Dinsdag 17 december 14.00 Puss in Boots (Greenwich Theatre) ***1/2

De tweede Puss in Boots, ditmaal in Greenwich. Ik zag al eerdere pantomimes op deze locatie. Ze zijn wat kleinschaliger dan eerdere, en de schrijver is wederom dezelfde. Op een wat rare verhaalwending na is ook deze weer prima in orde. Het verhaal wordt geïntroduceerd met schaduwbeelden. Over de drie broers, die alle drie wat erven, en dat deze erfenis voor de jongste broer Sam bestaat uit de kat. Dat hij daar blij mee is, dat ze samen op reis gaan, en dat de kat al vijf van zijn negen levens heeft ingeleverd om Sam te redden.
De reis brengt hen in Parijs (natuurlijk met molen-grap) en later in een onbekend maar nog steeds Frans gebied.  Vreemdelingen zijn er niet welkom, want ze hebben er nogal last van goblins. Als vreemden achtervolgd door de politie botsen ze op tegen prinses Petit Filou. Liefde op het eerste gezicht, al doet de prinses eerst alsof ze een bloemenmeisje is. Als de kat een van zijn levens geeft om een elf te redden, krijgt deze van hem de laarzen, en daarmee ook zijn spraak.
Koning Louis Croissant is platzak, want de goblins hebben alles gejat. Er is nog net genoeg geld voor een hanger die de prinses tegen de goblins moet beschermen. Als de gemene Count de Cash verschijnt zijn de koning’s gebeden verhoord, en lijkt een huwelijk in het verschiet. Tijd voor de bekende Markies van Carrabas-truc. Sam slaagt er in zo het paleis binnen te komen, als vertelt hij de prinses al snel dat hij niet een echte markies is. Ondertussen blijkt de graaf gevoelig voor de hanger, maar de koning heeft niets door. De graaf weet de kat al zijn levens af te nemen. Dan verschijnt weer de elf, die hem schoenen geeft om naar de kattenplaneet te gaan, waar de kat nu is. Hij slaagt er in de kat terug te krijgen, met een extra leven. Ondertussen heeft de graaf de prinses een andere ketting gegeven, en heeft haar nu in zijn macht. Tijd voor de laatste slag.
One Direction is weer aanwezig, tot groot genoegen van de aanwezige kinderen. Uiteraard is er ook weer een drag-rol in de vorm van Fruity Fifi, de fruitverkoopster, die later ook als kok in het paleis moet fungeren, en iedereen helpt. Een aantal zeer geslaagde grappen zijn verstopt tussen veel flauwe, maar de sfeer is uitstekend. Er wordt volop gereageerd op de entrees van Fifi en Kat of Sam. De cash wordt uitgejouwd, en de koning heeft, mede dankzij zijn stem, een beetje weg van Stephen Fry in Blackadder.
Ondanks wat rare stappen heeft dit verhaal meer met het origineel gemeen dan die in Hackney. Al is het slot dan wel weer erg kindvriendelijk. 

https://www.youtube.com/watch?v=gGdlu9-SQKg

Dinsdag 17 december 20.00 Louise Dearman (St. James’ Theatre) ***1/2

Voor de tweede keer trek ik naar het St. James Theatre om een theaterconcert te zien. Ditmaal is het Louise Dearman die optreedt, met een programma dat bestaat uit songs van haar aanstaande album, kerstliedjes en favorieten, met natuurlijk ook wat Wicked. Want dat is de productie waar we haar van kennen: de productie waarin ze zowel Glinda als Elphaba speelde.( In de Q&A achteraf blijkt ze na lang twijfelen toch de voorkeur voor Elphaba te hebben.) Net als Julie Atherton blijkt Louise Dearman een leuke vrouw en iemand die graag praat.
Na een opening met Diamonds die zowel in de lucht als voor altijd zijn is het tweede nummer meteen Defying gravity. De stembanden zijn kennelijk goed ingezongen, want het klinkt als een klok. Op het podium heeft ze naast een vierpersoons band ook een glas water en een theepot (en kopje). Dat laatste heeft Barbra ook, om vervolgens te vertellen hoe goed ze haar vind. Later zal ze nog People zingen, en Send in the clowns, hoewel ze bij deze laatste niet meer over Barbra praten. Wel hoe ze dit nummer de vorige avond volledig had verknald.Ditmaal gaat het wel goed.
Onder andere Over the rainbow in de Eva Cassidy versie (het origineel komt op het album), I dreamed a dream, Astonishing, The Perfect Year en een Rent-medley met Ian Straw zorgen voor het musicalgedeelte, dat wordt afgesloten met Home. Popsongs zijn onder meer een minimale versie van Blackbird (Beatles) en Cannonball (Damien Rice).
Het kerstgedeelte omzeilt grotendeels de clichépaden. In de medley aan het eind zit wel Mariah Carey’s All I want is christmas, maar verder zijn het toch vooral verrassingen. Een erg ondeugende (op maat geschreven door Gary Lake, bekend om zijn Musical-spoofs) Santa Baby, en een song uit A Muppet Christmas Carol. Vriendje Andrew blijkt bezeten van deze film, en heeft haar min of meer gedwongen. Ze waagt zich zelfs aan een meezinger, the 12 day of christmas, een soort tante in Marokko-lied. Een aantal collega’s in de zaal, waaronder de Elphaba in haar Glinda-tijd kriigt de vijfde regel (van 12), en die regel klinkt dan ook prachtig, zeker tussen het gemompel van de andere regels.
Tussen de songs door babbelt Dearman ronduit, vaak oprecht, soms flauw. Zoals hoe ze het eindelijk begreep toen ze Elphaba werd, hoe hij zich moet hebben gevoeld, de persoon waar ze al jaren fan van was, om vervolgens op Kermit uit te komen. Maar ook hoe blij ze is met de fans zodat ze dit soort concerten kan geven. In de Q&A achteraf vertelt ze nog hoe zenuwachtig ze is voor elk optreden, voor hoeveel personen dan ook,maar ook dat ze dat heeft leren te kanaliseren, en dat geen zenuwen ook betekent dat ze geen concentratie heeft, en dat dat ook niet goed is. Stephen Sondheim boven Andrew Lloyd Webber, Kersin Cherstanovic boven Idina Manzell. Idina who? Grapt ze, oh, is she here?
Wederom een geslaagde avond, en gelukkig kun je in deze ruimte met losse stoelen ook je benen kwijt.

