28-08 14.30 West side story — Sadler’s Wells***

Na The Sound of Music weer zo’n stuk dat iedereen kent, of zou moeten kennen. West Side Story is een klassieker, met songs die tot de evergreens behoren en natuurlijk een klassieke bewerking van een klassiek verhaal. In dit theater zag ik tot nog toe alleen(Matthew Bourne) balletvoorstellingen, dus een musical lijkt er niet helemaal op z’n plaats. En tegelijkertijd, de dans is in deze voorstelling zo belangrijk, dat het er toch wel past.

De dans is ook precies wat indruk maakt in deze voorstelling. Dat blijkt al meteen als Riff (Mark Mackkillop) begint te zingen en te acteren. Matige zang, en nog minder acteerwerk. Net als de rest is hij dus wel een uitstekend danser. Gelukkig zijn de andere hoofdrollen betere acteurs en dansers. Penelope Armstead-Williams is als Anita geweldig. Elena Sacho Pereg is een fraaie Maria, met een prachtige stem. Ook Liam Tobin (Tony) heeft een aangename zangstem, ziet er appetijtelijk uit, en acteert goed. Jammer genoeg lukt het hem niet de emotie die bij de nummers hoort goed over te brengen en klinkt het dan wat steriel, waardoor je het René Froger effect krijgt (die This is the Moment ook zo’n vampierbehandeling heeft gegeven).  Ik ben al allergisch geworden voor het nummer Maria, maar in deze versie is het bijna ondraaglijk.  Aan de andere kant zijn When you’re a Jet, America, I feel pretty (waarom moet ik hier aan Mamma Mia! denken, en andersom niet) en Officer Krupke absolute hoogtepunten. Ook het decor (Paul Gallis)is ingenieus en prachtig.
Het gaat hier waarschijnlijk om dezelfde West Side Story die enige tijd geleden in Amsterdam en Scheveningen stond, maar dan wel met een totaal andere cast. En die cast was in dit geval zeker niet het sterkste punt van deze daardoor middelmatige voorstelling.

https://www.youtube.com/watch?v=JENIbygClxo

28-08 19.30 Matilda— Cambridge Theatre *****

Inmiddels de vierde keer dat ik de voorstelling zie, en de magie is er gelukkig nog steeds.  Voor de eerste keer heb ik geen understudy voor Rudolpho, en dat is te merken. Deze vertolking is erg sterk, de uitvergroting van het personage is precies goed,  al is de rol verre van groot. Ook voor het eerst wordt een kinderrol door een volwassene gespeeld. Goed gedaan ook, want als ik het niet op het castbord had zien staan, had ik geen idee gehad dat deze Amanda een swing was. Hoogtepunten blijven de Schoolsong, Bruce, When I grow up, The Smell of Rebellion en Revolting Children, waar de energie vanaf spat. En wat is Melanie La Barrie toch een geweldige bibliothecaresse. Voor een meer samenhangend verslag moet je deze topic maar terugbladeren.

https://www.youtube.com/watch?v=3VuaaVkrZA0

https://www.youtube.com/watch?v=lZNeVZFLAkA

29-08 15.00 Once — Phoenix Theatre****
Een bijzondere voorstelling die van New York naar Londen is overgevlogen. Meer wist ik eigenlijk niet van deze voorstelling. Ok, dat je wat vroeger naar het theater moest gaan, omdat je dan op het podium wat aan de bar kon bestellen. Minimumprijs voor die consumptie is 5 pond, dus dat werd ‘m niet, maar een kwartier voor aanvang begint de cast al met het vertolken van Ierse klassiekers die ik ergens herken, maar ook weer niet.  Dit concert gaat langzaam over in de voorstelling zelf. Het bijzondere is dat alle spelers instrumenten bespelen, en dus ook continu op het podium zijn, indien ze niet in de actie zijn betrokken.
Het verhaal is simpel. Locatie, Ierland. Een jonge vrouw ontmoet een jongeman, die goed kan spelen. Als werk repareert hij stofzuigers. Allebei zijn ze verbonden aan mensen die ver weg zijn. Zij is Tsjechisch, hij is Iers. Zijn liefde is vertrokken naar Amerika, en zij is de inspirate voor zijn songs. Hij wil niet meer spelen, maar de nieuwe vrouw in zijn leven stimuleert hem dat toch te doen.

