Jermyn Street Theatre ***1/2
https://www.youtube.com/watch?v=AFcpfsFyaLU
De avond was nog niet vastgelegd. Dit was de laatste avond dat Closer to Heaven te zien was, en voor de zekerheid had ik deze dus opengelaten. Genoeg voorstellingen als optie op de lijst, maar het betekent dat ik dit keer zo snel mogelijk terug richting West End reis. Wordt het Jerry’s Girls, een Jerry Herman muziekrevue, of ga ik toch al voor het gebruikelijke bezoek aan Billy Elliot. Dan loop ik langs het bord van Dusty, en twijfel toch weer. Uiteindelijk wordt het toch Jerry’s Girls.
Natuurlijk is Jerry Herman een bekende naam in de musicalwereld; hij heeft een aantal klassiekers op zijn naam staan, maar zijn bekendste voorstelling Hello Dolly, zag ik bijvoorbeeld nooit. Wel, uiteraard, La Cage Aux Folles, en uiteraard ken ik songs uit musicals die ik niet daadwerkelijk zag.
Jerry’s Girls staat in het Jermyn Theatre, net als het Union een minuscuul theater. Het oogt wel professioneler, al is de locatie van het toilet achter het podium (en dus vanaf 3 minuten voor aanvang van de akte gesloten) na een wat minder gelukkige lunchkeuze wel zorgwekkend. Het is aan de cast om te zorgen dat ik daar niet verder aan denk, en dat lukt ze.
Jerry’s Girls is een ode aan Jerry Herman, maar zet eveneens wat van zijn girls in de schijnwerper. Zijn hoofdrolspelers als Carol Channing, Barbra Streisand, Bernadette Peters en, vooral, Angela Lansbury. Al blijkt zijn belangrijkste ‘girl’ toch zijn moeder te zijn, die overleed voor Herman’s broadway debuut.
Jerry’s girls heeft een kleine cast. Drie zangeressen, een pianist en en multi-instrumentaliste zorgen voor deze aangename avond met een hoog ’tussen de schuifdeuren’ gehalte. Korte contacten met het publiek, en onderlinge conversaties die ongetwijfeld gescript zijn, maar toch spontaan klinken. De zangeressen zijn uitstekend. Met name Emma Barton en Ria Jones kunnen goed overweg met het materiaal, en weten hun solonummers een hoog diva-gevoel te geven. We horen af en toe Barbra bijvoorbeeld. Sarah-Louise Young is iets zwakker in haar zang, maar weet door inleving eveneens indruk te maken. Pianist en muzikaal leider Edward Court horen we af en toe ook zingen, maar maakt het meeste indruk bij het tap nummer, als hij nadat de dames zijn piano hebben overgenomen, vanaf de andere kant van het instrument het weer van hen overneemt, en gewoon blijft doorspelen als de dames zijn benen optillen. Sophie Byrne speelt een flink aantal blaasinstrumenten - het eerste nummer al de dwarsfluit en de saxofoon — en daarnaast ukelele. En als Court bij La Cage de accordeon ter hand neemt, ook nog de piano. Het voelt bijna genant als ze in haar groene jurk bij Mame’s We need a little Christmas ook als kerstboom fungeert, en dus door de cast met slingers, ballen en lampjes wordt volgehangen. Maar het oogt evengoed grappig.
De bekendste liedjes zijn die uit Hello Dolly, en natuurlijk krijgen de prachtige liedjes uit Mame en Mack & Mabel ook genoeg aandacht, maar de finale met liedjes uit La Cage Aux Folles spreekt met toch het meeste aan. Dan blijkt toch dat liedjes meer gaan spreken als ze een context hebben. En die is bij La Cage Aux Folles voor mij, in tegenstelling tot alle andere voorstellingen, wel bekend.