https://www.youtube.com/watch?v=K5Jf-8GWELA

https://www.youtube.com/watch?v=VyOqCubCcAA

https://www.youtube.com/watch?v=hhYYg7e8KyU

W

Woensdag 18 december 14.00 The Scottsboro Boys (Young Vic) *****

En zo zie je op de rand van het jaar ook de beste (nieuwe) musical van het jaar. Schreef ik bij Stephen Ward nog hoe lastig het is om een biografie in een geslaagde musical te veranderen, het verhaal van de Scottsboro Boys is hier werkelijk geniaal bewerkt.
Een verhaal dat met de nieuwe Andrew Lloyd Webber gemeen heeft dat onrecht een grote rol speelt. Hier is dat onrecht de spil van het verhaal. 1931 is een jaar dat het niet fijn is om zwart te zijn in Alabama.  Aangezien het geschiedenis is beschrijf ik het hele verhaal, wel in het kort. Een negental zwarte jongens wordt gearresteerd als ze op een vrachttrein meereizen, maar komen echt in de problemen als twee witte meisjes hun arrestatie voorkomen door te beweren dat ze verkracht zijn door de jongens. De groep wordt ter dood veroordeeld op basis van de getuigenissen van de blanke meisjes. Net voor de executie komt er een nieuwe rechtszaak, omdat de jongens geen verdediging hadden. Ditmaal komt er een advocaat uit het Noorden, Samuel Leibowitz. Bij de tweede rechtszaak bekent een van de meisjes te hebben gelogen, en vrijlating lijkt slechts een kwestie van tijd. De jury gaat echter mee met de aanklager, die suggereert dat de getuige is omgekocht met (Joods) geld uit het Noorden. Uiteindelijk slaagt de advocaat erin om vier vrij te krijgen, voor de andere is er de kans om via de gouverneur amnestie te krijgen, maar dan moeten ze wel bekennen. Dit weigert in ieder geval één van hen, zodat ze nog jaren in de gevangenis zitten voor ze eindelijk worden vrijgelaten. Dat het met eigenlijk geen van hen later nog is goedgekomen blijkt uit het finalenummer.
Wat de voorstelling zo goed maakt is het contrast tussen vorm en inhoud. De basis is een minstrel-show. (Eerder maakten Kander en Ebb natuurlijk al Chicago in Vaudeville vorm en Cabaret in cabaret-vorm). Minstrel is een vorm van theater waarin blanken zwartgeschminkt de negers belachelijk maken (recentelijk nog aangehaald in de Zwarte Piet-discussie. Hier is het echter andersom. Op 1 speler na (de Interlocutor)zijn de spelers allemaal donker, en spelen ook zij ‘blanke’ rollen.  De bittere ernst van de gevangenen wordt prachtig gemàªleerd met de idiote blanken, die meestal worden gespeeld door Mr Bones en Mr Tambo, twee karakters die bij deze vorm van theater horen. De intensiteit waarmee de Scottsboro Boys worden gespeeld is prachtig, en kruipt onder je huid. Dit wordt nog eens versterkt door decomedy, en de nummers van de show. Soms klinkt het wel heel erg Cabaret, maar in deze context stoort dat geen moment.
Er is nauwelijs decor; veelal zijn het de stoelen, waarop de spelers zitten, die in de scenes worden gebruikt om bijvoorbeeld de trein (met tamboerijnen als wielen) of de cel uit te beelden. Een nare droom over de elektrische stoel (waartoe ze veroordeelt zijn), is freaky op een enge manier, de manier waarop de aanklager de advocaat beschuldigd van omkoperij, met een regen van goudglitters is eveneens bizar, op eenzelfde manier als de het optreden van de advocaat in Cabaret bizar is. De Amerikaanse roots van de show vereisen eveneens tappen, iets waar ik dan weer wat minder op zat te wachten.
Enige raadsel is wie de vrouw nu is, die vooral observeert. Een raadsel, dat pas wordt opgelost tijdens een epiloog.
Wat een voorstelling. Na eerdere enthousiaste reacties op andere shows waar ik niet echt voor warm liep was ik een beetje bang dat ook deze voorstelling mij niet omver zou blazen. Het tegendeel is het geval.