De voorstelling zit mooi in elkaar. De liedjes vertellen grotendeels het verhaal, en de emoties. Plaats van handeling is dus een cafe, met veel spiegels. Dit geeft je een mooi zicht op delen die normaal niet in het zicht zijn. De songs hebben een Ierse inslag (folk, U2, Hothouse Flowers), al kan éen van de nummers met iets meer beat ook zomaar een Oostblok-inzending voor het komende songfestival zijn.
Een knappe voorstelling, maar de heisa snap ik niet. Als ik op het toilet iemand hoor zeggen dat hij de show voor de derde keer zag en vanavond voor het laatst voor hij weer terug gaat naar Amerika nog een keer gaat kijken, dan moet er toch iets heel speciaal zijn. Is het het musiceren door acteurs? Dat hebben we in Nederland toch al meermaals gezien (ik heb beelden van Simon Zwiers met contrabas op het netvlies staan). Maar ook in Londen is het volgens mij al eens gedaan (Cabaret???)
https://www.youtube.com/watch?v=ZRnRqy55FIw

29-08 19.45 A chorus line— London Palladium *
Love it or hate it. Dat is geloof ik wat bij deze show hoort. Een show die ik zelf nog nooit zag, maar waarvan ik dacht wel tot de eerste groep te gaan behoren. Ik zat er goed naast. Wat ik eerder bij Titanic zei, geldt hier in een nog veel grotere mate. Te veel karakters, dus die zijn nauwelijks goed uit te werken. Maar waar het bij Titanic nog enigszins lukt een begin te maken, faalt A chorus line totaal. Van alle auditanten is er één personage, dat daadwerkelijk boeit. Die ene ster is dan ook voor Paul (goed gespeeld door Gary Wood,  iemand die eerder understudy was voor de rol van Rudolpho in Matilda, en die ik dus waarschijnlijk in die rol niet goed vond).

Verder zijn veel karakters om te schieten, soms door een afgrijselijke rol in het script, soms door de verschrikkelijke uitvoering. Zo is de stem van de regisseur door de microfoon afgrijselijk (één van de zes understudies die op was vandaag), en is de stem van het meisje dat een van de laatste nummers zingt zwak en emotieloos. Het nummer van het meisje dat geen toon kan houden is natuurlijk een ramp om te beluisteren, maar kennelijk de bedoeling.  Het meisje dat sexy moet doen is dat niet, en het meisje dat kennelijk goed moet dansen laat een dans zien waarbij iemand die serieus auditie zou doen er (hopelijk) niet mee door komt.
Is Eeer dan niets goed? Nou ja, sommigen zingen aardig. Sommige dansjes zijn aardig (maar niet te vergelijken met die andere dansvoorstelling die ik zag, West Side Story) en er zitten een paar aardige koppies tussen. Sorry, maar meer positiefs valt er niet over te zeggen.

A Chorus line is een productie waar je normaal publiek gewoon niet mee moet vervelen. Leuk als eindvoorstelling van een musicalklasje, omdat je vrij veel rollen hebt, en familie en vrienden alles leuk vinden als ze hun kind maar zien optreden. Maar ga er vooral geen vreemden mee lastig vallen
Als ik dit verslag plaats is de show afgelopen. Ik vermoed dan ook dat de mensen die dit vehikel op een staande ovatie trakteerden ook in dit geval tot de familie en vrienden van de spelers behoorden.

https://www.youtube.com/watch?v=eTaImWCxYxA

30-08 19.30 Pipe dream— Union Theatre ***
Pipe dream is de grote flop van Rodgers en Hammerstein uit 1955. Ze hebben het ook zodanig ervaren dat ze nummers hebben hergebruikt in (revivals van) andere shows. Een show dus die is opgegeven, en op basis wat er nu te zien is, het was inderdaad geen hoogvlieger.
Doc, een marinebioloog in een stadje functioneert ook als sociaal en medisch vangnet van het dorp. In die rol wordt een meisje binnengebracht met een bloedende hand, Sarah. Ze had honger en een winkelruit kapotgeslagen. De dropout wordt opgevangen door hoerenmadam Fauna, die het een roeping vind de twee aan elkaar te koppelen. Maar dat is zo eenvoudig nog niet. Doc heeft een sullige assistent, Hazel.  Doc krijgt ambitie om een stuk te schrijven en hoger op te komen, maar heeft daarvoor een microscoop nodig. Een aantal mannen in het dorp wonen in een oude opslagloods (Palace Flophouse), die hoorde bij een winkel die Joe heeft overgenomen.  Maar dat weet hij niet. Om doc te helpen organiseren een aantal van de kerels een loterij, met als hoofdprijs de loods. Van de opbrengst kan dan het instrument worden gekocht dat Doc zo hard nodig heeft.

Muzikaal is Pipe Dreams bijzonder aangenaam. Lekker in het gehoor liggende songs, en heerlijke melodieën, hier uitgevoerd door een tweemans-orkest. Het verhaal is niet heel erg boeiend, al is het onderhoudend genoeg om niet te vervelen Helaas is er niet zo veel chemie tussen de beide hoofdrolspelers, zodat de onwil met elkaar iets te beginnen behoorlijk overtuigend is. De zang is prima, en vooral Virge Gilchrist als Fauna en de net afgestudeerde Nick Martland als Hazel zijn sterke acteurs, met een mooi gevoel voor timing.

