dutchthea - 09 March 2010 07:15 AM

Het moet een beetje een wisselwerking zijn hè? Iemand kan nog zo mooi zingen, maar als je dan acteert als een dweil of omgekeerd dan werkt dat toch niet echt goed.

Daar ben ik het helemaal mee eens! Een buitenlands voorbeeld dat ik wil noemen is Stephanie J. Block. Zij heeft echt een geweldige stem en wanneer ze aan het zingen is, denk ik weleens: Wauw, dit is echt een van de beste broadway actrices. Maar dan begint ze te acteren en dat doet ze dus echt als een robot (vind ik). Daardoor gaat eigenlijk haar hele performance naar beneden, wat echt heel jammer is!

Wat ik verder jammer vind in het acteren van sommige Nederlandse musicalspelers is dat ze in verschillende producties precies op dezelfde manier acteren. Dat gevoel had ik heel erg bij Talita Angwarmasse (*hoopt heel erg dat ze de naam goed geschreven heeft*). Bij Footloose had ik echt het idee dat Mabel uit Fame na haar verwijdering van school in new York, in Beamont was komen wonen en daar een andere naam had aangenomen. Maar daarentegen vond ik niet dat ze slecht acteerde, dus zoveel irriteerde ik me daar niet aan. Maar een ander voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld weer Jim Bakkum. Altijd op dezelfde manier en dan nog niet eens goed ook! Maar goed, laten we die discussie maar niet weer aanwakkeren..

Ja de naam is helemaal goed. 😄

Zonder twijfel vind ik acteren veel belangrijker!!!!!!!! Hoe iemand zingt kan me absoluut niet schelen, als ik maar geloof wat er gezongen wordt. Maar wat is acteren. Veel mensen vinden het al knap als iemand op tijd zijn zinnetjes zegt. Als ik speel, krijg ik vaak na afloop te horen, dat het zo knap is dat ik alle zinnetjes heb onthouden. Als je dat al knap vindt, dan ben je natuurlijk positief over iedere prestatie op het podium.

ik weet het niet zo goed wat ik belangrijker vind. volgens mij moet het gewoon goed in balans zijn.
Al vond ik bij Amandla Mandela dat *hoe heet die man nou weer*, die Mandela speelde, veel beter acteerde dan hij zong. hij is ook geen zanger van huis uit, maar hier was het erg duidelijk…

Hanstmf - 08 March 2010 10:27 PM

Quin - 08 March 2010 10:16 PM

Het acteren vind ik altijd heel belangrijk in een musical.

Ik vind sowieso dat Pia Douwes in haar rollen voor Elisabeth zich steeds erg “verschuilde” achter haar geweldige stem, en echt een stuk minder acteerde. Doe maar een uithaal hier en daar, en het publiek smult ervan.

Ik vind juist dat Pia heel goed kan acteren, en haar stem ten dienste kan stellen voor dat acteren. Zo heb ik Sunset Boulevard ook beleefd.

Oh ja, inmiddels is dat ook zo, vanaf Elisabeth (NL) is ze ook steeds beter geworden. Tuurlijk, die rol is Pia op het lijf geschreven (in Wenen 1992 straalde ze immers ook, op zowel zang- als acteervlak), maar in bijv. “Evita” (1995-1996) of “Chicago” (1999) vond ik haar veel minder uit de verf komen (qua ACTEREN he, vocaal was ze super!). Sinds Elisabeth is ze echt enorm gegroeid, en uitgegroeid tot de ultieme musicaldiva. In Sunset Boulevard vond ik haar eveneens geweldig!

“Waar bleef die zomer” uit 3 musketiers (door Pia) vind ik zelfs het ultieme voorbeeld van de combinatie zang- en acteerwerk. Echt prachtig!

Een rol die ook weinig acteerwerk vergt is de rol van Joseph. Oké, ik geef toe, ik heb Joseph maar 1x gezien (met Freek), en tsja, zowel vocaal als qua acteren is het nou niet bepaald een zware rol te noemen. En nee hiermee wil ik niet zeggen dat er in feel-good musicals niet goed geacteerd hoeft te worden, maar Freek’s Joseph-vertolking (gezien eind januari 2009, dus dat is al ff geleden) vond ik - qua acteren - erg vlak. Sorry.

Ik kies voor acteren. Ik wil graag de emoties zien en voelen en me in het verhaal en/of de personages kunnen inleven en met ze meeleven. Wanneer iemand niet goed acteert gaat dat niet, hoe goed diegene ook zingt. Wanneer iemand niet zo heel goed (maar ook niet vals) zingt, maar wel goed acteert/ zich inleeft in zijn rol, kan diegene wel vaak emoties overbrengen.

Bij kleine rollen of in het ensemble vind ik het ook een stuk minder storend als ik niet zo weg ben van iemands stemgeluid dan als wanneer iemand zinnetjes lijkt op te zeggen i.p.v. dat het lijkt op een enigszins spontane reactie. Want zolang iemand geen solo’s of duetten heeft, maar alleen in het ensemble of in grote groepen zingt, valt dat stemgeluid weg in de rest van de groep zeg maar (tenzij iemand zo’n appart stemgeluid heeft dat je het er boven uit hoort). Het valt mij i.i.g. vaak op dat ik me er totaal niet aan stoor als zo iemand geen solo’s of duetten heeft maar in grotere groepen zingt, omdat ik die specifieke zang niet meer hoor. Terwijl het me wel opvalt als iemand in het ensemblegeen emoties toont of zinnen opdreunt.