https://www.youtube.com/watch?v=S5LCSYncdNs

https://www.youtube.com/watch?v=ZygY9L3uptE

woensdag 18 december 20.00 Candide (Menier Chocolate Factory)****

Zelden wordt er in de Chocolate Factory een titel geprogrammeerd waar ik van tevoren erg warm wordt. De laatste keer was eigenlijk Forbidden Broadway in 2009. En natuurlijk de ingekochte solovoorstelling van Anthony Rapp. Ook Candide is niet echt een titel waar ik op zat te wachten, maar net als The Color Purple, Merrily We Roll Along of Road Show is het wel een titel die nieuwsgierigheid opwekt. Dus wederom naar het theater met de krappe, beroerde zitplaatsen. Ook de Young Vic lijkt dezelfde banken te gebruiken, maar daar had ik na 110 minuten aan stuk geen last; nu na de 150 minuten met pauze wel. Maar was het de moeite waard?
Ondanks dat de voorstelling naar het einde toe wat te lang duurt is deze voorstelling zeker de moeite. Met het publiek aan vier kanten wordt er in de rondte gespeeld. Dit gebeurt consequent en goed, hoewel het uiteraard betekent dat je wel eens wat mist. Zeker als er op een stellage achter je wordt gespeeld. De verstaanbaarheid in spraak is prima, in de zang laat het nog wel eens te wensen over.
Candide is een satire tegen blind optimisme. De hoofdpersoon (Candide) leert dat van zijn leraar Pangloss, samen met Cunegonde, de dochter van de baron, Maximilan, haar broer, en Paquette, een dienstertje. Als Pangloss met Paquette wat extra studie doet, doen Candide en Cunegonde hetzelfde. Maar als de barones er achter komt, moet Candide weg. Hij neemt van een paar vriendelijke soldaten een drankje aan, en voor hij het weet zit hij in het Bulgaarse leger. Dat leger slacht zo’n beetje iedereen af die hij kende. Het is het begin van een omzwerving over de hele wereld, en zo’n beetje overal waar hij komt, komt hij iemand tegen waarvan hij dacht dat hij of zij dood was. Inclusief Cunegonde, maar er is steeds wel een obstakel is die hun samenzijn tegenhoudt. Het is een lang verhaal, maar… en dan komt er veelal een raar verhaal hoe de persoon in kwestie zijn ‘dood’ heeft overleefd.
De voorstelling wordt gepresenteerd als een toneelstuk binnen een toneelstuk, net als bijvoorbeeld Daendels in Nederland. Zo worden er wat handen geschud, of programma’s uitgedeeld, en wordt zo nu en dan ook enkele individuen uit het publiek in de voorstelling betrokken. Iemand krijgt snel een kroon op, een acteur verwijst naar een arme man die hand en been kwijt is, of twee mensen aan weerszijde van het gangpad die samen met de aartsbisschop een inquisitie vormen (dat levert wel een marshmellow op). Het betrekt je als publiek extra bij de voorstelling, waarvan het verhaal natuurlijk nogal bizar is.
De cast is om te smullen. De bekendste naam is natuurlijk Scarlett Strallen, die Cunegonde speelt.  Ze is een fantastische zangeres en actrice. Maar de voor mij volkomen onbekende Fra Fee klinkt prachtig als Candide, en heeft de juiste wat naïeve uitstraling die bij Candide hoort. Bij de bijrollen vallen James Dreyfus (o.a. Pangloss) en Ben Lewis (allerhande hoogwaardigheidsbekleders) op. De laatste blijkt grote rollen in Australië te hebben gespeeld (o.a. Phantom in Love Never Dies, dus hij staat op de DVD van die voorstelling, maar weet dus ook van kleinere rollen imposante personages te maken. James Dreyfus is ook gewoon goed, maar viel eigenlijk vooral op omdat ik hem totaal niet herkende als Goody in the Thin Blue Line (en die serie heb ik vaak gezien; valt het op dat ik wel gecharmeerd ben van het werk van Rowan Atkinson).
Candide is een voorstelling die door zijn bijzondere concept weinig kans maakt op een West End transfer. In een gewone theatersetting gaat wel heel veel verloren. De voorstelling is er echter wel aansprekend genoeg voor. Al mag er aan het eind dus wel weer wat worden geschrapt.