Het Union Theatre is mini, ik denk dat er niet meer dan zestig zitplaatsen zijn. Je zit dus dicht op de actie. Zo kan de hoofdrolspeler dus op zo’n 20 centimeter naast je staan, of het leukste ensemblelid aan je voeten liggen. Zo beleef je theater wel heel intens. Nadeel is er ook. Sommige choreografie zal beter overkomen met iets meet afstand en overzicht.
De decorstukken zijn ruw en primitief, maar waarschijnlijk ook met een reden. Het gaat hier niet om de gegoede klasse tenslotte. Met als verrassing een schaduw-dansact die prima werkt. Versterking is niet nodig. Zeker gezamenlijk is de 17-koppige cast overdonderend. Dan hoor je ook de regelmatig overrijdende treinen vanuit Waterloo East niet meer.

https://www.youtube.com/watch?v=drSv-EJGT5M

Ik heb ‘Once’ op 24 augustus gezien, en ik snap die mensen wel die meerdere keren zijn gaan kijken.  Ik zat direct in de sfeer van de voorstelling,  vond het leuk om Jos Slovick na Spring Awakening weer terug te zien, heb genoten van het stemgeluid van Declan Bennet en de muziek in het algemeen.  Ik hoop dat de show nog even blijft…...

Ik ben ook naar ‘The Cripple of Inishmaan’, Matilda en Book of Mormon gaan kijken.  Heerlijk zo’n theatervakantie   😊

31-08 14.30 One man two guvnors— Theatre Royal Haymarket ****1/2

Lovende kritieken, en een cd, dus muzikaal. Dat waren de belangrijkste redenen om deze voorstelling in mijn programma op te nemen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik moest verwachten, behalve dat het een komedie was.  Het stuk blijkt een eigentijdse bewerking van een commedia dell’arte uit 1743, dat zich in de jaren zestig van de vorige eeuw afspeelt. Francis Henshall is nogal een chaoot. In dienst van een werkgever is niet genoeg om zijn maag te vullen, en zo wordt hij het hulpje van twee, die het van elkaar natuurlijk niet mogen weten. De één is Stanley Stubbers, de ander Roscoe Crabbe. Beiden zijn boeven, en Stanley is in de veronderstelling Roscoe vermoord te hebben. Dat klopt ook; Roscoe is eigenlijk zijn tweelingzus Rachel, die op deze manier probeert te ontsnappen naar Australië. Om het allemaal nog ingewikkelder te maken is er Pauline Clench, die een gearrangeerd huwelijk met de (homosexuele) Roscoe zou hebben, maar eigenlijk gek is op de acteur Alan Dangle, een bijzonder theatrale persoonlijkheid.

Net als Once wordt de show muzikaal ingeleid, door een vrolijk klinkende band, niet in de laatste plaats door het wasbord. Wat volgt is een kluchtige voorstelling, met vreemde uitstapjes. De band keert regelmatig terug op het podium tijdens changementen, soms niet volledig,en op andere momenten weer met acteurs uit de show. De meest opvallende optredens zijn die van Alan die zijn lijf als drums gebruikt, en ene toeter-nummer van Stanley. Francis breekt regelmatig door de derde wand, en spreekt het publiek aan, haalt twee mannen uit het publiek om een koffer te tillen. Hij vraagt om eten, en als er een reactie volgt,  mag hij het niet aannemen omdat honger zijn motivatie tijdens de eerste acte is.  Om vervolgens de aanbieder van de sandwich (Humus, geen wonder dat je t weggeeft) een schuldgevoel aan te praten door te melden dat hij daarmee de enige drie regels tekst van een van de spelers heeft verpest. Die kijkt hem dan ook weer woedend aan. Ook een vrouw op de eerste rij is de pineut als ze een soepterrine moet bewaren, en vervolgens het podium op moet om daar de schaal verder met meer gerechten te vullen. Je zit met plaatsvervangende schaamte in de zaal, naarmate de gebeurtenissen steeds extremer worden. Maar wat is het allemaal verschrikkelijk leuk. Je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet. De show is soms regelrechte stand-up comedy dankzij de enorm gevatte Rufus Hound als Francis. Het is zijn tweevoorlaatste show en hij straalt. Tegelijkertijd barst het van de fysieke humor; een oude man valt van trappen, wordt geplet door deuren en dat is niet eens alles.  Schunnigheden, dubbelzinnigheden en onderbroekenlol worden niet geschuwd. Lachen om lichaamsbeharing, om scheten, om de rare verhaalwendingen, en het volkomen onlogische gedrag van die ene man, die twee heren moet dienen. Een feestje.
https://www.youtube.com/watch?v=FR6_i3ucGR8