Bij sommige rollen vind ik zelfs wel mooier als iemand niet geweldig goed (maar ook niet vals) kan zingen omdat ik het wel bij de rol en hoe deze neergezet wordt, vind passen en omdat het soms wat realisme en spontaniteit toevoegt. Bijvoorbeeld bij rollen als de vaders in Mamma Mia!, Leendert in de Jantjes, Professor Higgins in My Fair Lady en Edna in Hairspray.
Bij doorgecomponeerde musicals of rollen als Annie, Maria in The Sound of Music of Roger in Rent vind ik dan wel weer helemaal niet kunnen als ze daar mensen voor casten die niet goed kunnen zingen.

lisaatje - 08 March 2010 04:38 PM

Maar bijna nooit hoor ik het andersom. Dus: Dat meisje zong niet goed, maar ze acteerde geweldig, dus dat maakte alles goed.
Kan ik hieruit concluderen dat het voor veel theaterpubliek belangrijker is dat spelers goed kunnen zingen dan dat ze kunnen acteren?
(...)
Mijn vraag is dus: Wat is voor jullie belangrijker…acteerprestatie of zangprestatie?

Acteerprestatie: iemand moet mij kunnen raken, hetzij met intentie of met stem. Als de intentie goed is, dan maakt het mij niet meer uit of een toon er iets minder lekker uit komt of niet goed geraakt wordt.

Het moet niet de spuigaten uit lopen natuurlijk en iemand moet zeker zowel kunnen zingen als acteren, maar ik heb in het verleden zo genoten van de intentie van bijvoorbeeld Maaike Widdershoven als Elisabeth, dat het feit dat haar hoge eindnoot bij “Mijn Leven is van Mij” er niet uitkwam op dat moment volledig ondergeschikt was. Hetzelfde voor Dieter Verhaegen die mij enorm wist te raken met zijn sterfscene als Mercutio in Romeo & Julia, hoewel de meningen over zijn zang onder sommigen waren verdeeld.

S7rin - 08 March 2010 10:33 PM

Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat je voor het onderscheiden van goede en slechte zang minder verstand van zaken hoeft te hebben, dan bij het beoordelen van acteerwerk. Vals is vals en dus niet mooi. Waar de een ingetogen spel mooi vind, houdt de ander weer van grotesk of absurdistisch. En hoe meer verschillende acteerstijlen je in je leven ziet, hoe beter je ze kan onderscheiden en hoe beter je je “smaak” op dat gebied ontwikkelt.

Zelf heb ik ook de voorkeur voor beter acteren dan een betere stem. Alhoewel ik Bas Westerweel in Mamma Mia! vond acteren als een zak aardappelen vond ik hem toch aangenaam om te zien vanwege zijn stemgeluid. Dus alles is betrekkelijk…

Misschien is het idd wel makkelijker om zang te beoordelen (om althans de “slechte"zang eruit te halen), maar ik denk dat bij beide disciplines het er vooral om gaat of je geraakt en ook dat is weer persoons afhankelijk.

LissLove - 09 March 2010 02:52 PM

ik weet het niet zo goed wat ik belangrijker vind. volgens mij moet het gewoon goed in balans zijn.
Al vond ik bij Amandla Mandela dat *hoe heet die man nou weer*, die Mandela speelde, veel beter acteerde dan hij zong. hij is ook geen zanger van huis uit, maar hier was het erg duidelijk…

Kenneth Herdigein 😉

Maar eigenlijk acteer je ook als je zingt? Ik bedoel, het acteren is volgens mij de basis en daar zitten nummers in. Althans, zo kijk ik naar een musical. Geloofwaardigheid is daarbij erg belangrijk, ik let dan zelf juist heel erg op nuances. Die zijn natuurlijk beter te beoordelen als je een show vaker hebt gezien. Maar juist de kleine trekjes bij een acteur maakt de prestatie groter dan alles heel uitvergroot spelen. Ligt dan ook weer aan de voorstelling, maar dat terzijde. Overigens wil ik daarmee niet zeggen dat een totaal ingeleefde acteur/actrice vals mag zingen. Dat is echt een no-no voor mij. Dat het dan iets rauwer kan zijn, oké. Minder zuiver wil ik het ook nog wel voor doen. Maar waar een het acteren de basis vindt, zullen er nog meer mensen zijn die vooral voor de songs naar een musical gaan en die goed vertolkt willen hebben. Niet mijn persoonlijke mening.

Stephanie J. Block, zoals die genoemd werd in dit forum, vind ik acteren als een krant inderdaad. Haar zang is weer weergaloos, hoewel het niet helemaal mijn ding is. Mijn voorbeeld hiervoor is Patina Miller. Toegegeven dat de rol van Deloris niet de meest diepgaande en zinnige rol is, maar zang, dans en acteren moeten in balans zijn. Patina is iemand die laat zien hoe het moet. Vanaf het moment dat je naar haar kijkt IS zij Deloris. Dan speel je je rol goed in mijn ogen.

Zolang de performer zuiver zingt gaat bij mij acteren voor de zang. Zie de TV-serie Het Vrije Schaep waar een aantal topacteurs die niet direct zangers zijn een indrukwekkende prestatie leveren door hun spel.

Het idee van musical is toch dat liedjes het verhaal dramaturgisch ondersteunen/aanvullen/veranderen - als het maar 100 % samenhangt met het verhaal (al wordt dat soms nog wat vergeten). Daarom denk ik dat zang als een soort basis moet liggen. En dan moet het accent dus niet liggen op het mooie (want dat moet er dan in zekere mate gewoon zijn, zoals ik al heb gezegd) maar op hoe je met je stem jouw verhaal over kunt brengen. (=acteren)