https://www.youtube.com/watch?v=DJC_SRwWilg

Donderdag 19 december 14.30 Ghosts (Trafalgar Studios) ****

Erg veel verstand van toneel heb ik niet, en al helemaal niet van Scandinavische klassiekers. Ghosts is een toneelstuk van Henrik Ibsen, geschreven in 1881. Een andere tijd dus, en toen nogal controversieel.  Eerst wilde geen professioneel gezelschap het spelen, en later werd het in Londen in de ban gedaan. Wat vond men 130 jaar geleden dan zo erg?
Het toneelstuk gaat over een oudere vrouw Helene, die met haar huishoudster Regina in een somber huis ergens in Scandinavië woont. Haar man is al een aantal jaar overleden, en in zijn (goede) naam heeft ze een weeshuis laten bouwen. Het toneelstuk begint met een bezoek van de vader van de huishoudster aan zijn dochter. Hij wil een huis voor zeelieden laten bouwen, en wil dat zijn dochter daar gaat werken. Daar zit dan ook wel werk van bedenkelijk allooi bij, maar misschien vindt ze wel een rijke kapitein. Ze is dit echter geenszins van plan.
Dan komt de pastoor langs om de zaken voor het weeshuis te regelen. Hij wil niet dat het gebouw wordt verzekerd; God beschermt het immers. Als hij ziet wat voor progressieve vrouwenboeken op de tafel liggen is hij ontstemd. Al snel blijkt dat Helene na een jaar huwelijk met deze zelfde man, toen nog een theologie student, vandoor is gegaan. En hoewel er niets onzedelijks tussen hen is gebeurd, wordt het haar nog steeds kwalijk genomen. Hoe kon zij dit haar echtgenoot aandoen. Maar de echtgenoot blijkt helemaal niet zo’n geweldige man te zijn geweest. Een rokkenjager, iets wat door de pastoor niet goedkeurt, maar lang niet zo erg vindt als van een vrouw. Dan komt ook de zoon van Helene, Oswald, thuis. Hij is op jonge leeftijd het huis uit gestuurd naar een internaat, en is artiest geworden. Hij is moe en lusteloos. Met dit uitgangspunt wordt langzaam een familietragedie ontrafeld, een tragedie die nog niet is afgelopen.
Ghosts heeft een prachtig decor, een somber huis, met een wand van gaasdoek. Voor het doek is de leefruimte, erachter de eetkamer, die sporadisch wordt gebruikt. Maar het beste is de cast, en de voorstelling zelf.  Lesley Manville is fenomenaal als Helene, en zoon Oswald wordt schitterend gespeeld door Jack Lowden. Adam Kotz is de principiële pastor Manders. Vooral het script, die je eerst wel begrip doet hebben voor deze man, een pastor in die tijd, maar wiens handelen later helemaal niet meer zo principieel en oprecht is.
Het verhaal is prachtig, en het einde laat je niet onberoerd.  Dat wordt dus met zwarte vegen onder de ogen naar het toilet.

https://www.youtube.com/watch?v=UVosRjdDVfE

Donderdag 19 december 19.30 Wicked (Apollo Victoria) ****
Zie homepage/pagina Willemijn Verkaik.

Vrijdag 20 december 11.00 The Snowman (Peacock Theatre)****

Op de valreep alsnog. Ik kon mijn kaartje voor de afgelaste voorstelling van afgelopen zondag omboeken naar deze dag. Minder gelukkig, gezien het Wicked-artikel dat nog geschreven moet worden , en het nieuws over het instorten van het plafond van het Apollo-theater heeft me de vorige dag behoorlijk wakker gehouden. Helemaal ben ik er dus niet bij als de voorstelling start. Een voorstelling waar ik wel naar uitzag. Toen Walking in the Air uitkwam als single vond ik het een draak van een nummer, maar ik ben het in de tussentijd enorm gaan waarderen. En muzikaal is de voorstelling weinig anders dan enorm veel variaties op dat nummer, met de bekende versie rond de pauze.
De voorstelling is een voorstelling bedoeld voor jonge kinderen. Er wordt niet gesproken, de enige taal zit in de liedjes, die er overigens ook niet zo heel veel zijn.  De show is ook simpel samengevat. Een jongetje, James, wordt wakker en ziet dat het heeft gesneeuwd. Hij maakt een enorme sneeuwpop. Die nacht wordt hij wakker, en als hij de sneeuwpop gaat bekijken, blijkt deze tot leven te zijn gekomen. Samen gaan ze op avontuur, door het huis van James, maar ook na een ‘walk through the air’ naar de Noordpool.
De voorstelling is een voorstelling met een laag tempo, maar desondanks erg charmant. Herkenbare dingen, zoals het spelen met de kat, en de reactie van het beest, maar ook bizarre dingen als limbodansend fruit of speelgoed dat tot leven komt. Santa en zijn rendieren kan op veel bijval rekenen.
Vooral in de tweede akte wordt er veel gedanst. Vooral Jack Frost, de slechterik op de pool, heeft een indrukwekkende danspartij. Het jongetje, gespeeld door Joe Sheridan, speelt en beweegt natuurlijk. Een sterk begin van de dag, en het dipje aan het begin van de dag is helemaal verdwenen.

https://www.youtube.com/watch?v=h3BWdrzDe7k

Vrijdag 20 december 14.30 A Christmas Carol (Charing Cross Theatre) ****

Weinig kerstverhalen zullen tot zo veel theaterbewerkingen hebben geleid als het overbekende Dickens-verhaal. Vorig jaar zag ik in Londen nog de monoloog van Simon Callow, en de musical Scrooge met Tommy Steele, en dit jaar kwam het uitgebreid aan bod in Potted Panto en Dickens Abridged. Deze musical is dit jaar nieuw in Londen, na vorig jaar (met een andere cast) door een deel van Engeland te hebben getourd. De dip slaat toe tijdens deze voorstelling, vooral in de eerste acte, maar dat ligt niet aan de voorstelling zelf, die prachtig is, en fraai wordt gespeeld dor een relatief klein gezelschap van 9 volwassenen en 5 kinderen. Meest opvallend zijn Stephen Emery,  die Scrooge speelt en Pedro Gardiner als de uitbundige Ghost of Christmas Present, maar alle rollen worden fraai ingevuld. Naar het einde toe zijn de zakdoekjes onvermijdelijk om de tranen op te vangen.
Genoeg humor, zoals de collectanten voor het goede doel die wel erg nichterig zijn, en de conflicten tussen de chagrijnige Scrooge en zijn neef Fred. De scenes bij de geest van het verleden, de breuk van Scrooge met zijn vriendin, is fraai gespeeld. Net als de familiescenes in huize Crachitt trouwens.
Muzikaal is de voorstelling niet zo interessant, al is de muziek zeker niet slecht. Soms klinkt het wat bekend, zonder het te kunnen plaatsen overigens. Het decor ziet er goed uit, zeker voor zo’n relatief kleine productie. Het theater zelf heeft een verfbeurt gekregen, en hoewel de zitplaatsen redelijk ruim zijn, zijn de stoelen ook aftands en versleten.