31-08 19.30 Billy Elliot— Victoria Theatre *****

Wat valt er nog te zeggen over Billy Elliot, de show die inmiddels het record van Kuifje moet hebben gebroken, als show die ik het vaakst heb gezien. Het was de enige show die ik niet van tevoren heb geboekt, omdat de eersterij plaatsen die als dayseat worden verkocht zo fijn zijn. Mits wel richting midden. Het was dus geen prettige ervaring om een uur voor verkoop al vier mensen voor me in de rij te hebben staan, die ook nog eens allemaal apart reserveerden. Gelukkig blijkt dat twee van hen alleen in de matinee interesse hebben, zodat ik op A7, vier stoelen vanaf het midden, nog het overgrote deel van de voorstelling kan zien.
Het is alweer zo’n driekwart jaar geleden, dus er zijn genoeg nieuwe castleden. De nieuwe Tony bevalt me niet zo. Hij maakt het karakter zo onsympathiek, dat het niet zo zeer een slachtoffer van de situatie is, maar ook nog eens een enorme eikel. Ook Deka Walmsley als Billy’s vader is wat stugger dan voorgangers, maar het omslagpunt is prachtig gespeeld. Mrs Wilkinson (alternate Helen French) is denk ik de meest ‘vergane glorie’ in die rol ooit,en wat is ze goed. Zach Atkinson is een bijzonder jong (ogend)e Michael en vertedert meteen. Demi Lee zie ik als Debbie dingen doen, die ik nog niet eerder zag, opvallend ontevreden met de aandacht voor Billy tijdens de danslessen.
Het is de zoveelste Billy Elliot, en de show blijft geweldig, ook als er rollen in het verleden beter werden gespeeld. Ook als het afgrijselijke jurken nummer blijft.

Maar dit was niet zomaar een Billy Elliot. Het was de laatste van Tade Biesinger, die de rol op zowel Broadway als West End speelde. Dat betekent meer reactie uit de zaal (heel veel kids die niet hoefden te spelen zaten in de zaal; de enge man naast me wist te vertellen dat allen Redman Rance ontbrak), staande ovaties van sommigen na alle solo’s van Tade. Natuurlijk deed hij het ook geweldig. Hij is vocaal nog goed , uitstekende dans, en ik kan me ook geen andere reden voorstellen voor deze stop dan dat hij terug wil naar de VS, want hij oogt ook nog niet te oud voor de rol.

https://www.youtube.com/watch?v=3OCz2at0HAw

01-09 15.00 Bonnie & Clyde— King’s Head Theatre ***
De pre-kersttrip eindigde met een voorstelling in dit theater in de achterkamer van een kroeg (het oudste pubtheater van Londen. En ook deze trip besluit ik met een voorstelling in King’s Head. Het begint al met een praktisch probleem. Precies dit weekend is het dichtstbijzijnde metrostation gesloten. Iets verder weg ligt een minder praktische, maar ook nog wel goed te belopen. Maar daar aangekomen barst het van de Arsenal-shirts. Tegelijkertijd met mijn theatervoorstelling is kennelijk een wedstrijd van die club. Dat kan nog leuk worden op de terugweg….
Maar goed, dat is een zorg voor later. Erg druk is het niet in het theater, een vijftiental bezoekers in het theater dat zestig mensen kan herbergen. De voorstelling is kleinschalig, maar charmant. Er wordt gestart met originele filmbeelden van ‘het eind’,  de doorzeefde auto, en de lijken. De agent Ted Hinton, die erbij betrokken was, en die Bonnie (en indirect Clyde) van vroeger kende. Dat dit met een hinderlaag gebeurde wordt hem verweten door het jonge hulpje van het tweetal, WD. Daarna volgt de terugblik. Hoe Bonnie droomt van sterrendom, en hoe Clyde als gangster haar droom, weliswaar op een andere manier, realiseert. Over de jonge WD Jones, die als hij oud genoeg is bij de bende komt. Hoe het van kwaad tot erger wordt, en hoe hij zijn oudere broer en diens vrouw in de ellende meezuigt. Het verhaal is rechttoe rechtaan. Geen uitwijdingen, geen bijpersonages die hun eigen verhaaltje hebben.
Dat de voorstelling boeit komt in de eerste plaats door de jonge leeftijd van de spelers.  Tom Sword is geen indrukwekkend zanger, maar weet als de ijdele gangster te overtuigen.  WD Jones is een schattige knul,  totdat ook hij, tegen het eind van de voorstelling, doordraait. Samantha Louise Clark zingt het beste van de groep, en typeert Bonnie goed.Gary Tushow is vooral menselijk als de politieagent Ted Hinton. Meeste medelijden hebben we met Blanche, een gewone jong vrouw die wordt meegezogen in de ellende die de broer van haar man veroorzaakt. Een bijzondere zangstem, die vooral solo goed klinkt.
De accenten komen wat geforceerd over, de muziek is aardig maar ook niet memorabel. En eigenlijk geldt dat voor de hele voorstelling. Best aardig, maar niet echt eentje om te onthouden.

De voetbalwedstrijd is nog niet afgelopen als ik de metro pak, een hele opluchting. Maar deze is maar tijdelijk, niet de metro, maar de trein richting ferry, die bij het verlaten van Liverpool Street nog matig gevuld is, wordt het probleem. Het eerste station (Stratford) is volgepakt met Arsenal-supporters, en niet veel later dus ook de trein. Ondanks dat later bleek dat ze hadden gewonnen, was de stemming niet heel luidruchtig, gelukkig. Maar zuurstof op zo’n reis is ook wel prettig.

