Eindelijk! 25+ jaar nadat de wereld geshockeerd werd door een klein meisje dat zichzelf zwaar verminkte en de meest vulgaire taal door de speakers van de bioscopen schalde is er nu eindelijk een waardig vervolg op de Exorcist.
Nou ja, een vervolg, het is een prequel en speelt zich dus chronologisch gezien af voor het deel dat 25 jaar geleden werd uitgebracht.
Een film die zoveel teweeg brengt moet natuurlijk na zoveel jaar een waardig vervolg krijgen. Voor een groot deel vind ik het goed gelukt. Exorcist the Beginning is een horrorfilm geworden die de spanning gebruikt die je in de jaren ‘80 in films als Nightmare on Elmstreet zag. Naast pure afzichtelijke scenes is er ook een constant gevoel van onrust.
Er zit zowaar ook een flink deel Nederlandse invloed in. Zo speelt Antonie Kamerling een beschaafd rolletje. Nou ja, beschaafd hij is verantwoordelijk voor het trauma van de hoofdrolspeler. Antonie speelt een officier uit het Nazi-tijdperk en heeft een ietwat vreemd accent. Het is niet te plaatsen als Duits, maar ook geen engels, en ook geen Nederlands.
Ook in de muziek speelt het Nederlands een essentiele rol. Er komt namelijk meerdere keren het liedje “een twee drie vier, hoedje van papier” terug.
De Exorcist: the beginning zal je aanspreken als je het origineel meerdere keren gezien hebt. Er zitten namelijk een aantal leuke verwijzingen in naar het origineel (zoals de spiderwalk). Wat wel jammer is, is dat door de huidige techniek er soms teveel op de special effect geleund is en door de vreemde zwaartekracht van de computer komt dit nep over. Ze hadden net als in het origineel gewoon gebruik moeten maken van mensen in plaats van computers, dat was de authenticiteit ten goede gekomen.
Al met al heb ik enorm genoten van deze film. Volgens moderne maatstaven is het een goede horrorfilm, met respect voor de klassieke voorganger. Maar toch is dat deel nooit te overtreffen.
4 sterren omdat ik meer had verwacht van de duivelsuitdrijving zelf én omdat het origineel alleen is overtroffen op schrik-gebied maar niet op ‘totaal-gevoel’