https://www.youtube.com/watch?v=X-vc52d4qMk

Vrijdag 20 december 19.15 The Night before Christmas (Soho Theatre) ***

Even denk ik dat ik bij “I can’t sing” terecht ben gekomen. Want voor een musical is de zang van deze cast echt enorm onder de maat. Maar de liedjes voegen ook nog eens weinig toe aan het bijzondere verhaal. Gary betrapt een inbreker in zijn pakhuis, maar hij is wel een beetje raar gekleed. Hij ziet eruit als een Elf, en niet alleen dat. Hij beweert er ook één te zijn. Gary haalt zijn vriend Simon erbij, die vindt dat hij de politie erbij moet halen. Maar de Elf zegt dat dat zijn dood zal worden. Hij lijkt bij het verstrijken van de tijd ook steeds zieker te worden.  Gary lijkt de Elf te geloven, hoe bizar dat ook is. En zo gaat het verhaal onder andere over hoeveel sleeën Santa wel niet nodig heeft om pakjes te bezorgen? En de logische verklaring (Die pakjes gaan niet per slee, dat regelen de ouders toch).Over een soort elfenstof, dat kinderen blij maakt. En eenmaal ‘volwassen’ werkt het niet meer. En over de verslaving aan dat stof die alle Elven hebben, zonder dat Santa dat weet.  Als dan ook nog eens Cherry, de scharrel van Gary erbij komt, lopen de discussies hoog op, en maken we kennis met onverwachte kanten van alle karakters. En de Elf word almaar zieker.
Vreemd en zeker niet onaardig,

https://www.youtube.com/watch?v=0Es12A_4H3k

Zaterdag 21 december 14.00 Dick Whittington (Theatre Royal Stratford East) ***1/2

De trip zit er bijna op. Op de weg terug naar huis als het ware staat er nog één show op het programma. En natuurlijk is het een pantomime. Ik zal hier al eerder voorstellingen, en twee jaar geleden was deze echt goed. Vorig jaar wel aardig, en nu… Behoorlijk goed zal blijken.
Maar het begint al speciaal. Er staat een vreemde knul op het podium en de fee/bel uit het stuk vertelt dat zij doof is, en dat die jongen de voorstelling in gebarentaal gaat vertalen. Het went snel, al is het nooit helemaal uit beeld, al was het alleen al omdat sommige spelers er op gaan inhaken. Vooral koning Rat stelt ‘m met lastig vreemd woordgebruik nog al eens op de proef.
Dick Whittington is eigenlijk de klassieke pantomime waarvan ik niet precies weet hoe het verhaal zou moeten gaan. Elke keer zie ik een bewerking (en bijvoorbeeld de adult panto van vorig jaar maakt er bewust een potje van), en ook dit keer week het al af van wat ik er wel van weet. Namelijk dat het om een arme jongen gaat, die burgemeester van Londen wordt omdat zijn kat zo goed ratten kan vangen. Die kat wordt met een boot weggestuurd. Nu klopt het eerste stuk wel in deze pantomime, maar is het schip een ruimteschip…
Lowdown is een stad die lijdt onder belastingen. John, de burgemeester legt op alles heffingen (de tic-tax is de grappigste, op snoep), en het volk pikt het niet langer. Ze zetten hem af en besluiten een nieuwe te gaan kiezen, eentje met een goed hart. Kaasverkoper Fitzwarren ziet er wel wat in, en wil het volk een genoegen doen door het uitdelen van de meest bijzondere kaas die hij heeft.  Ondertussen ontmoet Dick Whittington Alice Fitzwarren en ziet haar wel zitten. De fee heeft er ondertussen voor gezorgd, dat er een enorme kat (fors, mensenhoog, en de taille van Garfield) op Dick let. Dick heeft goede ideeen en wordt door Fitzwarren aangenomen om de kaas te bewaken.
Burgemeester John, alias koning rat, weet Dick te hypnotiseren en de kaas te stelen, en de verdenking op Dick te richten.  Fitzwarren moet nieuwe halen, en doet dat met een ruimteschip, want daar bleek de kaas vandaan te komen. Eenmaal op de maan wordt hij door maanmannetjes gevangen genomen. Ze hebben daar een ware rattenplaag sinds zijn vorige bezoek. Gelukkig zijn Dick en de kat ook meegelift, en minder fijn, koning rat ook. Zo ontstaat een strijd op de maan…. Of het goed afloopt, nou ja, dat moet natuurlijk wel als je de zaal ‘We want Dick’ wil laten roepen natuurlijk.
Dick Whittington is een heerlijk geestige voorstelling, zonder echte sterren. Koning Rat, die in zijn manieren wel iets papa Matilda in zich heeft, is lekker vals, en Dick heerlijk onschuldig. De forse kat blijkt ondanks zijn postuur nog behoorlijk lenig. Hij weet ook lekker met tongvallen te spelen. De cast is, net als de omgeving, behoorlijk multicultureel.
Veel aparte muziekkeuzes, en opvallend, de enige pantomime zonder One Direction song, of vette knipoog of sneer naar de band.