Vrijdag 6 december
Een stormachtig begin op de nachtboot richting Engeland, na anderhalf uur in de hal in Harwich te moeten wachten (de boot had vertraging). De wildste overtocht die ik ooit maakte,maar gelukkig bleef de boot wel overeind. Hoewel de storm inmiddels was gaan liggen, was de ellende bij aankomst in Engeland niet voorbij. Geen treinverbinding, maar een bus. Naar Colchester, waar er wel treinen naar Londen zouden gaan. Maar ook hier bleek het alles behalve voorspoedig te gaan. Treinuitval, en fikse vertragingen. ‘Treinen stonden op verkeerde plaatsen’ De NS is niet de enige die daar kennelijk last van heeft.
De trip is behoorlijk volgepland met allerhande theatervoorstellingen. Deze dag is één van de weinige met slechts één, en dan ook nog eens een lichte. De eerste dag vul ik met een bezoek aan Winter Wonderland, een kermis en kerstmarkt in Hyde Park. Een onbekende nieuwe achtbaan moet worden gedaan. De rit blijkt niet geweldig, en ook een bekende achtbaan die een nieuwe indoorsetting heeft gekregen lokt, ondanks de hoge prijzen (6 pond per rit) Een bezoek aan de enige grote HMV die Londen nog rijk is levert een teleurstelling op. Ook deze gaat dicht, al komt er op een andere plek weer een andere.

19.30 The X-mas Factor — St. Paul’s Church — Covent Garden ***

Een competitie om een nieuw kerstnummer te schrijven levert 50 inschrijvingen en 12 finalisten op. Deze 12 songs worden uitgevoerd, en het publiek stemt, en zo is er een winnaar. De liedjes blijken erg gevarieerd, en van sommige is het de vraag of een kerk wel de meest geschikte plek is.
De opening is een lekker uptempo nummer met een eightees feel. Een leuke knul die zelf ook nog eens piano speelt, zingt Christmas without you (by my side).  De tweede bijdrage is een nummer uit een musical over het kerstverhaal,  blijkbaar gemaakt omdat een leerling in de veronderstelling was dat de Kerstman in Bethlehem was geboren). Het resultaat Joseph’s lullaby is een wel heel erg clichématig musicalnummer.
De derde song is Christmas Swap, duidelijk een comedy-nummer. Wat wil je voor kerst hebben? Nou, iemand anders. En dit stel wil kennelijk allebei een (andere) man. Geestig was zeker het vleugje Wham!. Last Christmas I gave you my heart. And the very next day I knew I was gay.
Er zouden nog een paar komische nummers volgen.  Alles wat ik voor kerst verlang is ermee stoppen, of een lied dat propageert dat de Kerstman ook wel eens gescreend mag worden, met al die kinderen op zijn schoot.
Geïnspireerd door Not while I’m around is er Christmas at my mum’s house, over een beschermend kind. Een Iers-klinkend Where she’ll rest, het aan “Walking in the air’ denkende Snow goose song en vooral Christmas in Nowhere land zijn mijn favorieten.  Vooral het laatste nummer ontroert me diep.
De uitslag is niet verrassend, hoewel licht teleurstellend. Mijn favoriet heeft wel de laatste drie gehaald, maar moet het, samen met Joseph’s lullaby afleggen tegen Christmas Swap. Wel leuk is de jurywaardering voor Snow Goose song, die ook een prijs krijgt, en studio tijd. Hopelijk horen we dit nummer ooit nog terug.

Zaterdag 7 december
15.00 Death Ship 666 — Jermyn Street Theatre

Een telefoontje. Een van de spelers is ziek, dus de voorstelling gaat niet door.

20.00 All I want for Christmas is an audience — St James Theatre — Studio ***1/2
Een liedjesprogramma van Julie Atherton, voornamelijk bekend van Avenue Q. Een zaal met tafeltjes en een bar, een podium vol (met een strijkkwartet, slagwerker, gitarist, twee achtergrondzangeressen en een muzikaal leider achter een vleugel), het geeft het allemaal een hoog tussen de schuifdeuren gehalte. Er zijn drie gastartiesten: Musicalworld.TV vriend Daniël Boys, Jack Shalloo (die ik voor het eerst zag in het geweldige Our House en sindsdien in de gaten houd, nu in het matige Charlie & the Chocolate Factory) en Daniel Angles.

https://www.youtube.com/watch?v=RChovelpJCQ

Julie Atherton laat horen dat ze een geweldige zangeres is, en dat ze zowel uit de voeten kan met serieuze nummers, als met komische. Dat blijkt bijvoorbeeld als ze eerst een komisch duet zingt uit Ordinary Days (met Daniël Boys) en vervolgens een ontroerend nummer uit dezelfde show.  Ze heeft geen echte kerstnummers deze voorstelling, maar probeert een aantal van haar keuzes toch aan kerst te koppelen, wat bizarre logica oplevert. Uiteindelijk blijkt alleen in het geweldige Rich, famous & powerful een echte kerstlink te zitten.

https://www.youtube.com/watch?v=ny-hRBN5p9k

Met Jack Shalloo zingt ze een duet uit Company, Daniel Angles blijkt haar partner uit de Spaanse Last Five Years. The Next Ten Minutes wordt door hem in het Catalaans gezongen, terwijl Atherton haar partijen in het Engels zingt (‘ik ken geen andere taal’). Nou ja, op het eind blijkt toch een beetje Catelaans mogelijk te zijn.
De tracklist bevat vooral onbekende nummers. Eentje blijkt voor haar geschreven, twee andere komen uit musicals die nog volop in ontwikkeling zijn. En musicals als Lift of Just So hebben ook niet bepaald de doodgespeelde klassiekers. Scott Alan mag niet ontbreken, en ‘In a Disney Way’heeft alles in zich om een komische klassieker te worden voor voorstellingen als dit.
Een leuke avond. Er volgen nog twee voorstellingen, met andere gastartiesten.

Zondag 8 december
15.00 The Commitments (Palace Theatre) ****

Ik was een beetje huiverig, maar uiteindelijk toch besloten deze voorstelling te gaan zien. En ik werd zeker niet teleurgesteld. Een betrekkelijk eenvoudig verhaal over de opkomst en ondergang van een band in Ierland, jaren 80. Een herkenbaar tijdsbeeld, al is het soulmateriaal dat de band speelt veelal van voor mijn tijd.
Het spelen van New Wave covers Depeche Mode’s Master and servant) in een etalage is niet bepaald een succes, dus wordt het over een andere boeg gegooid.  Vriend Jimmy is gek van soul en besluit een band op te richten. Ze gaan op zoek naar een zanger, wat een aantal hilarische audities ‘in de deuropening’ oplevert, met Human League’s Dont You Want Me als running gag. Uiteindelijk besluit Jimmy Deco te benaderen. Een stugge, rare knul, die normaal niet zingt, maar zat op een feestje zijn favoriete Addicted to love heeft laten horen. Hij besluit het te doen. Een ander bijzonder bandlid is Joey, een oudere man die met de grote soulnamen heeft gespeeld en het nu wat rustiger aan wil doen. Van de drie zangeressen is vooral Imelda de liefde van de hele band. De groep wordt steeds beter, en het lukt uiteindelijk om wat optredens te krijgen. Maar ook de spanning binnen de groep stijgt; vooral Deco ligt slecht. En als hij tijdens het voorstellen van de band niet eens weet hoe iedereen heet barst een eerste bom. De oude Joey legt het intussen aan met alle zangeressen, als derde met Imelda. En ook dat valt natuurlijk slecht.
De musical The Commitments is als verhaal zeker niet zwaar. Waar het oorspronkelijke verhaal kennelijk veel toont van de sociale situatie in Ierland, is de musical beperkt tot het verhaal van de band, en de onderlinge emoties. De cast is energiek, en ondanks de understudy voor de belangrijke rol van Deco (Ian McIntosh) zeer sterk en geloofwaardig.  Alle karakters zijn mensen van vlees en bloed,  waarbij de drummer en de saxofonist vooral op mijn sympathie kunnen rekenen. Opvallend is de rol van Mickah (Joe Woolmer), een bijzonder griezelige skinhead,  vol opgekropte agressie en ene angstaanjagende blik, die de bodyguard van de band wordt.
De muziek, zeker op het hoogtepunt van de band, is aanstekelijk; de optredens klinken als een klok. Waar de voorstelling vooral amuseert, weet Mr Pitiful ook daadwerkelijk te ontroeren.

https://www.youtube.com/watch?v=mOjQBQN1nFk

The Commitments zal mensen die de tachtiger jaren bewust hebben meegemaakt waarschijnlijk meer boeien dan anderen. Vooral de audities met onder andere We Don’t Have To Take Our Clothes Off’ halen herinneringen boven. Buiten hangt een recensie met een vergelijking met Once, ten voordele van The Commitments.  Beide hebben natuurlijk muzikanten op het podium, en hebben met Ierland te maken, maar ik ben toch meer geneigd te vergelijken met andere jukebox musicals, zoals Jersey Boys. En dan is voor mij The Commitments echt een stuk aansprekender.