https://www.youtube.com/watch?v=oVpLpyWE41s

Met een onprettig begin storm op zee, bus in plaats van trein, tweede voorstelling gecanceld kan het niet anders of ook het eind moet niet helemaal meezitten. Er is weer storm voorspeld, dus de terugreis is wederom nogal wild, en slapeloos. Maar voor die tijd gaat er nog iets anders helemaal volgens plan. Tijdens het slotapplaus gaat het brandalarm af. Iedereen dus naar buiten (het plafond blijft gewoon zitten), en naar huis. Maar mijn koffer stond natuurlijk nog binnen, en ondanks dat het personeel op het dooie akkertje langs die kant naar buiten komt, weigeren ze de koffer te halen. Het is niet te hopen dat het gebouw ooit in brand zal vliegen, want de brandweer komt pas na 20 minuten. Daarna is het binnen 10 minuten gepiept, en kan ik eindelijk mijn koffer halen, nog rustig ergens eten en op de trein richting Harwich.

Wat heb je veel gezien Jeroen ! Maar altijd heel leuk om de ervaringen van iemand anders te lezen.

*reactie verplaatst naar een beter passende topic*

Eindelijk is het dan zo ver. Ik ben weer terug in Londen, na bijna een jaar. Dat betekent dat ik shows heb gemist die ik wel had willen zien, en tegelijkertijd ook dat ik een aantal shows zie die nog niet officieel in premiere zijn geweest. En die enkele herkansing natuurlijk, omdat de show een transfer kreeg. Laten we met zo’n transfer beginnen:

3-10-2014 Forbidden Broadway (Vaudevlle Theatre) ****

Een paar jaar geleden zag ik al een Forbidden Broadway in de Menier Chocolate Factory. Dat was een leuke voorstelling, dus ik vond het sal jammer dat ik de versie van dit jaar zou missen. Maar in tegenstelling tot de eerste versie kreeg deze Forbidden Broadway een West End transfer, wat me de kans heeft gegeven de voorstelling alsnog te zien. Hoge verwachtingen die grotendeels zijn waargemaakt.
Een programmaboekje met een inlegstrookje. Dat betekent niet de volledige A-cast. Anna-Jane Casey wordt deze voorstelling vervangen door Laura Tebbutt, maar dat er een vervanger op is is niet de merken. De show loopt als een trein, met razendsnelle wisselingen in kostuums, en shows. De cast bestaat verder uit Ben Lewis, Damian Humbley en Christina Bianco. Deze laatste speelde ook al mee in een eerdere Broadway-versie van Forbidden. Het viertal lijkt alles te kunnen. Een geweldige komische timing en een enorm vocaal bereik, dat hen de gelegenheid geeft vrijwel iedereen perfect na te doen.  En alles wordt met zichtbaar veel lol gespeeld. Eenmaal schieten ze ongepland in de lach, bij een rare opmerking in het Once stuk (of is ook dit weer uitstekend acteerwerk).
Forbidden Broadway is natuurlijk ontstaan in New York (de naam van de show geeft dat wel een beetje weg). Deze Londense versie richt zich op de West End shows, en wijkt dan ook behoorlijk af van de laatste New Yorkse voorstelling. Of moet ik zeggen, neemt maar een paar delen van die voorstelling over. Hieronder wel de topstukken, die wel weer licht zijn aangepast qua tekst. Dat is bijvoorbeeld een scene op de muziek van Matilda een stukje over kinderen in musicals, met Matilda. Billy Elliot en Gavroche en de meedogenlozer exploitant van deze kinderen in de persoon van Trunchbull. In haar vergelijkingen zit onder andere een sneer naar het succes van I can’t sing.  Echte flops worden tijdens deze Forbidden Broadway niet geparodieerd,  het zijn vooral de succesmusicals die een behandeling krijgen. Soms erg kritisch naar de producties toe, zoals de creatieve armoede van Charlie & the Chocolate Factor, de pretenties en het muzikale geneuzel van Once of het luide gezang en de bizarre muzieklijnen in Miss Saigon. Bij andere voorstellingen gaat het meer over de opvallende randverschijnselen. Ondanks opmerkingen over het kinderachtige script gaat het stukje over The Lion King vooral over de nekklachten dankzij de maskers, en ook het Jersey Boys script krijgt er van langs, maar uiteraard is doen de overdreven pasjes het het beste.  Wicked speelt in op de overdreven tour-de-force van Elphaba. Ook een aantal revivals krijgen er van langs. De Portugese Evita wordt gebrek aan uitstraling verweten. Ook grootse effecten krijgen een kritische benadering, door ze na te doen in miniatuur. De vliegende lift uit Charlie, de helikopter uit Miss Saigon of de kroonluchter uit The Phantom, ze zijn er allemaal bij (maar mini).
Persoonlijk heb ik wat minder met de parodieën op de bekende sterren: Kristin Chenoweth, Kristin Chenoweth, Robert Lindsey,  Hugh Jackman (Hugh am I…), Mandy Potemkin, Angela Lansbury, Idina Manzell, Liza Minelli, om er maar een aantal te noemen weten me niet allemaal even te boeien, hoewel dat niet aan de uitvoering ligt. Meer succes hebben de parodieën op producent Cameron Mackintosh (als berekenende Regelaar), Stephen Sondheim (we moeten onder andere meezingen om te bewijzen dat de teksten best te doen zijn en de zelfingenomen makers van The Book Of Mormon.