Zondag 8 december
19.30 Suggs in words and musc (Garrick)****

Mijn favoriete band tijdens mijn middelbare schooltijd is ongetwijfeld Madness. De feestmuziek heeft me regelmatig op de been gehouden. Zanger van deze band is Graham McPherson, oftewel Suggs.  Hij is tevens een begenadigd verteller, wat hij bewijst tijdens deze voorstelling over zijn eigen leven.
De voorstelling zit knap in elkaar, beginnend bij zijn vijftigste verjaardag. Op de vooravond ervan heeft hij een geweldig feest gehad, maar op de dag zelf gaat zijn lievelingskat dood. Als hij een dag later bij zijn moeder op bezoek gaat, gaat het gesprek over zijn vader, die hem en zijn moeder in de steek heeft gelaten, en waarover zijn moeder (die deze voorstelling ook in de zaal zat) nooit sprak. “He was the nicest man I ever met” , maar hij was een drugsverslaafde. Verwarrend om de man die je altijd hebt beschouwd als een schoft die je moeder in de steek heeft gelaten ineens beschreven te horen worden als een aardige man. Hij besluit om onderzoek te doen, eerst op zijn eigen wikipedia pagina, die vol fouten staat. Bron blijkt een eigen interview, “I get bored at interviews”. En zo vertelt hij zijn eigen levensverhaal, zijn jeugd, het ontstaan van de band en de ondergang, en de jaren erna, afgewisseld met de zoektocht naar zijn vader.
Begeleid door een pianist zingt hij ook een aantal nummers, Lola, van de Kinks, maar uiteraard ook veel Madness songs. Er is een sterke Tommy Cooper-imitatie, die begint als een Franse concertpromotor, en een parodie op Oasis (Madness moest de band vervangen op een Frans festival, waar Oasis uit elkaar ging en dus niet kon optreden).
Net als deze middag dus een hoop herkenbare zaken uit de jaren 80, al moet dat in die tijden in de achterbuurten in Londen wel een stuk agressiever zijn geweest dan in het gedeelte van Nederland waar ik zelf woonde. Veel knokwerk tussen diverse groepen bijvoorbeeld, en veel ongehoorzaamheid. Er was een lied in die tijd wat stelde ‘Teacher leave those kids alone” (ja, inderdaad Another brick in the wall), maar bij hem was het omgekeerd.
Aan het begin van de tweede akte gaat het mis met de telefoon, waar ad rem op gereageerd wordt. “Did someone get shot”.  Als het echter blijvend is moet de microfoon worden vervangen, en wordt de pianist voor het blok gezet. Hij improviseert vervolgens met My girl, en krijgt een eigen applaus. Die ovatie wordt Suggs aan het eind ook niet onthouden; een terechte staande ovatie in dit geval.
https://www.youtube.com/watch?v=3MEU-QiTCd8

Maandag 9 december
13.30 Aladdin (New Wimbledon Theatre) ***

Vorig jaar was de ster Priscilla Presley allesbehalve een succes, ditmaal is Jo Brand de grote naam. In Aladdin speelt ze de geest van de ring. Ze heeft een bewuste stijl van underacting, die uitstekend op de lachspieren werkt.
Ook in deze versie is Aladdin een straatschoffie. Hij steelt appels uit de tuin van de keizer (plaats van handeling is Shanghai) en ontduikt het werk in de wasserij van zijn moeder, widow Twankey. Aladdin heeft een niet zo heel snuggere broer, Wishee Washee, die voor de publieksinteractie zorgt. Ni hou boys and girls.  Uiteraard is er ook een slechterik,  tovenaar Abanazar, die op zoek is naar de lamp. De wat stugge geest uit zijn ring verwijst hem naar de locatie van de lamp, en wie deze lamp kan gaan halen. Dat is natuurlijk Aladdin, hoewel er eerst nog een persoonsverwisseling is met zijn broer. Aladdin heeft ondertussen Jasmine ontmoet, de dochter van de keizer, die geacht wordt met een rijk man te trouwen. Maar zij zijn op slag verliefd.  Aladdin gaat voor Abanazar de grot in, in ruil voor zijn ring die hij Jasmine wil geven. Hij kan de lamp echter niet vinden en raakt opgesloten. Met hulp van de geest van de ring en de zaal vindt Aladdin de lamp alsnog, en de immer zingende geest van de lamp helpt hem uit de grot. Hij keert terug als rijk man, dus niets lijkt een gelukkig huwelijk tussen Aladdin en Jasmine nog in de weg te staan. Maar dan is er niet op de sluwe Abanazar gerekend.
Jo Brand mag dan de grote naam zijn,  ze is niet de enige topper in haar vak die in deze pantomime te zien is. Streetdancegroep Flawless, die de politie van Peking vormt, is een topper in hun genre en bekend van Britain’s got talent.  Shaheen Jafargholi (geest van de lamp) viel op in dezelfde televisieshow en had mee moeten doen aan de O2 concerten van Michael Jackson; hij zong wel op zijn herdenkingsconcert in LA, en deed mee aan Thriller Live. David Bedella (Abanazar) is vooral bekend als Satan in Jerry Springer — the musical (Lawrence Olivier Award) maar heeft een enorme staat van dienst. En Oliver Thornton kennen we natuurlijk vooral als Adam/Felicia in Priscilla Queen of the desert (What’s on stage en Broadway World award) . Alan Comittie (Wishee Washee) is een vrij bekende komiek.
Er wordt dus niets aan het toeval overgelaten. Een bekende cast, maar ook prachtige decors en schitterende kostuums. Eigenlijk ziet het er allemaal te mooi uit voor een pantomime. Het vliegen van Aladdin op het vliegende tapijt bijvoorbeeld. Het mist daardoor ook wel de intimiteit die in mijn ogen bij pantomime horen.
Met de spelers is niets mis. Oliver Thornton heeft het ontwapenende van Adam meegenomen in de rol van Aladdin, en hij zingt en speelt de sterren van de hemel. De voor mij onbekende Claire-Mary Hall vertolkt de serieuze rol van Jasmine prachtig, al weet ook zij af en toe een lach te pakken.  Matthew Kelly’s rol is totaal tegengesteld. De overduidelijke travestierol van weduwe Twankey is volledig over the top en ordinair. Het moet heerlijk zijn om te spelen, en hij straalt dat wel uit. Dat spelplezier herkennen we ook bij de eerder genoemde Thornton en Hall
Pantomime is een bijzondere voorstellingsvorm. Bekende nummers van nu als Get Lucky of One Direction of een tijdje geleden (Paradise City).  Musical als Step in time, of een bekende klassieke act met mensen op een rijtje die tijdens hun song steeds hun buurman lijken te slaan, maar missen dankzij een ‘onbewuste’beweging. Een bombardement aan grappen, van subtiel tot bijzonder plat, waarvan er heel veel verloren gaan.  Voor kinderen, en ook voor volwassenen.
Als je op een werkdag naar een matinee van een pantomime gaat weet je dat de zaal vol zit met schoolkinderen, in dit geval erg jonge. Dat maakt de zaal gevoelig voor meedoen, dus het enthousiasme zit wel goed. Tegelijkertijd zie je meer volwassen grappen doodvallen, omdat ze simpelweg niet worden begrepen.
https://www.youtube.com/watch?v=3CJa1Uz4gyk