Tenslotte zijn er de randverschijnselen. De show opent met het publiek dat in de tijd van twitter allemaal recensent zijn, waarbij 2 van de castleden uit het publiek komen. De touts worden halverwege de show prachtig nagedaan, en de show eindigt met de commercie steeds meer de overhand neemt. Op Tomorrow belongs to me zien we een aantal grote sponsors, in de Cabaret —ambiance. Een ultiem voorbeeld van goede satire, komisch maar wel met een duidelijke boodschap.
Het Nederlandse Musicals Gone Mad doet er goed aan hier een voorbeeld aan te nemen. Als je een persiflage op één show veel tijd geeft, zoals met Les Miserables is gedaan bijvoorbeeld,  moet je er veel variatie in stoppen, waarbij een running gag als in dit geval het draaiende podium goed werkt. Dit was een heerlijke start van de trip.

https://www.youtube.com/watch?v=c4arIIDKEUM

4-10-2014 Miss Saigon (Prince Edward Theatre) **1/2

Laat ik voorop stellen: Miss Saigon heft me nooit kunnen boeien. De eerste Nederlandse run heb ik aan me voorbij laten gaan, en de tweede in Utrecht vond ik een draak van een voorstelling. Voornaamste probleem is dat ik niets kan met het verhaal. Ik vind het ongeloofwaardig,, dus het moet wel ongelofelijk goed gespeeld worden wil het me enigszins kunnen raken, Dat was in Nederland niet het geval, sterker nog: het werd nog eens extra dramatisch dankzij de afgrijselijke pearl pearl peart invulling van de regelaar-rol. Nu heeft juist de Engineer, samen met Kim in de Londense productie lovende kritieken, dus ik geef Miss Saigon nog één kans, ondanks de hoge prijs voor een nog niet eens zo geweldige plek. Maar bij aankomst bij het theater is de hoop mijn mening over deze voorstelling te kunnen veranderen al meteen de grond in geboord.
De regelaar wordt gespeeld door understudy Chtistian Rey Marbella, Kim wordt gespeeld door alternate Tanya Manalang en ook Ellen is niet First cast, maar wordt gespeeld door Carolyn Maitland één van de twee understudies voor deze rol.
Miss Saigon is duidelijk een musical die niet echt meer van deze tijd is. Te veel gericht op drama in spel en muziek (waar we nu beter begrijpen dat drama beter wordt overgebracht als je met relief af en toe de spanning eraf haalt), en na Forbidden Broadway gisteren valt inderdaad op hoe vaak er (zonder echte aanleiding)  hard wordt gezongen. Je gaat je bijna afvragen waar die hoortelefoontjes bij de trap richting de dress circle voor nodig waren.
Ook dit Kim en Chris koppel kan me niet overtuigen. Manalang heeft een prachtige stem, maar weet me geen moment mee te voeren in haar emoties, en Alistair Brammer mag dan een innemende, jonge Chris vertolken, ik zie geen klik net Kim. Ook gaat zijn vibrato me na verloop van tijd irriteren. Verademing is Engineer Marbella, die zijn rol met overtuiging speelt. Hier staat een overlever, die over lijken gaat om zijn doel te bereiken. Twee karakters wisten me in Utrecht meer te overtuigen: Ellen doet me hier niet zo veel, en de emotionele invulling van Thuy hier mag dan wel menselijk overkomen,  ik vind het niet zo passen bij een Koreaanse machtsdrager.
Miss Saigon heeft natuurlijk een bekende score, die wel wat lang is en niet overal even sterk. Hoogtepunt voor mij is Bui Doi. Als het koor los gaat stromen de tranen over mijn wangen. Helaas is dat verder nergens het geval.
Hoogtepunt van de voorstelling zijn voor mij vooral de showelementen. De dansende draak bijvoorbeeld en zeker de flashback in de tweede akte met de vlucht uit Saigon. De massa aan de hekken, en de helikopter inclusief de wind van het toestel die je echt voelt. Ook het wegvliegen is prachtig gedaan.
Een groot deel van de zaal beloont de voorstelling met een staande ovatie. Ik blijf in vertwijfeling achter. Ondanks de showelementen die prachtig zijn, ondanks een aantal prachtige songs, en ondanks een sterke Engineer ben ik verre van van mijn stoel geblazen. Ik moet Saigon maar definitief tot no-go area gaan beschouwen.

https://www.youtube.com/watch?v=q3lTV-da5Kw

4-10-2014 Urintown (Apollo Theatre)***

Een bekend theater. Ik zag er eerder The Curious Incident Of The Dog In The Night-time. Het theater dus waar het plafond naar beneden is gekomen, en met behoorlijk wat regen deze dag geeft het toch een niet helemaal veilig gevoel. Het theater lijkt inmiddels weer helemaal in gebruik; ik zie vanaf mijn plek voor in de zaal weinig lege plekken. De ongerustheid is niet terecht; het plafond blijft dit keer gewoon zitten.
Na Forbidden Broadway is dit de tweede voorstelling waarvan ik al geaccepteerd had dat ik deze niet zou zien. De poster van de voorstelling in St. James Theatre was zo anders dan ik van Urinetown gewend was dat deze me meteen nieuwsgierig had gemaakt. De M-lab voorstelling van dit stuk heb ik ook 3 keer gezien, en inmiddels ook een aantal amateurvoorstellingen van dit stuk. Prettig was dus de verrassing dat dit stuk een West End transfer zou krijgen, waardoor ik het alsnog kan zien.
Het stuk speelt pas sinds 20 september en zit dus nog volop in de try-out fase. Hoeveel er over is van de St James versie is me niet echt duidelijk. Het decor wat hier te zien is moet daar toch onmogelijk hebben gepast. Een prachtig decor met een aantal draaielementen, omlijst door een enorme rioolbuis. Een decor ook met twee speellagen, waardoor de plek op rij twee toch niet het meest ideaal blijkt, zeker niet omdat ht decor het podium al een voet hoger heeft gemaakt. Een deel van de scenes bovenin is inderdaad niet helemaal te zien. Het is een somber ogend geheel, en dat blijkt ook als voordat de voorstelling begint officer Lockstock ten tonele verschijnt, in zijn hemd met een boek van Malthus. Zijn kleren zijn ook verre van fris, net als het totaalplaatje dat Jonathan Slinger van de rol maakt.
Veel van Urinetown is nog wel zoals ik het gewend ben. Enorme uitvergrotingen van karakters, de beschouwingen van LockStock en Litle Sally, maffe dansjes en parodieën, al zijn er weinig concrete musicals die ik herken. Zelfs de traditionele Les Mis-dans zie ik niet terug Wel gebaartjes en maniertjes. Sommige dansen zijn behoorlijk vreemd,wat het dan weer grappig maakt dat ensemblespelers deze in eerste instantie niet lijken te begrijpen. Maar wat vooral opvalt is de grimmigheid en hoeveelheid bloed. Als er een lied wordt gezongen over eerdere mensen die richting Urinetown werden gezonden wordt het bijbehorende geweld uitgebeeld, en vliegen de bloedspatten in het rond. Richting het eind wordt het podium echt een flink bloedbad.
Bobby Gold is een grote gespierde kerel,. Matthew Seadon-Young heeft dan wel weer de wat dromerige gelaatsuitdrukking van de assistent toiletbeheerder, die zich ontpopt tot revolutieleider. Rosane Hyland vult Hope hetzelfde in als Noortje Herlaar dat in Nederland deed. Simon Paislley Day maakt van Caldwell B Cladwell en echte corrupte baas die ook zo een oliebedrijf had kunnen leiden. Een echte Amerkaan. Jonathan Slinger is een buitengewoon ranzige Lockstock en Karis Jack een ontwapenende Little Suzie. Het meest nieuwsgierig was ik naar Jenna Russell. Zij bewijst als Penelope Pennywise opniuuw haar kwaliteit. Eén van de hoogtepuntjes is als ze elegant haar hoofddoek probeert af te doen met één soepele beweging. En dan nog één, en nog één. Om vervolgens haar pruik weer even recht te zetten.
Het komt niet vaak voor dat een vergelijking tussen de Nederlandse en Engelse productie volledig in het voordeel van de Nederlandse uitvalt, maar Urinetown is duidelijk wel het geval. De tekstbewerking van Jurrian van Dongen is subliem, en de frisse eendimensionale cartooneske musicalparodie benadering past in mijn ogen beter bij dit absurde verhaal dan de combinatie van idiote dansjes met het overdreven ‘filmgeweld’. De overdaad aan bloedeffecten (in de pauze komt er nog iemand van de productie langs om te vertellen dat ze nog aan het finetunen zijn, en dat het spul eenvoudig uit de kleren te wassen is. Ik ben toch blij dat ik toevallig de mouwen had opgestroopt en dat e enige druppel die op mij belandde op mijn arm was).  Een definitief oordeel op basis van een try-out fase is misschien niet helemaal eerlijk, maar ik denk dat dit concept voor mij gewoon niet is.

https://www.youtube.com/watch?v=ysSC-pMQD_w

Leuk om je verslag te lezen! Was zelf heel enthousiast over deze versie, maar nu moet ik wel zeggen dat ik Urinetown maar één keer eerder had gezien, tijdens de Nederlandse tour. Deze versie is zeker te weten veel bloediger en grilmmiger dan de Nederlandse versie, maar ik vond dat alleen maar extra toevoegen aan het komische. Enfin, ik wilde eigenlijk alleen even antwoord geven op één van je vragen, betreft het decor: wat ik zo op de foto’s van de nieuwe castleden heb gezien betreft het wel degelijk hetzelfde decor als in het St James theatre. Het zou natuurlijk kunnen dat ze het wat groter hebben gemaakt aan de zijkanten ofzo, maar verder is het hetzelfde. 😉