Maandag 9 december
19.30 The Light Princess — NT Lyttleton Theatre ***

Wat moet je met een musical van Tori Amos. Een artieste waarvan een heel album beluisteren voor mij een hele opgave is, waar ik een paar nummers dan wel weer leuk vind. Het is te hopen dat het hetzelfde gaat zijn als bij bijvoorbeeld Taboo, waar voor zijn solo werk bij mij hetzelfde geldt, maar waar de musical me bijzonder kon boeien. Of de gebroeders Leeuwenhart, waar het popwerk van de componist me doorgaans helemaal niet kon boeien, maar de musical wel weer prachtig uitpakte.
Als The Light Princess begint klinkt de muziek lang niet zo apart als ik had verwacht; dat is een goed teken. En door de musical heen is de muziek zeker aangenaam om te horen. Alleen op het eind is er een moment van verveling, maar dat komt niet alleen door de muziek, die daar net even te veel zweverig gedoe is; ook het verhaal duurt duidelijk te lang.
De lichte prinses, het heeft dus met gewicht te maken, niet met lichtstralen. Op haar heeft de zwaartekracht geen grip na het sterven van haar moeder.  De koning van Lagobel besluit haar op te sluiten in een toren, terwijl zijn zoon zijn oogappel is. Een strijder ook. Dat is belangrijk, want ze zijn in oorlog met Sealand. De koning daar heeft zijn vrouw om zeep geholpen, wat van zijn oudste zoon een trieste man heeft gemaakt, die nooit lacht. Zijn broer is hier de stoere man.  Als de broer van de prinses sterft is er onrust in het land. De koning is zwak, en de prinses niet geschikt om het leger te leiden. En dat gezweef van haar helpt ook niet. Uiteraard is het einde van de voorstelling enorm voorspelbaar, maar de hobbels naar dat einde zijn vele malen groter dan van te voren voorzien.
De vormgeving is een van de pluspunten van de voorstelling. Zijn de schaduwanimaties bij de inleiding nog wat lang, als de spelers eenmaal te zien zijn is de voorstelling een lust voor het oog. Vooral de zwevende prinses wordt prachtig uitgebeeld. Soms zit ze inderdaad aan kabels, wat je zou verwachten, maar meeste wordt haar beweging gemaakt door een grote groep acrobaten in zwart, die haar naar lage en hoge hoogte tillen. Ook de poppen van dieren zijn prachtig. Een rat in de torenkamer, de valk van prins Digby en de beesten rond het meer dat een belangrijke rol in de voorstelling speelt, ze zijn allemaal prachtig.
Belangrijkste nadeel van de voorstelling is dat ik nauwelijks sympathie kan opbrengen voor de prinses. Misschien is dat een geslachtsissue (ik begrijp vrouwen wel vaker niet), maar ik kan haar instelling en gedrag niet begrijpen, ondanks het gebrek aan liefde van haar vader. Ook het grote aantal vrouwenemancipatieissues dat er in de voorstelling is gestopt komt wat geforceerd over.
Wat resteert is een aardige voorstelling, die een snoeischaar nodig heeft. Schrap een half uur,en er blijft een echt goede voorstelling over.